Farby kazeinowe uprawnienia budowlane

Do farb kazeinowych jako spoiwo stosuje się klej kazeinowy. Klejem tym jest rozpuszczalny w wodzie kazeinian alkaliczny, który w wyniku reakcji z wapnem tworzy nierozpuszczalny kazeinian wapniowy, odporny na działanie wody i czynników atmosferycznych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Kleje kazeinowe otrzymuje się przez rozpuszczenie kazeiny kwasowej w wodnych roztworach wodorotlenków metali alkalicznych (np. sód, potas) i metali ziem alkalicznych (np. wapń, magnez). W wodzie kazeina jest nierozpuszczalna.

Kazeina powinna być drobno sproszkowana (wielkość ziarn do 2 mm), barwy od białej do jasnokremowej, bez skawaleń i zapachu zgnilizny (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zawartość suchej kazeiny musi wynosić ok. 77-82%. Kleje produkowane w postaci proszków, jak również i suche farby kazeinowe, nie mogą zawierać wolnego wodorotlenku metali alkalicznych, gdyż nie byłyby trwałe. Jony metali alkalicznych są wprowadzone do tych mieszanek w postaci soli nie reagujących ani z kazeiną ani z wapnem. Równocześnie dodaje się środek konserwujący (np. fluorek sodowy) w niewielkich ilościach. Następnie dodaje się kredę oraz światło- i alkalioodporne pigmenty (uprawnienia budowlane).

Farby kazeinowe znajdują się w handlu w postaci gotowych, suchych mieszanek, które następnie wg podanego na etykiecie przepisu rozprowadza się wodą do właściwej konsystencji. Stosuje się je do malowania podłoży mocnych i niepylących jak mocne tynki, beton i cegła, drewno i materiały drewnopochodne.
Przygotowane fabrycznie mieszanki powinny być jednorodne, pod względem rozdrobnienia i barwy, bez grudek i skawaleń oraz bez zapachu zgnilizny; rozprowadzone letnią wodą powinny tworzyć z nią jednolite mieszaniny.
Można również przygotować farby kazeinowe z kazeiny (na placu budowy) przez rozpuszczenie kazeiny za pomocą soli alkalicznych lub amoniaku (z dodatkiem antyseptyku). W ten sposób otrzymany klej kazeinowy miesza się z wypełniaczem oraz pigmentami. Farba kazeinowa powinna być tak przygotowana, by można ją było prawie w całości przecedzić przez sito o 1200 otw/cm2.

Farby klejowe niegnilne

Za granicą stosuje się również tzw. farby klejowe „niegnilne” oparte na klejach celulozowych, jak metyloceluloza lub karboksymetyloceluloza (program egzamin ustny). Można je produkować w postaci suchych mieszanek, które na placu budowy zalewa się odpowiednią ilością wody i zostawia do spęcznienia na kilkanaście godzin, po czym klej jest gotowy do użytku. Farbami tymi można malować świeże wilgotne podłoża, gdyż nie ulegają procesom gnilnym. Przyrządza się na nich również plastyczne wyprawki wewnętrzne nadające się do modelowania wałkiem, grzebieniem itp., które dzięki plastyczności utrzymują swój kształt. W kraju produkuje się karboksy- metylocelulozę pod nazwą handlową Glikocel.

Wyroby malarskie na spoiwach nierozpuszczalnych w wodzi. Jest on produktem wygrzewania odbiałczonego lub rafinowanego oleju lnianego w 150-280°C z dodatkiem sykatyw (np. mangano-ołowiowej) (opinie o programie). Ciężar właściwy 0,938-0,945 G/cm3. Ciecz o specyficznym zapachu z odcieniem żółtym do brunatnego. Czas praktycznego wyschnięcia maksimum 24 godz. Stosuje się go do gruntowania drewna i tynków oraz jako spoiwo do przyrządzania farb olejnych oraz kitów szklarskich przyrządzanych na budowie.
Polipokost lniany stanowi zasykatywowany 50% roztwór oksydowanego lub polimeryzowanego oleju lnianego w benzynie lakierniczej. Jest to ciecz żółtawa z odcieniem brunatnym o zapachu benzyny. Czas praktycznego wyschnięcia maksimum 24 godz. Liczba kwasowa maksimum. Stosuje się go do gruntowania drewna i tynków (segregator aktów prawnych).

Farby olejne stanowią zawiesinę pigmentów i obciążników w pokoście lnianym z dodatkiem benzyny lakierniczej. Stosuje się pigmenty mineralne, naturalne i sztuczne oraz pigmenty organiczne. Jako obciążniki stosuje się przeważnie siarczan barowy w postaci tzw. szpatu ciężkiego naturalnego lub strącanego (tzw. blanc-fixe).
Produkcja farb olejnych polega na wstępnym wymieszaniu pigmentów i obciążników z częścią tej ilości spoiwa jaka jest przewidziana receptą.

Spoiwa bierze się taką ilość, jaka jest potrzebna do otrzymania masy o konsystencji pasty (promocja 3 w 1). Mieszanie prowadzi się przy użyciu specjalnych mieszadeł tzw. planetarnych. Następnie pastę uciera się na maszynach . walcowych. Najczęściej używane są trójwalcówki zbudowane z trzech walców obracających się w przeciwnych kierunkach z różną szybkością. W tych warunkach powstaje jednorodna mieszanina, w której każda cząstka pigmentu zostaje otoczona cząstkami spoiwa. Równocześnie cząstki te przechodząc przez szczeliny między walcami, których docisk jest regulowany, ulegają roztarciu. Utartą pastę doprowadza się do określonej konsystencji przez dodanie reszty spoiwa oraz tej ilości rozpuszczalnika jaką podaje recepta.