Istota przerobu kafarowego

Złom, przewidziany do regeneracji odlewniczej w piecach żeliwiakowych, wymaga znacznie większego rozdrobnienia niż złom przeznaczony do pieców stalowniczych. Różnicuje to zdolność produkcyjną kafarowni.
Istota przerobu kafarowego polega na wykorzystaniu energii kinetycznej bijaka spadającego ze znacznej wysokości (8-20 m), o masie 3-15 ton i różnorodnych kształtach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wielkość energii potencjalnej bijaka, podniesionego do granicznej wysokości (np. 3 T x 15 m = 45 Tm), jest miarą wielkości i podstawą klasyfikacji kafarów. Małe jednostki dysponują energią do 50 Tm, średnie 50-M00 Tm, duże zaś jednostki - 100-200 Tm.
Wydział kafarowy składa się z kafarowni, urządzeń transportu bliskiego wraz z urządzeniami podnoszącymi bijak, składowiska złomu oraz sieci torów, dróg, siły i światła.

Kafarownia składa się z szaboty wraz z fundamentem, grodzi kafarowej z osłonami i schronu dla załogi. Zasadniczymi urządzeniami transportu bliskiego kafarowni średnich i dużych są suwnice, spełniające funkcje transportowe (przeładunki) i kafarowe (podnoszenie bijaka). Duża kafarownia jest wyposażona zwykle w dwie suwnice, przy czym suwnica kafarowa znajduje się na wyższym poziomie, zaś transportowa na niższym (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Małe jednostki kafarowe wyposaża się we wciągarki stacjonarne (podnoszenie bijaków układem wielokrążków, zawieszanych na trójnogach) oraz we wciągarki przejezdne (przeładunki). Złom dostarcza się do wydziału kafarowego niemal wyłącznie transportem kolejowym.

Dostawy samochodowe spełniają rolę drugorzędną. Należy pamiętać, że przyległy do kafarowni teren jest zagrożony odłamkami złomu powstającymi nieuchronnie przy rozbijaniu. Wpływa to na zagospodarowanie przestrzenne wydziału. Wielkość strefy zagrożenia, liczona od Oporów ruchu ciężkiej kuli staliwnej w powietrzu nie trzeba uwzględniać i dlatego we wzorze na nie wprowadza się współczynnika zmniejszającego.
Szabota kafarowa jest to staliwna płyta, na której układa się złom a następnie rozdrabnia się go uderzeniami bijaka.

Konstrukcja fundamentu szaboty kafarowej

Powstające przy spadku bijaka impulsy szabota przekazuje na fundament poprzez dość sztywną warstwę amortyzacyjną. Układ taki zapobiega wgniataniu złomu w podłoże, zwiększając równocześnie sprawność urządzenia (uprawnienia budowlane).
Początkowo nie stosowano fundamentów pod szaboty. W miarę eksploatacji kafarowni podłoże utwardzało się i zagęszczało przerabianym złomem (program egzamin ustny).

Wywoływało to duże, bezpowrotne straty żelaza. Podatność podłoża, zwłaszcza w pierwszym okresie eksploatacji, obniżała wielkość energii użytecznej uderzenia bijaka. Konieczność ciągłego podnoszenia i podbijania złomem szaboty zmniejszała efektywność wykorzystania czasu pracy niemal do połowy. Równocześnie, wskutek małej masy fundamentu, powstawały drgania gruntu o dużej amplitudzie, powodujące uszkodzenia budowli położonych nawet w znacznej odległości od kafarowni.
Systematyczne, wieloletnie obserwacje kafarowni dowiodły konieczności sztucznego wytwarzania pod szabotami mas współdrgających. Początkowo wytwarzano tę masę przez zagęszczanie skrzepów i złomu hutniczego piaskiem przy odpowiednim ukształtowaniu warstw w wykopie (opinie o programie).

Nie ujmowano przy tym wytworzonych w ten sposób mas w studnie czy też pierścieniowe ławy żelbetowe, a wręcz odwrotnie, obudowy opierano na licznych fundamentach blokowych. Przestrzeń między tymi fundamentami miała zapewnić swobodne odkształcenie gruntu, nie wywołując naprężeń rozciągających w poziomie fundamentów grodzi.
Rozwiązania takie w niewielkim stopniu poprawiły warunki eksploatacyjne (segregator aktów prawnych). Dlatego też stosowano dalsze udoskonalenia metod posadowienia, wykonując fundamenty blokowe lub fundamenty w studniach zapuszczanych, zamknięte od dołu płytami żelbetowymi.

Wykonano też fundament blokowy na amortyzatorach sprężynowych podobnie jak dla młotów mechanicznych. To ostatnie rozwiązanie, wysoce kapitałochłonne, okazało się również i technicznie niewłaściwe. W kafarowniach nie można bowiem wyeliminować mimośrodowości uderzenia bijaka i powodowanego tym pękania sprężyn, co obniża ogólne efekty eksploatacyjne (promocja 3 w 1).