Główne zagadnienia tarcia

Główne zagadnienia tarcia, przy czym uwypukliliśmy czynniki, które są niezbędne do właściwego zrozumienia strony ilościowej obserwowanych zjawisk tarcia (program uprawnienia budowlane na komputer). Do czynników tych zaliczamy:

1. Szorstkość i nieregularność pozornie gładkich powierzchni.
2. Bardzo mały stosunek rzeczywistej powierzchni styku do całkowitej.
3. Odkształcenie plastyczne występujące w punktach styku rzeczywistego.
4. Adhezja występująca między powierzchniami w punktach styku rzeczywistego.
5. Osłabiający wpływ zanieczyszczeń powierzchniowych na wytrzymałość takich zespolonych styków (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Obecnie pojęcia te posłużą do wyjaśnienia spostrzeganych zjawisk tarcia minerałów gruntowych. Punkt ten jest poświęcony zjawisku tarcia między minerałami o strukturze niewarstwowej, jak kwarc, skalenie i kalcyt, które tworzą grunty ziarniste o wymiarach pyłu większych. Następny rozdział dotyczy zagadnień związanych z minerałami o strukturze warstwowej. Studia dokonane nad tarciem minerałów nie są nawet w przybliżeniu tak obszerne, jak nad tarciem metali. Dlatego też dalsze rozważania są oparte na ograniczonych danych i należy je traktować jako spekulatywne.

Ogólne właściwości styku

Cząstki pyłów gruboziarnistych mają najmniejszą średnicę 0,002 cm (20 f^m lub 200 000 A). Średnice takich i większych cząstek są wyraźnie większe niż wypukłości (ok. 1000-10 000 A) mogące występować na powierzchniach tych cząstek. Stąd należy przypuszczać, że każdy pozorny punkt styku między cząstkami w rzeczywistości składa się z wielu drobniutkich styków. Powierzchnie takich cząstek są oczywiście zanieczyszczone drobinami wody, rozmaitymi jonami oraz prawdopodobnie także innymi substancjami (uprawnienia budowlane). Większość tych zanieczyszczeń jest wyciśnięta spomiędzy rzeczywistych punktów styku, jednakże pewne małe ilości zanieczyszczeń pozostają, wpływając na wytrzymałość połączeń na ścinanie. Najmniejsza średnica cząstek pyłów wynosi 2 jim, co odpowiada 20 000 A. Takie małe cząstki mają wymiary tego samego rzędu, co wypukłości na większych cząstkach. W przypadku takich małych cząstek wydaje się bardziej uzasadnione określenie „rożek” niż wypukłość.

Chociaż ogólna właściwość oporu tarcia jest taka sama jak w przypadku dużych lub małych ziaren, to jednak pozorny styk między dwoma bardzo małymi ziarnami może w rzeczywistości składać się tylko z jednego rzeczywistego punktu styku. Do wyznaczania oporów tarcia minerałów używa się urządzeń badawczych.

Jeśli użyje się unieruchomionych główek lub płytki, po której odbywa się poślizg, otrzymamy statyczny (lub kinetyczny) współczynnik tarcia. W przypadku przeciągania wielu ziaren piasku po płaskiej powierzchni wyniki w zasadzie odpowiadają pewnej kombinacji tarcia posuwistego i potoczystego. Stąd współczynnik tarcia, zmierzony w badaniu drugiego rodzaju zawierającym wiele cząstek, może się różnić od współczynnika otrzymanego w badaniu pierwszego rodzaju (program egzamin ustny).

Współczynniki tarcia otrzymane dla kwarcu przy zmiennej czystości, wilgotności oraz szorstkości powierzchni. Wyniki wykazują, że współczynnik tarcia kwarcu gładkiego waha się od 0,2 do 1,0 w zależności od czystości powierzchni⁰. W przypadku powierzchni bardziej zanieczyszczonych, woda powoduje zwiększenie tarcia, tzn. działa przeciwnie niż smar. Jednakże na powierzchnie dokładnie oczyszczone woda nie wywiera wpływu (opinie o programie). Świadczy to, że woda jest właściwie obojętna w stosunku do kwarcu. W przypadku istnienia warstwy zanieczyszczającej (np. cienkiej błon- ki organicznej) woda niszczy taką warstwę, zmniejsza jej działanie jako smaru i przez to powiększa tarcie (segregator aktów prawnych). Kiedy powierzchnie stają się bardziej szorstkie, wpływ oczyszczania na tarcie zmniejsza się tak, że bardzo szorstka powierzchnia o ok. 15 000 A zasadniczo daje tę samą wartość współczynnika tarcia f, niezależnie od stopnia czystości powierzchni. To dowodzi, że zdolność warstwy zanieczyszczenia do smarowania powierzchni zmniejsza się w miarę zwiększania się szorstkości powierzchni. Tego należałoby się spodziewać w przypadku cienkiej warstwy smarowniczej działającej jako smar graniczny (Bowden i Tabor, 1964) (promocja 3 w 1).