Gwałtowny rozwój produkcji maszynowej

Cechami charakterystycznymi metalowych budowli XIX w. są: ich elegancja, oryginalność i śmiałość inżynierskiego rozwiązania, często o- parte jedynie na intuicyjnym pojmowaniu pracy nowego materiału w konstrukcjach budowlanych. I wszakże dla architektury XIX w. najbardziej charakterystyczne jest to, że wszystkie osiągnięcia techniki budowlanej i wdrożenie nowych materiałów budowlanych służyły najczęściej do rozwiązywania zagadnień utylitarnych, a nie artystycznych. Nowe metody i nowe materiały wykorzystywano głównie do naśladowania starych stylów klasycznego lub gotyku (program uprawnienia budowlane na komputer).

Gwałtowny rozwój produkcji maszynowej, postęp techniki, opanowanie produkcji żelaza i stali jako nowych materiałów budowlanych, nowe metody konstruowania i obliczania wszystko to nie mogło nie odbić się na rozwoju architektury z metalu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Szybko opanowała ona szkieletowe układy wieżowców i duże rozpiętości nowych typów budynków użyteczności publicznej, które pojawiły się w XIX w. domów towarowych, hal targowych, bibliotek, wystaw narodowych i wszechświatowych, dworców itp. Spośród tych budowli nie podobna nie wymienić gmachu Biblioteki Narodowej w Paryżu (1868, konstruktor-architekt Henri Labrouste), domu handlowego ,,Bon Marche” w Paryżu (1867, inżynier G. Eiffel i architekt L. A. Boi- leau), Kryształowego Pałacu Pierwszej Wystawy Powszechnej w Londynie (1851, autor Joseph Paxton), Galerii maszyn na II Wystawie Światowej w Paryżu (1867, inżynierowie S. Krantz i G. Eiffel) i wreszcie Pałacu Maszyn o rozpiętości 115 m oraz trzystumetrowej wieży Eiffla na Międzynarodowej Wystawie w Paryżu 1889 r. Wszystkie budowle są swoistymi etapami rozwoju architektury z metalu (uprawnienia budowlane).

Obciążenia wiatrem

Wiek XIX, który dał światu tak niewiele znanych nazwisk, zrodził plejadę świetnych konstruktorów. Jednym z nich był Gustave Eiffel (1832-1923) (program egzamin ustny). Nazwisko Eiffla, autora konstrukcji przekrycia Galerii Maszyn (Galerie des Me- chines), po raz pierwszy stało się znane w 1867 r. Jednakże już pierwsze prace (most obok Bordeaux i in.) odróżniały się oryginalnością inżynieryjnych konstrukcji i montażu, dokładnością obliczeń, elegancją. W celu szczegółowego zbadania meteorologicznych warunków eksploatacji budowli w szczególności, obciążenia wiatrem Eiffel zorganizował jedno z pierwszych laboratoriów aerodynamicznych. Później do tych badań wykorzystał również swoją wieżę (opinie o programie).

Eiffel zaprojektował i zbudował dużo mostów w Europie, Azji i Afryce i każdy nowy projekt wyróżniał się śmiałością pomysłu konstruktorskiego. Udoskonalając metody grafiomoanalityczne- go i doświadczalnego obliczania konstrukcji Eiffel osiągał wysoką jubilerską dokładność montażu gotowych przestrzennych elementów konstrukcji (segregator aktów prawnych). Przy budowie dwuprzegubowego mostu łukowego o rozpiętości ok. 160 m przez rzekę Duero (północna Portugalia) w 1877 r. Eiffel zrealizował montaż konstrukcji bez wznoszenia rusztowań, stosując stalową linę naciągniętą między pylonami. Ale najśmielszy i nowatorski był projekt rozwiązania półkilometrowego wiaduktu w Garabit (Francja), którym przekrył dwuprzegubowy łuk o rozpiętości 165-metrowej nad rzeką Thayere (1880-1884). Wiadukt wznosił się 122,5 m nad zwierciadłem wody.

Skomplikowane obliczenia konstrukcji wiaduktu zostały wykonane przez G. Eiffla wspólnie z młodym inżynierem szwajcarskim M. Koechlinem. Eiffel był autorem oryginalnej konstrukcji stalowego szkieletu podarowanej przez Francję i zmontowanej w Nowym Yorku statui Wolności, dzieła rzeźbiarza F. A. Bartholdiego. Dla tego szkieletu (wysokości 46 m) Eiffel opracował specjalny system sztywnych wiązań, zdolny przejąć bardzo duże obciążenia wiatrem (promocja 3 w 1).