Fala pływowa

Przy wybrzeżach oceanów i mórz przybrzeżnych wysokość fali pływowej wzrasta i wynosi średnio 2-4 m, ale zdarzają się wartości jeszcze większe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wysokości wielkich i małych pływów dla kilku miejscowości europejskich. Wysokość ta rośnie, gdy przypływ wdziera się w głąb zatoki o kształcie leja. Najwyższą falę pływową zauważono w Zatoce Fundy (między Nowym Brunszwikiem i Nową Szkocją w Płn. Ameryce), gdzie potrafi ona osiągnąć wysokość 15 m podczas pływu wielkiego.

Fala pływowa ma podobne własności jak fala wiatrowa, może się odbijać i ulegać refrakcji lub dyfrakcji (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Obiega na przykład wyspy, wskutek czego niektóre miejscowości po przeciwległej stronie wysp mogą mieć pływy podwójne, tj. cztery razy na dobę. z tym że występują one parami o niewielkich różnicach w czasie. Zjawisko takie m. in. występuje na Morzu Północnym blisko wylotu kanału La Manche i na Skagerraku.
Długotrwałe działanie wiatru na falę pływową, gdy jest skierowane tak samo jak ona, może ją znacznie podwyższyć (uprawnienia budowlane).

Stąd częste wysokie przypływy sztormowe, będące połączeniami fali pływowej i wezbrania sztormowego, niejednokrotnie wzmożonego przez falę baryczną. Na Morzu Północnym dochodzą do 3-4,5 m i stanowią poważne zagrożenie umocnień niskich brzegów angielskich, holenderskich i fryzyjskich. Znane są tragiczne skutki przypływów sztormowych z roku 1953, gdy w wielu miejscach uległy przerwaniu wały ochronne i woda zalała 1/6 powierzchni Holandii, w tym 200 000 ha ziemi uprawnej. Zginęło wówczas parę tysięcy osób, a setki tysięcy pozostało bez dachu nad głową.
Może być interesujące zestawienie charakterystycznych nazw i definicji oraz oznaczeń poziomów wody występujących na wodach pływowych. Według niemieckich przepisów wodowskazowych. Podano w niej oznaczenia niemieckie i propozycje autora oznaczeń polskich (program egzamin ustny).

Kryteria podziału fal morskich

Kryteria podziału fal morskich mogą być rozmaite. Do najważniejszych z punktu widzenia inżynierskiego należy klasyfikacja fal według: pochodzenia, długości okresu, czasu występowania w stosunku do czynników je generujących oraz położenia (opinie o programie).

Pod względem pochodzenia fale dzielimy na:

- wiatrowe powstałe wskutek działania wiatru na powierzchnię morza, występujące najczęściej i najważniejsze z punktu widzenia inżynierskiego;

- baryczne powstałe wskutek przejścia niżu barycznego nad powierzchnią morza;
- pływowe powstałe wskutek przyciągania wód morskich przez Księżyc i Słońce;
- telluryczne powstałe wskutek trzęsienia ziemi, wybuchów wulkanów itp. zjawisk pochodzenia tellurycznego, będą to najczęściej fale samotne, znane pod nazwą tsunami.
Energia fal grawitacyjnych zużywa się przede wszystkim na pokonanie bezwładności wód wywołanej ich ciężarem. Fale nadgrawitacyjne nie są przy tym zupełnie obojętne na wpływ napięcia powierzchniowego, podgrawitacyjne zaś na wpływ siły Coriolisa (będącej jak wiadomo wynikiem obrotu Ziemi wokół osi i wpływającej na wszelkie ciała znajdujące się w ruchu na jej powierzchni). Fale podgrawitacyjne najczęściej występują w charakterze sejsz (segregator aktów prawnych).

Najczęstsze ze wszystkich są fale grawitacyjne i one będą głównym przedmiotem tego podrozdziału.
Długookresowe, wywoływane innymi wymienionymi wyżej czynnikami, poza wiatrem. Należą do nich: długookresowe fale sztormowe
- okresie od 300 s do 12 h, fale pływowe o okresie 12 i 24 h, fale poza- plywowe o okresie większym niż 24 h.
Wymienione fale długookresowe tłumione są wskutek działania siły Co- riolisa, wpływ grawitacji jest tu nieistotny (promocja 3 w 1).

Fale o okresie nieskończenie wielkim nazywamy falami samotnymi
- mają charakter zmian bezokresowych. Należą do nich na przykład fale baryczne lub fale wywołane trzęsieniem ziemi (tsunami).