Elementy ścienne

Elementy ścienne z tworzyw cementowo-glinianych, pełne oraz pustaki, i elementy
izolacji termicznej użyć można do ścian wewnętrznych i zewnętrznych (program uprawnienia budowlane na komputer). Na przykład cegły pełne nadają się do użycia w budynkach o 2 i 3 kondygnacjach oraz do ścian wypełniających i wewnętrznych w budynkach wielokondygnacjowych - szkieletowych.

Dalej nadają się cegły pełne do budowania ścian szczytowych i do kominów. Poza tym wszelkie mury budynków inwentarskich, ogrodzenia itp. mogą być również wykonane z tych cegieł. Gładka
faktura zewnętrzna cegieł, łatwość łączenia się z barwnikami i trwałość umożliwiają zastosowanie cegieł cementowo-glinianych jako licówek. Masy cementowo-gliniane mogą być użyte również z dodatkiem lekkich wypełniaczy (jak np. sieczka lub żużel) do wykonywania ścian monolitycznych w budynkach jedno- i dwu- kondygnacjowych. Z masy tej można wykonać polepy na strychach i nad piwnicami (zalety izolacji termicznej) oraz podłoża pod parkiet (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dodając zaś gruboziarnisty wypełniacz, np. gruz ceglany, żwir itp., można otrzymać dobry materiał do wykony-
wania płyt chodnikowych, rowów ściekowych, poideł i kręgów studziennych dla budownictwa wiejskiego itd. Podany szeroki zakres stosowania tworzyw cementowo-glinianych obala niczym nieuzasadnione poglądy, jakoby tworzywa te nadawały się przeważnie do budownictwa wiejskiego, gdyż możliwości racjonalnego i szerokiego stosowania tych tworzyw nie ograniczają się do budownictwa drobnego, wiejskiego - rozciągają się one również na budownictwo miejskie, a nawet przemysłowe (np. duże masy be- tonów w zaporach) (uprawnienia budowlane).

Widzimy więc, że tworzywa cementowo-gliniane mogą być stosowane w bardzo szerokim zakresie i dlatego trzeba dobrze poznać zasadnicze cechy tego materiału i warunki stawiane w stosunku do poszczególnych elementów. Dla wyjaśnienia tych zagadnień przejdziemy do rozpatrzenia szczegółowego zakresu i właściwości tworzywa cementowo-glinianego do wykonania rozmaitych elementów w budownictwie (program egzamin ustny).
Cement portlandzki przemieszany z zawiesiną gliny, piaskiem i wodą daje zaprawę cementowo-glinianą, która przechodząc ze stanu plastycznego w stan twardy przydatna jest do:
- spajania oddzielnych elementów ściennych, np. cegieł, pustaków, kamieni lub płyt, w jedną całość,
- wykonywania warstw o specjalnym znaczeniu, np. wypraw gładzi, izolacji, podłóg itd.,
- formowania niektórych elementów budowli, np. cegieł, pustaków, dachówek, płyt itd.

Właściwości zapraw

Zaprawy cementów o-gliniane są hydrauliczne, twardnieją w wodzie jak również na powietrzu (opinie o programie). W porównaniu z zaprawami tradycyjnymi, np. cementowymi i cementowo-wapiennymi, zaprawy te odznaczają się lepszą urabialnością i przyczepnością do cegieł. Charakterystyczną ich cechą jest spoistość i dobre przyleganie wierzchniej cienko roztartej masy. Zaprawa łatwo schodzi z kielni, a twardniejąc nie oddaje cegle tyle wody co zaprawa wapienna.

Dzięki temu ilość porów w zaprawie jest mniejsza, co daje w efekcie pewną wodoszczelność (segregator aktów prawnych). Przy odpowiednich proporcjach składników cement : glina : piasek można tę wodoszczelność jeszcze bardziej zwiększyć. Wodoszczelne zaprawy nadają się nie tylko do uszczelniania zbiorników, ale również do spajania cegieł oraz do wykładania ścian łazienek
płytkami glazurowanymi, w pralniach, dołach szambo i wszędzie tam, gdzie jest przewidziana wyprawa wodoszczelna.

Zaprawę cementowo-glinianą można jednak tak zaprojektować, tj. odpowiednio dozować składniki, aby otrzymać zaprawę higroskopijną, podobną do tradycyjnej zaprawy wapiennej, jednak lepiej od niej urabialną. Zaprawy higroskopijne mają mniejszy współczynnik przewodzenia ciepła i mniejszy ciężar objętościowy od zapraw wodoszczelnych. Nadają się — dzięki znacznej przyczepności— do robót murowych przy użyciu elementów z lekkich betonów, do cegieł ceramicznych i cementowo-glinianych (promocja 3 w 1).