Gwoździe miedziane

Sposób umocowania gwoździami szczegółów okładziny terakotowej stosowany był w budownictwie greckim VII-VI w. przed naszą erą; na niektórych fragmentach zachowały się gwoździe miedziane, za pomocą których przymocowywano do muru płyty terakotowe (program uprawnienia budowlane na komputer). W czasach późniejszych taki sposób łączenia praktykowany był w budownictwie starożytnego Rzymu i w Kampanii do osadzania płaskorzeźb z terakoty; w płytach przed wypaleniem wiercono na wylot dwa lub trzy otwory do wbijanych gwoździ. Łączenie gwoździami stosowane było w wyjątkowych wypadkach w budownictwie moskiewskim XVII w. (katedra Wasyla Błogosławionego). Taki sposób umocowywania może być stosowany także i obecnie przy osadzaniu wypukłych szczegółów w okładzinie elewacji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Do umocowywania „rumpowego“ używany jest drut albo inne wiązadła metalowe i zaprawa. Płyty ceramiczne bywają zaopatrzone na tylnej powierzchni w rodzaj skrzynki lub ramki glinianej, którą przytwierdza się przed wypałem do surowej płyty. Taka ramika nazywa się rumpą i upodabnia płytę do kafla piecowego. Zazwyczaj ścianki rumpy zaopatrzone są w otwory służące do umocowania płyty (uprawnienia budowlane). Terakotowych i polewanych kafli z rumpą używa się obecnie do licowania elewacji tak samo jak gładkich płytek.

Wadliwe wykonanie spoin

Spoiny w okładzinie terakotowej wykonuje się w następujący sposób:

• Spoiny powinny być jednakowej grubości 6 mm, proste i ciągłe. Wszystkie szczegóły ukbada się najpierw w fabryce, ażeby sprawdzić prawidłowość krawędzi.
• Architekt powinien określić grubość spoin, jeżeli ma ona wynieść więcej lub mniej niż 6 mm. Poza tym należy także wskazać, czy spoiny mają być przytarte (program egzamin ustny).
• Jeżeli spoin nie można wykorzystać do założenia w nich przekładek ołowianych, należy wyżłobić specjalne zagłębienia sięgające najmniej 19 mm.
• Spoiny w konstrukcjach wspornikowych, balustradach, poręczach i wolnostojących elementach uszczelnia się do głębokości 13 mm i wypełnia się zaprawą cementową.

Pionowe i poziome spoiny powinny być wypełnione zaprawą bez pozostawienia pustych miejsc. Każdy szczegół uszczelnia się, usuwa nadmiar zaprawy i wygładza spoiny. Spoiny należy zapełnić zaprawą również i w tym wypadku, kiedy okładzina zamocowana jest wiązadłami metalowymi i przestrzeń za nią nie jest zalewana zaprawą. Przy licowaniu starych budynków murowanych terakotą osadzaną na stalowych półkach, pierwszą poziomą spoinę 6-milimetrową nad każdą półką wypełnia się zaprawą cementową na wypadek osiadania (program egzamin ustny).

Prawidłowe i wadliwe wykonanie spoin. Skład zapraw do wypełnienia spoin wskazuje tablica 15 (w stosunku objętościowym). Aby ochronić nie ukończone licowanie terakotą przed deszczem i mrozem, okładzinę osłania się na noc brezentem. Nie polewane wyroby ceramiczne należy starannie chronić przed opryskaniem zaprawą cementową (segregator aktów prawnych).

Okładzinę terakotową czyści się 5-procentowym roztworem kwasu solnego za pomocą szczotki, a następnie zmywa się czystą wodą. Zmętnienie barwy na powierzchni wyrobów terakotowych usuwa się przez nacieranie mieszaniną terpentyny z woskiem (5%) lub terpentyny z olejem słonecznikowym (1 : 1). Porowata (17%) terakota szybko wchłania wosk i na powierzchni jej tworzą się nierówne plamy. Dlatego lepsza jest mieszanina z olejem; przed użyciem jej należy terakotę przetrzeć czystą terpentyną. Wyroby terakotowe powinny odpowiadać następującym wymaganiom: Profile szczegółów architektonicznych i ornamentów powinny być całkowicie zgodne z rysunkami roboczymi, odlewami gipsowymi i wzorami z terakoty. Odchylenie od kąta prostego dwóch przyległych boków nie powinno przekraczać na całej długości płyty 2 mm. Skrzywienie licowej powierzchni płaskich części płyt nie powinno przekraczać 5 mm (promocja 3 w 1).