Główny kolektor

Przykładem użycia betonu sprężonego do budowli podziemnych może być część podwodna paryskiego głównego kolektora miasta Paryża, prowadzącego ścieki do oczyszczalni w Achćres. Jest to odcinek przechodzący przez Sekwanę w pobliżu miejscowości La Frette. Kolektor ten wykonano metodą zatapiania gotowych odcinków (program uprawnienia budowlane na komputer).

Konstrukcję stanowił tu przewód rurowy o średnicy zewnętrznej 3,25 m. Wykonano go z betonu w odcinkach pięciometrowych. Najpierw betonowano pionowo jądro rury o grubości 0,18 m, po stwardnieniu betonu układano wokół jądra zbrojenie. Miało ono kształt siatki prostokątnej pręty siatki były spawane (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Następnie obudowa została sprężona za pomocą mechanizmów śrubowych, a stan sprężania zabezpieczono podkładkami klinowymi. Zewnątrz zbrojenie pokryte było betonem przez torkretowanie. Rury, po zabezpieczeniu ich końców pokrywami, były opuszczane na wodę.

Połączenia poszczególnych rur w odcinki gotowe do opuszczania dokonywano na wodzie, spawając wystające końce zbrojenia podłużnego rur i zabetonowując przerwy pomiędzy pojedynczymi rurami. Długość tak przygotowanych odcinków wynosiła od 36 do 89 m (uprawnienia budowlane). Część elementów dla innego odcinka kolektora została zabetonowana w pozycji pionowej w formach metalowych bez sprężania armatury - stosowano tylko wibrowanie betonu. W tym przypadku zastosowano sprężenie podłużne rury. Aby móc przepuścić kable sprężające, po obwodzie rury rozmieszczono 28 rur o średnicy 42 mm.

Po stwardnieniu rury ustawiono za pomocą dźwigu portalowego na pomoście i następnie sprężano podłużnie kabla mi 0 32,4 mm, składającym się z 49 drutów 0 3,6 mm. Długość tak wykonanych odcinków sięgała do 83 m i ważyła ok. 700 T. Z powodu sprężeni podłużnego opuszczanie rury i jej zatapianie mogło się odbywać przy korzy staniu tylko z dwóch punktów podparcia bez obawy powstania pęknięć. Rów w dnie rzeki wybagrowano mechanicznie. Po wyrównaniu z grubsza dna rowu przez nurków betonowano je pod wodą natychmiast po zatopieni’ i ustawieniu rury we właściwej pozycji (program egzamin ustny).

Zagadnienie budownictwa i architektury z zakresu obsługi transportu samochodowego jest stosunkowo nowe i wiąże się nierozerwalnie z rozwojem technicznym i technologicznym transportu samochodowego. Ten rodzaj budownictwa znajduje się na pograniczu budownictwa miejskiego i przemysłowego, gdyż obsługuje zarówno ludzi, jak i pojazdy i maszyny.

Kryty parking

Ponieważ wszystkie rodzaje budynków do obsługi transportu samochodowego zaprojektowane są na przesłankach wynikających z cech konstrukcyjno-ruchowych samochodów, najszerzej te elementy projektowe, które w sposób bezpośredni rzutują na rozwiązania konstrukcyjne (opinie o programie).
Garażem nazywamy pomieszczenie do przechowywania pojazdów samochodowych. W odróżnieniu od parkingów garaż zapewnia zabezpieczenie przed warunkami atmosferycznymi, jakkolwiek istnieje grupa garaży wielopiętrowych otwartych, przypominających parking kryty (segregator aktów prawnych).

W zależności od spełnianych funkcji można wyróżnić następujące typy garaży:
a) garaż indywidualny, wolnostojący lub wbudowany np. w budynek mieszkalny,
b) garaż zespołowy, obsługujący jednostkę mieszkaniową, blok lub instytucję - zwykle jest to garaż osiedlowy,
c) garaż centralny, zwykle mieszany, tj. do przechowywania samochodów stałych abonentów oraz samochodów przygodnych, np. turystów,
d) garaż-hotel służący wyłącznie do wynajmowania miejsca na krótki okres - typ ten występuje w miejscowościach o dużym ruchu turystycznym,
e) garaż przy zajezdniach, o technologii podporządkowanej technologii całej zajezdni.

Wraz ze wzrostem motoryzacji garażowanie stało się poważnym problemem w projektowaniu zespołów osiedlowych i wielkomiejskich. Lokalizacja garaży indywidualnych poza zorganizowaniem dojazdu, racjonalnym wygospodarowaniem działki czy wbudowaniem w kubaturę mieszkaniową nie nastręcza większych problemów (promocja 3 w 1). Lokalizacja zaś garaży osiedlowych musi uwzględniać szereg trudnych warunków, a mianowicie powinny one tworzyć równomierną sieć w stosunku do obsługiwanych zespołów mieszkaniowych - odległość garażu od mieszkania właściciela nie powinna być większa niż 500 m przy najkorzystniejszym połączeniu głównymi arteriami komunikacyjnymi.