Górny koniec kołnierza

Przy górnym końcu tego kołnierza mur zostaje przycięty ukośnie na głębokość do 2 cm i wysokość 2 warstw cegieł, tworząc tzw. wydrę, zabezpieczającą od przenikania wody między blachą i cegłami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Aby blacha nie odstawała od muru, umocowuje się ją hakami stalowymi ocynkowanymi z wpuszczeniem w spoiny wsporne z przodu i z tyłu na ok. 2 cm. W kominach tynkowanych nad wydrą należy wyrobić w zaprawie kapinos, by woda ciekła bezpośrednio w dół, nie zatrzymując się w spoinie.

Od strony okapu kołnierz nałożony jest z wierzchu na dachówki. Ze stron bocznych kołnierz może być nałożony na dachówkę, jeżeli ma ona podłużne rowki do spływu wody (np. dachówki marsylskie), lub też podłożony pod dachówkę, gdy jej górna powierzchnia nie ma rowków (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Od strony kalenicy kołnierz wywinięty jest w górę i podchodzi pod spód dachówek na drugiej łacie od komina.

Na wywiniętej części nalutowana jest blacha ze spadkiem na obie strony w celu odpływu wody na boki. Wszystkie cztery odgięte u dołu części kołnierza tworzą w rzucie prostokąt i są szczelnie zlutowane. Przykład obrobienia ponad dachem komina nietynkowanego, przenikającego przez pokrycie papowe - za pomocą blachy cynkowej.

Ścianki zewnętrzne górnej części komina pogrubiono o V4 cegły na zewnątrz z każdej strony w tym celu, aby ściekająca po powierzchni komina woda nie dostawała się pod kołnierz z blachy i nie przeciekała tą drogą na poddasze. Kołnierz i jego odgięte u dołu części tworzące prostokąt w planie są szczelnie zlutowane (uprawnienia budowlane).

Blachę w górnej części kołnierza umocowuje się hakami stalowymi ocynkowanymi z wypuszczeniem w spoiny wsporne z przodu i z tyłu na ok. 2 cm. Odgięte u dołu części kołnierza przybija się za pomocą gwoździ ocynkowanych do desek (lub specjalnie umieszczonych kołków w betonie) i główkę każdego gwoździa oblutowuje się. Od strony okapu kołnierz nałożony jest z wierzchu na papę, której obydwie warstwy odgina się przy powierzchni komina do góry.

Strony boczne

Ze stron bocznych blachę kołnierza układa się między dwiema papami pokrycia (program egzamin ustny). Wskazane jest przy tym przykleić lepikiem na styku blachy i wierzchniej papy pas tkaniny (np. merli) i posmarować lepikiem. Od strony kalenicy dolną papę odgina się przy powierzchni komina do góry i na nią nakłada się kołnierz z nalutowaną blachą ze spadkiem na dwie boczne strony. Na to nakleja się drugą warstwę papy z odgięciem jej do góry. Ponadto wskazane jest jw. przykleić lepikiem na styku blachy i wierzchniej papy pas tkaniny i posmarować lepikiem.

Na wierzchu komina dymowego wskazane jest umieścić czapkę betonową, lekko zbrojoną, zatartą z wierzchu zaprawą (opinie o programie). Pod czapką należy umieścić izolację papową, jaką się daje w murach powyżej terenu. Wierzch komina wentylacyjnego zaleca się zakończyć czapką, przykrywającą wylot od góry, z urządzeniem niżej wylotów bocznych. Jeżeli w jednym kominie są kanały dymowe i wentylacyjne, to te ostatnie zakańcza się wylotami bocznymi na ok. 30 cm poniżej czapki, aby uniknąć wpędzania do nich dymu (segregator aktów prawnych).

W celu wyeliminowania szkodliwych ruchów powietrza, utrudniających wylot gazów z kanałów dymowych i wentylacyjnych, oraz wzmożenia działania ssącego stosowane bywają w szczególnych przypadkach blaszane lub betonowe nasady kominowe. Przed przystąpieniem do murowania powinny być dokładnie ustalone miejsca kanałów na planach oraz zrobione rysunki w płaszczyźnie pionowej, z określeniem ich początku, wlotów, załamań i innych szczegółów. Powinny być również przygotowane rysunki trzonów k -minowych, obrobienia kominów nad dachem i zakończenia górnego (promocja 3 w 1).

Ze względu na to, że wiązanie cegieł w murach z kanałami jest dość trudne i często wymaga indywidualnego rozwiązania, powinno ono być zaprojektowane przez kierownictwo robót: nie można tu polegać na murarzach, którzy nie zawsze mają odpowiednie kwalifikacje. Do murów z kanałami dymowymi nie należy używać cegieł dziurawek. Ścianki kanałów muruje się zwykle na tej samej zaprawie, co sąsiednie części muru.

Wnętrza kanałów ceglanych należy murować na pełne spoiny. W miarę budowy - co 5-6 warstw - wygładza się powierzchnię kanału przez pocieranie szmatą, zmoczoną w rzadkiej glinie (tzw. zupie).