Elementy przekrycia walcowego

Elementy przekrycia walcowego odpowiednio ukształtowane i połączone czynią z wiotkiej powierzchni walcowej właściwy dźwigar powierzchniowy.
Powłoka cylindryczna stanowi podstawową część przekrycia walcowego (program uprawnienia budowlane na komputer). Grubość powłoki, mierzona prostopadle do powierzchni, zawiera się przeważnie w granicach 6-9 cm. Przekrój poprzeczny powłoki określony jest kształtem kierującej, będącej najczęściej fragmentem koła, elipsy, paraboli, cy- kloidy lub krzywej łańcuchowej.

Odległość między przeponami stanowi rozpiętość przęsła powłoki. Odległość ta mieści się zwykle w granicach od kilku do kilkudziesięciu metrów. W przypadku liczby przepon większej od dwóch mamy do czynienia z powloką wieloprzęsłową. Odległość l2 między elementami wezgłowiowymi nazywamy szerokością fali. Odległość ta mieści się zwykle w granicach od kilku do kilkunastu metrów. Jeżeli sąsiednie fale połączone są ze sobą monolitycznie wzdłuż elementów wezgłowiowych, wówczas mamy do czynienia z powłoką wielofalową (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Charakter pracy powłoki zależy przede wszystkim od jej usytuowania ■w konstrukcji przekrycia dachowego oraz od względnego stosunku rozpiętości przęsła do szerokości fali. W związku z powyższym rozróżniamy powłoki pojedyncze, wielofalowe (fale pośrednie i skrajne) i wieloprzęsłowe (przęsła pośrednie i skrajne).
Głównym zadaniem powłoki jest przekazanie obciążeń zewnętrznych na elementy wsporcze. Elementy wezgłowiowe umieszcza się w dolnej części przekroju poprzecznego powłoki w kierunku tworzących. Przekroje kilku najczęściej spotykanych elementów wezgłowiowych z podaniem ogólnych zależności poszczególnych wymiarów, zalecanych w ZSRR (uprawnienia budowlane).
Głównym zadaniem elementów wezgłowiowych (skrajnych i pośrednich) jest przejmowanie przęsłowych sił rozciągających oraz zapobieganie przemieszczeniom poziomym krawędzi powłoki. Wybór odpowiedniego kształtu przekroju poprzecznego elementu wezgłowiowego zależy od długości powłoki, jej usytuowania oraz warunków podparcia krawędzi. Elementy wezgłowiowe typu 7, II, III stosuje się przy gładkich powłokach podpartych tylko na przeponach (program egzamin ustny).

Pośrednie elementy wezgłowiowe

Przy ciągłym podparciu wzdłuż wezgłowia stosujemy element wezgłowiowy typu IV. W tym przypadku powłoka pracuje podobnie do sklepienia walcowego, przenosząc obciążenia zewnętrzne na ściany podłużne. Element ten ogranicza przemieszczenia poziome krawędzi podłużnych. W przypadku powłoki wzmocnionej żebrami stosujemy: przy braku ciągłego podparcia krawędzi - element wzgłowiowy typu V, przy podparciu ciągłym - element wezgłowiowy typu 7V. Pośrednie elementy wezgłowiowe powłoki przyjmuje się przez analogię do elementów skrajnych, uwzględniając kształt przepon poprzecznych (opinie o programie).

Przepony spełniają rolę elementów wsporczych powłoki. Są to dźwigary płaskie, sztywne w swojej płaszczyźnie, które mają za zadanie przekazanie obciążeń z powłoki na słupy lub ściany oraz usztywnienie powłoki w kierunku poprzecznym.
Rozróżniamy następujące rodzaje przepon:
a) przepona pełnościenna w postaci dźwigara o stałej wysokości,
b) przepona pełnościenna w postaci dźwigara o zmiennej wysokości,
c) przepona ażurowa o zmiennej wysokości lub w postaci łuku ze ściągien,
d) przepona ramowa (segregator aktów prawnych).

Przepony pośrednie przyjmuje się zwykle w płaszczyźnie pionowej, przepon; szczytowe mogą być pochylone. W takim przypadku należy prze widzieć dodatkowy element wezglowiowy oraz żebra usztywniające na kra wędzi przecięcia przepony z powłoką.

Żebra usztywniające w powłokach walcowych stosujemy wówczas, gdy są one narażone na działanie dużych momentów zginających w kierunku poprzecznym, tzn. w przypadkach: działania obciążeń skupionych, przy obciążeniu niesymetrycznym, w skrajnych falach powłok wielofalowych oraz w powłokach o znacznej szerokości. Żebra projektuje się równolegle do przepon w odstępach co 2-5-3 m, umieszczając je zwykle ponad płytą powłoki (promocja 3 w 1).