Kauczuki naturalne

Ciekawe zastosowanie znajduje bardzo drobno sproszkowany octanomaślan celulozy do powlekania metalowych kształtek metodą fluidyzacyjną (program uprawnienia budowlane na komputer). W ten sposób osiąga się trwałe a wielokolorowe powłoki (dowolnej grubości) na okuciach metalowych, siatkach, zaworach, częściach wentylatorów itp.

Propionian celulozy posiada podobne własności, a nie posiada zapachu masła, charakterystycznego dla octanomaślanu celulozy. Inne estry i etery celulozowe mają już mniejsze znaczenie. Kleje na bazie karboksymetylocelulozy i metylocelulozy są stosowane do malowania wnętrz farbami oraz klejenia tapet. Jedno z najstarszych tworzyw sztucznych celuloid jest łatwopalne i mimo efektownego wyglądu nie znajduje szerszego zastosowania w budownictwie. Większe znaczenie mają lakiery i kleje na bazie nitrocelulozy (lakiery nitro i kleje kolodionowe) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Nitroceluloza w zastosowaniu do powlekania tkanin ulega starzeniu i staje się krucha, została więc zastąpiona przez polichlorek winylu. Produkowane na jej podstawie nitroleum (namiastka linoleum) też nie może wytrzymać konkurencji z innymi materiałami podłogowymi (uprawnienia budowlane). Kauczuki naturalne są surowcem do produkcji cennych wykładzin podłogowych, jednak ze względu na mniejszą odporność na starzenie i ścieranie wypierane są przede wszystkim przez wykładziny i płyty z polichlorku winylu oraz częściowo przez wykładziny z kauczuków syntetycznych (program egzamin ustny).

Kleje i kity kauczukowe

Kleje i kity kauczukowe (głównie emulsyjne) są stosowane w budownictwie do przyklejania wykładzin, płyt, profilów oraz do uszczelnień itp., ale większe znaczenie mają kleje i kity z kauczuków syntetycznych. Bardzo cennym surowcem lakierniczym jest chloro kauczuk (stosowany również do klejów), a jeszcze lepszym cyklokauczuk, który ma jednak małe znaczenie z powodu wysokiej ceny (opinie o programie).

Ważnym składnikiem tworzyw sztucznych są dodatki, które wprowadzane nawet w niewielkiej ilości mogą wydatnie zmienić pierwotne własności podstawowej żywicy. Bez tych dodatków przerób tworzyw sztucznych jest czasem w ogóle niemożliwy, a dla budownictwa mają one szczególne znaczenie.

Te surowce pomocnicze i materiały można podzielić następująco:

1) zmiękczacze,

2) środki barwiące (barwniki i pigmenty),

3) stabilizatory,

4) inicjatory, aktywatory i przyspieszacze,

5) napełniacze i materiały do wzmacniania tworzyw sztucznych,

6) substancje porotwórcze (segregator aktów prawnych).

Te tworzywa sztuczne, które w czystej postaci są twarde i kruche, można zmiękczyć przez odpowiedni dodatek zmiękczaczy. W zależności od ich rodzaju i ilości otrzymuje się produkty o różnym stopniu twardości i sprężystości, w krańcowym przypadku podobne do gumy. Stopień zmiękczenia zależy również od rodzaju tworzywa sztucznego, a raczej od różnego wpływu danego zmiękczacza na poszczególne żywice. Z tych względów właściwy dobór zmiękczaczy ma istotne znaczenie.

Zmiękczanie tworzyw sztucznych może odbywać się w dwojaki sposób: przez tzw. zmiękczanie wewnętrzne, tzn. przez kopolimcryzację oraz przez normalną plastyfikację („zewnętrzną”). Odpowiednie zmiękczenie gotowego tworzywa sztucznego ma duże znaczenie dla dalszego przetwórstwa i właściwości gotowych wyrobów. Tworzywo bardziej zmiękczone wymaga zastosowania niższej temperatury w przetwórstwie, a gotowe produkty są bardziej elastyczne(promocja 3 w 1).

Wszystkie zmiękczacze możemy podzielić ze względu na ich działanie: na zmiękczacze podstawowe (żelujące) i zmiękczacze drugorzędne (tzw. extender). Pierwsze mają zdolność żelowania tworzywa, drugie natomiast uzupełniają ich działanie, tj. zwiększają przeważnie niepalność produktu, zmniejszają migrację zmiękczaczy na powierzchni produktu, a czasem zwiększają odporność produktu na niskie temperatury itp. W pewnym sensie spełniają one również rolę płynnych napełniaczy, gdyż są przeważnie tańsze, więc przez ich zastosowanie obniża się cenę wyrobów.