Inwestycyjne plany budowlane

Inwestycyjne plany budowlane określonych rejonów kraju, wynikające z Narodowych Planów Gospodarczych, stanowią plany zadań odnośnych Zjednoczeń Budownictwa, zaś plany inwestycyjne określonych miast lub osiedli stanowią zadania przedsiębiorstw budowlano-montażowych terytorialnie właściwych, wreszcie plany bezpośredniej realizacji zespołów obiektów lub obiektów pojedynczych stanowią zadania kierownictw budowy podległych przedsiębiorstwom budowlano-montażowym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Każda większa inwestycja budowlana powinna mieć własny plan realizacji, który określa terminy przekazania do eksploatacji poszczególnych obiektów wchodzących w skład inwestycji i obejmuje całokształt zagadnień związanych z jej wzniesieniem.

Spośród tych zagadnień należy wymienić jako podstawowe: badania i studia nad celowością realizacji inwestycji oraz warunków eksploatacji, jej lokalizację, opracowanie dokumentacji projektowo-kosztorysowej oraz sporządzenie planu przebiegu robót budowlano-montażowych, instalacji i urządzeń aż do momentu uruchomienia zakładu przemysłowego lub oddania do użytku obiektu budownictwa ogólnego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Planowanie dyrektywne budowy obejmuje służbę inwestora, biura projektów oraz przedsiębiorstwa budowlano-montażowe oraz specjalistyczne i polega na skoordynowaniu podstawowych elementów organizacyjnych zapewniających podjęcie budowy i jej realizację.

Inwestor stanowi jednostkę organizacyjną realizującą inwestycję budowlaną i jest uprawniony do dysponowania środkami finansowymi przeznaczonymi na tę inwestycję (uprawnienia budowlane). Do podstawowych obowiązków inwestora państwowego należy: opracowanie założeń zamierzonej inwestycji, uzyskanie prawa realizacji, zlecenie biura projektów opracowania dokumentacji techniczno-kosztorysowej, zlecenie wykonania budowy, sprawowanie nadzoru nad realizacją oraz dokonanie odbioru wykonanej inwestycji.

Biura projektów mają za zadanie projektowanie inwestycji budowlanych, zaproponowanie właściwej metody realizacji oraz na żądanie inwestora pełnienie nadzoru autorskiego nad realizacją projektu (program egzamin ustny).

Podstawa planowania dyrektywnego

Podstawę planowania dyrektywnego w biurach projektów stanowią zapotrzebowania wynikające z ich specjalności technicznej i terytorialnej. Istotą planowania w biurach projektów jest dostosowanie ich produkcji do potrzeb budowy. Terminy ustalone przez inwestora i biuro projektów powinny być zharmonizowane z dyrektywnym harmonogramem budowy. Podstawę planowania dyrektywnego w przedsiębiorstwach budowlano-montażowych stanowią tzw. porozumienia wstępne zawierane między inwestorem a przedsiębiorstwem (najczęściej z generalnym wykonawcą).

Planowanie dyrektywne jest planowaniem wyjściowym i równocześnie zasadniczym. Terminy ukończenia obiektów określone w planie dyrektywnym powinny być obowiązujące. Natomiast realizacja tych terminów odbywa się przy pomocy planowania operatywnego, które w swej istocie stanowi metodę realizacji planów dyrektywnych(opinie o programie).

Aby planowanie dyrektywne mogło odegrać taką rolę, powinno być oparte zarówno na ścisłych danych wyjściowych, jak i ścisłych przesłankach metodycznych zastosowanych do tego planowania, w przeciwnym bowiem przypadku już wkrótce po rozpoczęciu budowy zaczną powstawać rozbieżności pomiędzy planowaniem operatywnym a dyrektywnym.

Z tego względu dyrektywne planowanie budowy powinno przebiegać równolegle i w ścisłym związku z opracowywaniem wstępnego projektu organizacji budowy (segregator aktów prawnych).

Dyrektywne planowanie budowy odbywa się na etapie wstępnego projektu organizacji budowy.

Głównym celem planowania dyrektywnego budowy jest:

- Ustalenie końcowych terminów uruchomienia obiektów budowy oraz przekazania ich do eksploatacji.

- Zaplanowanie przebiegu budowy na okres trwania całości robót, okresy roczne i kwartalne (z podziałem na miesiące).

- Ustalenie orientacyjnych wskaźników techniczno-ekonomicznych stosownie do rodzaju obiektów i warunków ich budowy (promocja 3 w 1). Spośród wskaźników techniczno-ekonomicznych podać można najczęściej stosowane: wielkość tzw. przerobu na jedną robotnikogodzinę (licząc robotnika produkcyjnego), ilość efektywnych godzin pracy w roku lub w miesiącu na jednego robotnika, ilość robotników, wielkość funduszu płacy, wskaźniki mechanizacji poszczególnych rodzajów robót, wskaźniki wyposażenia w maszyny itp.