Kanały przełazowe i przechodnie

Za przełazowe uważa się kanały o wysokości w świetle mniejszej niż 180 cm, ale nie mniejszej niż 140 cm. Wysokość ta umożliwia dokonywanie okresowych przeglądów i małych remontów rurociągów (program uprawnienia budowlane na komputer).
Aby prace te nie były zbyt uciążliwe, należy w odstępach co najwyżej 50 m zwiększać wysokość kanałów do 180 cm na długości 2 m.

Kanały przełazowe stosuje się tam, gdzie odkopywanie rurociągu w celu jego remontu powodowałoby duże koszty lub dezorganizację pracy w zakładzie, jak również tam, gdzie odpowiednią wysokość kanału dyktują przeciwne spadki rurociągów.
Stosowanie kanałów przechodnich o wysokości w świetle ponad 180 cm wynika z liczby prowadzonych przewodów oraz wymagań nadzoru i obsługi. Kanały przechodnie podlegają przepisom dotyczącym pomieszczeń przeznaczonych na czasowy pobyt ludzi, powinny więc mieć odpowiednią wentylację i oświetlenie sztuczne, ewentualnie i dzienne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Dno kanałów przełazowych i przechodnich powinno mieć spadek poprzeczny do kanalika i spadek podłużny jak kanały nieprzełazowe.

Przy niewielkich rozmiarach robót zwykle ściany kanałów wykonuje się murowane z cegły lub betonowych elementów ściennych masowej produkcji, z przekryciem żelbetowym monolitycznym lub z typowych płyt prefabrykowanych.
Konstrukcję ramową monolityczną stosuje się przy dużych obciążeniach i w razie konieczności budowy kanału poniżej zwierciadła wody gruntowej, przy czym izolację wykonuje się według ogólnie przyjętych zasad. Przy dużych rozmiarach robót celowe jest stosowanie całkowicie prefabrykowanych konstrukcji kanałów.
Najpopularniejszą konstrukcję kanału przełazowego z elementów ściennych L i płyt „noskowych” jako przekrycia.

Podobną konstrukcję stosuje się i dla kanałów przechodnich. Ze względu na większą wysokość, płyty ścienne są zwykle użebrowane. Kanał został wykonany w gruncie wilgotnym (uprawnienia budowlane).

Kanały otwarte

Kanały należy dzielić szczelinami dylatacyjnymi według zasad ogólnie przyjętych dla konstrukcji podziemnych. Przy wilgotnych gruntach należy zapewnić szczelność kanału w miejscach dylatacji. Co około 150 m na prostych odcinkach trasy kanałów przełazowych, a 350 m na przechodnich należy projektować otwory montażowe, czyli odcinki kanałów ze stropem rozbieralnym, w celu umożliwienia wymiany rur. Na odcinku otworu montażowego kanał należy obliczać jako otwarty (program egzamin ustny).

Na trasie kanałów przechodnich bywają projektowane komory w postaci poszerzenia kanału dla wydłużek giętych lub dla urządzeń specjalnych (np. pompowni). Konstrukcję takiej komory z elementów prefabrykowanych. Kanały te różnią się od zamkniętych schematem statycznym oraz tym, że konieczne jest odprowadzenie z nich wody opadowej, w związku z czym wymagane są większe przekroje kanalików odwadniających i stałe odprowadzanie wody do kanalizacji deszczowej.
Kanały stale otwarte powinny być zabezpieczone barierką (opinie o programie).

Obliczenia statyczne konstrukcji podziemnych. Kanały i konstrukcje ochronno-izolacyjne należy obliczać na ciśnienie gruntu i obciążenie naziomu według ogólnie przyjętych zasad.
Zakres stosowania konstrukcji betonowych. O ile beton, niezbrojony i zbrojony, jest dominującym materiałem dla konstrukcji podziemnych i przy naziemnym ułożeniu rurociągów, o tyle jego zastosowanie do konstrukcji nadziemnych ma wielu przeciwników (segregator aktów prawnych). Głównym argumentem są trudności występujące przy jakichkolwiek przeróbkach, które w zakładach przemysłowych zdarzają się bardzo często. Dlatego konstrukcje żelbetowe stosuje się często dla nadziemnych rurociągów przesyłowych, a na terenie zakładów przeważają raczej konstrukcje stalowe.

Niemniej, przy budowie wielu dużych zakładów’ przemysłu chemicznego zdecydowano się, dla oszczędności stali, układać rurociągi na nadziemnych konstrukcjach żelbetowych, zakładając że w nowych zakładach nie powinny mieć miejsca przeróbki przez dłuższy okres czasu (promocja 3 w 1).