Izolacje z wkładkami

Izolacje z wkładkami z pap asfaltowych obustronnie powlekanych, szczególnie lepszych gatunków, z wkładkami specjalnymi z juty, tkaniny szklanej, blachy aluminiowej lub kombinacji tych materiałów, jak np. juty nalepionej na papie lepikiem asfaltowym, przylepia się lepikiem asfaltowym na przeznaczonej do izolowania i uprzednio zagruntowanej powierzchni konstrukcji. Nalepianie ma tę zaletę w porównaniu z luźnym układaniem, że przy powstawaniu uszkodzeń izolacji przenikająca woda nie może pod całą izolacją się rozprzestrzenić (program uprawnienia budowlane na komputer).

Nalepione izolacje z wkładkami powinny pozostać na powierzchni konstrukcji plastyczne i odkształcalne, aby nie ulegając rozerwaniu mogły przykryć powstające małe rysy konstrukcji.
Przed ułożeniem wkładek zwoje należy rozwinąć i przewinąć na drugą stronę w celu uniknięcia w izolacji zmarszczek i fałd. Należy przy tym starannie usunąć z nich twardymi szczotkami materiał, którym są posypane. Czynność tę należy wykonywać możliwie z dala od izolowanej konstrukcji. Jeśli to jest możliwe, należy zwrócić uwagę, aby nagromadzoną posypkę usunąć poza miejsce robót izolacyjnych, aby nie utrudniała ona przylepiania się wkładek (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Oczyszczone z posypki pasy materiału należy dopasować do miejsca i kształtu powierzchni przeznaczonej do zaizolowania. W celu zapewnienia jak najlepszego przylepiania się wkładek należy unikać przylepiania pap lub innych wkładek całkowitymi zwojami o długości 10 lub 20 m, lecz stosować krótsze odcinki o długości 5 m, gdyż arkusze o mniejszej powierzchni przylegają lepiej do izolowanej powierzchni. Następnie powierzchnię tę należy posmarować gorącym lepikiem o grubości warstwy co najmniej 1 mm.
Przed przylepieniem wkładki należy dolną jej część posmarować przy zimnej pogodzie jedynie na szerokość szczotki gorącym lepikiem (uprawnienia budowlane).

Jakość przyklejenia wkładki

Następnie rozwija się rolkę wkładki i rękoma odzianymi w rękawice ochronne przyciska do podłoża (program egzamin ustny). Czynność tę wykonuje się od środka rolki ku krawędziom podłużnym w celu usunięcia powietrza spod wkładki. Wkładkę w miejscach zakładek pociąga się wyciśniętym spod niej lepikiem i po dociśnięciu wkładek wałuje się ją specjalnym wałkiem o ciężarze ok.

100 kg. Jakość przyklejenia wkładki sprawdza się przez opukiwanie. Miejsca nie przy lepione nacina się i ponownie przylepia. Krawędzie niedostatecznie, przylepione smaruje się ponownie lepikiem i silnie dociska do podłoża. Miejsca, w których papa lub inne wkładki z trudnością dają się przylepić, jak krawędzie, wklęsłości, naroża i szczeliny, nie powinny być zalewane lepikiem, gdyż ten, szukając ujścia pod wpływem ciężaru lub pod ciśnieniem, wycieka, wskutek czego powstają próżnie, które mogą spowodować uszkodzenia (opinie o programie).

Przy stosowaniu lepików na zimno należy wkładkę nalepić dopiero wówczas, gdy rozsmarowany lepik nieco zgęstnieje i będzie miał większą wiskozę, dzięki czemu wkładki, np. na płaszczyznach pionowych, nie będą obsuwać się pod wpływem własnego ciężaru. Jeśli nie zachodzi możliwość obsuwania się wkładek, to nalepianie ich może odbywać się niezwłocznie po rozsmarowaniu lepiku.
Pasy wkładek można w ten sposób nalepiać, aby pas niżej leżących w kierunku spływu wody był przykryty przez pas wyżej leżący (segregator aktów prawnych).

Przy powierzchniach płaskich o dostatecznie dużym spadku (1 : 10) i szerszych niż 4 m można pasy układać poprzecznie do spadku, przy czym nakrywają się one wzajemnie w kierunku spadku. Natomiast przy powierzchniach wąskich i o spadku mniejszym niż 1 : 10 pasy należy układać równolegle do spadku. W ten sposób woda nie zatrzymuje się na stykach (promocja 3 w 1).
Na sklepieniach pasy układa się w kierunku krzywizny. Przy izolowaniu powierzchni wichrowatych, o podwójnej krzywiźnie itp. stosuje się wąskie pasy, które otrzymuje się przez podłużne rozcięcie rolek.