Elementy pełne

Elementy pełne o długości 2,95 m mają na końcach głowice o wysokości 50 cm, natomiast w środku łącznik o wysokości 15 cm. Są one ustawione w szachownice, tak że między elementami powstaje przestrzeń wysokości 2 x 50 - 15 = 85 cm wypełniona elementami II (program uprawnienia budowlane na komputer).

Poprzez głowice elementów I posiadające otwory pionowe przepuszcza się kable 12 - 5 mm, które sprężają całość w kierunku pionowym i realizują równocześnie połączenia elementów I na siły poziome. Prócz tego ściany są ściskane siłami pochodzącymi od pionowych składowych oddziaływania zawartości silosu na jego ścianki. W miejscach stykania się silosów zaprojektowano specjalne elementy zwornikowe III (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Montaż polega na zestawieniu elementów i ułożeniu ich przy zapełnieniu styków zaprawą cementową. Całość spręża się tylko pionowo.
Konstrukcja wymaga dużej dokładności wykonania elementów, są one jednak dosyć lekkie i wygodne przy montażu. W naszych warunkach tego rodzaju silosy przypuszczalnie byłyby droższe od innych u nas stosowanych.

Inny sposób konstruowania ścian zastosowano w pewnym projekcie silosów na cement. Dolną część komór cylindrycznych zaprojektowano jako monolityczną (ze względu na moment utwierdzenia w dnie) - górną z pustaków prefabrykowanych (uprawnienia budowlane). Ze względu na zmienną grubość ścian stosowano 3 rodzaje pustaków o jednakowej długości, lecz różnej szerokości. Wycięcia w ścianach poprzecznych umożliwiają umieszczenie zbrojenia pierścieniowego. Pręty pionowe biegną w narożach między ścianami poprzecznymi
podłużnymi. W czasie murowania pustaki układa się na zaprawie cementowej w taki sposób, aby spoiny pionowe nie pokrywały się. Po ułożeniu pustaków do wysokości 1,5-2,0 m i zmontowaniu zbrojenia zalewa się wolną przestrzeń betonem.

Kominy przemysłowe wykonuje się z żelbetu, cegły lub stali. W dalszym ciągu zajmować się będziemy tylko kominami żelbetowymi.

Komin żelbetowy

Komin żelbetowy składa się z fundamentu i trzonu. Trzon chroniony jest zwykle od wewnątrz wykładziną i izolacją. W trzonie wykonane są otwory wlotowe dla czopuchów (kanałów dymowych przeprowadzających gazy od paleniska do komina). Jeśli doprowadzenie czopuchów jest podziemne, wykonuje się poniżej wlotu zbiornik popiołu z osobnym dojściem, jeśli czopuchy doprowadza się powyżej terenu, to na poziomie otworów wykonuje się strop z lejami odpopielającymi. W przypadku doprowadzenia gazów przez kilka czopuchów stosuje się ściany odgradzające. Grubość ścian trzonu żelbetowego zmniejsza się ku górze zwykle stopniowo. Odcinki trzonu stałej grubości nazywa się segmentami lub bębnami. Trzon komina zakończony jest od góry głowicą wylotową (program egzamin ustny).

Jako urządzenia pomocnicze umieszczone są na zewnętrznej stronie trzonu: galerie oświetleniowe i kontrolne, drabinki wejściowe z ochroną i odgromienie.
Niekiedy na trzonie komina umieszcza się zewnątrz zbiornik wodny (zamiast osobnej wieży wodnej), w przypadku zaś, gdy doprowadzenie czopuchów następuje na znacznej wysokości, a średnica komina jest duża, część dolną komina można wykorzystać na pomieszczenia biurowe, socjalne itp.
Klasyfikacji kominów można dokonać z punktu widzenia rodzaju odprowadzanych gazów, ich składu chemicznego, temperatury i sposobu odprowadzenia, usytuowania, kształtu i wysokości kominów, materiału budowlanego, sposobu posadowienia itp. Rozwój budownictwa kominów żelbetowych (opinie o programie).

Zastosowanie betonu do budowy kominów wg dostępnych źródeł z literatury technicznej datuje się od roku 1876, kiedy wybudowano m.in. komin betonowy o wysokości 36 m w fabryce cementu Blaubeuren w Wirtembergii. Z betonu zbudowano jednak niewiele kominów, przechodząc na beton zbrojony różnego rodzaju wkładkami stalowymi (kształtowniki, płaskowniki) w końcu na żelbet.
Za ojczyznę kominów żelbetowych można uważać Stany Zjednoczone A.P. gdzie rozpoczęto je budować już od roku 1897 (segregator aktów prawnych). Były to przeważnie kominy cylindryczne o wysokościach do 50 m. W pierwszych latach naszego stulecia zgłoszono w Stanach Zjednoczonych wiele patentów dotyczących sposobu budowy kominów żelbetowych oraz powstało wiele firm specjalizujących się w tej dziedzinie.

Do najbardziej znanych należą częściowo działające do dnia dzisiejszego firmy Weber Steel-Concrete Company (Chicago), The Heine Chimney Company i Custodis Construction Company, posługujące się przeważnie własnymi systemami budowy (promocja 3 w 1).