Gips dentystyczny

Cement glinowy potrzebuje do stwardnienia’8-M8 h. Powinien być on nakładany na próbkę wilgotną, ponieważ suchy beton wchłaniałby część wody zarobowej, powodując pylenie i pękanie warstwy powierzchniowej. Istotna jest również pielęgnacja warstwy powierzchniowej na mokro. L’Hermite używał mieszaniny z 3 części cementu portlandzkiego z 2 częściami cementu glinowego, przy stosunku wodno-cementowym 0,30, uzyskując dostateczną wytrzymałość po 7 h (program uprawnienia budowlane na komputer).

Gips dentystyczny dostatecznie twardnieje w przeciągu 1 h. Podczas nakładania ma on konsystencję lepkiej cieczy, w związku z czym łatwo jest uzyskać płaską powierzchnię, jeśli twardnienie warstwy powierzchniowej przebiega w zetknięciu ze szklaną płytą pokrytą papierem o właściwościach wchłaniających, np. papierem gazetowym, w celu zapobieżenia przyczepności (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Gips modelarski do tego celu nie nadaje się, ponieważ ma stosunkowo niską wytrzymałość i wymaga wysuszenia. W związku z tym próbkę należałoby wyjąć z komory pielęgnacyjnej, a w czasie twardnienia gipsu nastąpiłoby wysychanie betonu (uprawnienia budowlane).

Mieszanka siarkowa składa się z siarki oraz z ziarnistego materiału, takiego jak zmielona, wypalona glina. Mieszanka nakładana jest w stanie roztopionym i zastyga, podczas gdy próbka jest unieruchomiona w specjalnych prowadnicach, gwarantujących, że jej powierzchnie czołowe będą płaskie i prostopadłe do osi. Mieszanka siarkowa zdjęta z powierzchni walców, których wytrzymałość została już zbadana, może być użyta ponownie (program egzamin ustny).

Badanie próbek na ściskanie

Metodą alternatywną do nakładania warstwy powierzchniowej jest szlifowanie obciążonej powierzchni próbki tak długo, aż przyjmie ona kształt płaski i prostopadły do osi. Metoda ta daje bardzo dobre rezultaty, jest jednak stosunkowo kosztowna. Do celów badawczych może być pożądane uzyskanie rzeczywiście równomiernego rozkładu naprężeń ściskających. Stan taki uzyskiwano przekazując obciążenie za pośrednictwem maty z cienkich, porozdzielanych pasków gumy lub też za pośrednictwem szczotki ze sztywnych drutów stalowych (opinie o programie). Taka „szczotkowa płyta dociskowa” składa się z włókien o przekroju ok. 5×3 mm, przy czym między włóknami pozostaje odstęp 0,2 mm. Rozwiązanie to umożliwia swobodne odkształcenie boczne betonu, przy czym włókna szczotki nie ulegają wyboczeniu.

Czołowe powierzchnie walca powinny ryć nie tylko płaskie, lecz także prostopadłe do jego osi; zapewnia to, że będą one równoległe jedna do drugiej (segregator aktów prawnych). Dopuszczalny jest niewielki błąd, ponieważ stwierdzono, że nachylenie osi próbki do osi maszyny wytrzymałościowej równe 6 mm na odcinku 300 mm nie powoduje spadku wytrzymałości. Oś próbki umieszczonej w maszynie powinna być możliwie bliska osi płyty dociskowej, jednak błędy położenia próbki wynoszące do 6 mm nie wpływają na wytrzymałość. Podobnie niewielki brak równoległości czołowych powierzchni próbki nie wpływa niekorzystnie na wytrzymałość, pod warunkiem że maszyna jest wyposażona w kuliście osadzone łożysko, tak jak to zaleca norma BS 1881: 1970 (promocja 3 w 1).

Łożysko kuliste może działać nie tylko, gdy płyty dociskowe zwierane są z próbką, lecz również, gdy zwiększane jest obciążenie i wówczas niektóre fragmenty próbki mogą odkształcać się bardziej niż inne. Taka sytuacja nastąpi w przypadku kostki, w której w wyniku wydzielania mleczka cementowego (bleeding) właściwości poszczególnych betonowanych warstw nie są takie same. W pozycji, w której bada się wytrzymałość, kostka znajduje się pod kątem prostym do pozycji betonowania, tak że jej mocniejsze i słabsze części (równoległe jedna do drugiej) ułożone są podłużnie, od jednej do drugiej płyty dociskowej. Pod wpływem obciążenia słabszy beton, posiadając niższy współczynnik sprężystości, odkształca się bardziej.