Glina

Dotychczasowe badania i obserwacje nad tworzywami cementowo- glinianymi wykonywane były (przeważnie) przy użyciu cementu 250 i niewielkiej ilości cementu 150. Porównawcze wyniki wytrzymałości zapraw, do wyrobu których użyto cementów tych marek. Jak widać, do pewnych zapraw niskich marek może być również użyty cement 150, zwłaszcza w budownictwie wiejskim. Pozwala to na zaoszczędzenie cementu potrzebnego do wyrobu elementów konstrukcyjnych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Drugim składnikiem tworzywa cementowo-glinianego jest glina. Glina występuje w przyrodzie bardzo często i w niewyczerpanych ilościach. W wielu miejscowościach Polski glina występuje w postaci złóż odkrywkowych. Glina powstała wskutek rozkładu niektórych nietrwałych minerałów na poszczególne składniki pod wpływem nieustannego działania powietrza, wody i zmian temperatury. Woda zawarta w porach i szczelinach, zwiększając przy zamarzaniu swoją objętość, odłupywała kawałek po kawałku skały (przede wszystkim granit, następnie gnejsy, porfiry itd.) które z kolei ulegały rozdrobnieniu podczas unoszenia przez potoki górskie i wskutek działań atmosferycznych. Rozkład skał trwał przez wiele tysięcy lat i przebieg jego był różny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pod działaniem czynników mechanicznych granit rozpadał się na składniki mineralne: kwarc, mikę i skalenie. Z drugiej strony pod działa
niem kwasu węglowego zawartego w wodzie skalenie przechodziły częściowo w rozpuszczalne krzemiany zmieniając całkowicie swój skład chemiczny. Z części granitu wskutek wietrzenia powstała substancja gliniasta. Kwarc zaś pod wpływem działania wody nie ulegał zmianom chemicznym. Woda atmosferyczna wyługowała rozdrobnione części skał, które następnie były unoszone na inne miejsca przez wiatr lub prąd wody (uprawnienia budowlane). Podczas unoszenia cięższe cząstki skał oddzielały się od głównej masy przez pławienie. Prąd wody zwalniając swą szybkość osadzał na swej drodze zawieszone w mej cząstki mineralne wraz z domieszkami, np. tlenków żelaza, wapieni, cząstek organicznych, gipsu itp. Domieszki te nadały glinie najrozmaitsze zabarwienie, np. w przypadku zawartości ciał organicznych barwa gliny jest czarna, przy domieszkach tlenków żelaza żółto-rdzawa, a przy dużej natomiast zawartości krzemionki i wapnia - jasna.

Zdolność zachowania nabytej postaci

Glina pod względem petrograficznym przedstawia mieszaninę drobnych cząsteczek piasku (ziarna kwarcu) i cząsteczek pylastych oraz substancji koloidalnych. Grubsze ziarnka piasku widoczne są gołym okiem i przy rozcieraniu między palcami wyczuwa się ich szorstkość i ostrość. Suche cząstki pylaste, zwłaszcza z przeważającą ilością drobnych cząstek ilastych, przy rozcieraniu między palcami przypominają w dotyku cement, a po zmieszaniu z wodą są plastyczne (program egzamin ustny).

Różnorodne warunki oddziaływania otoczenia na proces wietrzenia skał zawierających skalenie, a zwłaszcza przenoszenie produktów rozkładu przez prąd wody, spowodowały powstanie wielu odmiennych gatunków glin, tak pod względem składu, jak i własności (opinie o programie). Toteż słuszne jest powiedzenie, iż mimo dużej ilości złóż nie można znaleźć dwu glin podobnych pod każdym względem do siebie. Niemniej wspólną i charakterystyczną cechą glin o różnym składzie chemicznym jest ich plastyczność. Pod tym pojęciem rozumiemy zdolność glin do zmiany kształtu (bez powstawania pęknięć) pod działaniem sił zewnętrznych oraz zdolność zachowania nabytej postaci po ustaniu ich działania.

Plastyczność glin w stanie nawilżonym jest bardzo rozmaita; niektóre odmiany glin, np. lessy należy raczej zaliczyć do materiałów nie plastycznych. Glina pod wpływem wody pęcznieje i w otoczeniu wilgotnym nie wysycha (segregator aktów prawnych).
Po wyparowaniu wody glina kurczy się i pęka.

Te cechy gliny i mała stosunkowo wytrzymałość ograniczają możliwości stosowania jej w stanie surowym i bez dodatku cementu w budownictwie. W celu dokładnej oceny przydatności gliny do produkcji tworzyw cementowo-glinianych i trwałości otrzymanego materiału zostaną szczegółowo omówione charakterystyczne cechy glin oraz metody ich badania (promocja 3 w 1).