Klasyfikacja gruntu

Korpus Inżynierów USA opracował klasyfikację wrażliwości gruntu na działanie mrozu, biorąc za podstawę uziarnienia, co pozwala uszeregować grunty o podobnym zachowaniu się na działanie mrozu. Zarząd Dróg Publicznych sporządził kfasyfikację gruntów do budowy dróg, a Korpus Inżynierów i Zarząd Lotnisk (CAA) - klasyfikację gruntów używanych do budowy pasów startowych. W 1952 r. Korpus Inżynierów i Bureau of Reclamation opracowali jednolity system mogący mieć zastosowanie do wszystkich zagadnień inżynierskich związanych z gruntami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wskazówki co do przepuszczalności, wytrzymałości i ściśliwości rozmaitych grup gruntu z jednoczesnym wskazaniem przydatności każdej z tych grup do zapór ziemnych, kanałów, fundamentów, dróg i pasów startowych. Klasyfikacja gruntu okazała się bardzo użyteczna dla inżyniera geotechnika (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Pomaga ona usystematyzować i ukierunkować dane otrzymane z badań polowych i doświadczeń laboratoryjnych. Jednakże należy zachować ostrożność przy korzystaniu z klasyfikacji gruntu. Rozwiązanie takich zagadnień, jak przepływ, ściśliwość i stateczność tylko na podstawie klasyfikacji gruntów może doprowadzić do fatalnych skutków. Jak zobaczymy w następnych rozdziałach, empiryczne współzależności między liczbowymi wskaźnikami właściwości gruntów i ich rzeczywistym zachowaniem się w określonych warunkach często odbiegają od siebie (uprawnienia budowlane).

Uziarnienie gruntu

W rozdziale tym podano szereg pojęć wyrażających zależności między fazami gruntu (rys. 3-1). Zależności te są jednym z podstawowych elementów mechaniki gruntów. Układ ziaren piasku wyraża się za pomocą stopnia zagęszczenia, co najlepiej oddaje mechaniczne właściwości piasku (program egzamin ustny).

Uziarnienie gruntu oraz granice Atterberga są pomocne do klasyfikacji gruntów. Ponieważ przeprowadzenie badań wiąże się z naruszeniem naturalnego układu gruntu, przeto otrzymane wyniki nie mogą dobrze oddać właściwości nienaruszonego gruntu w terenie. Wskazówki:

a) użyć w celu stwierdzenia, czy grunt będzie przepuszczalny dla wody czy nie, oraz czy łatwy w urabianiu jako materiał budowlany,

b) zazwyczaj, aby grunt był niepodatny na wysadziny od mrozu, wystarczy, żeby frakcja drobniejsza niż 0,02 mm stanowiła mniej niż 3% całości gruntu (opinie o programie).

Próbka gruntu składa się z wielu pojedynczych ziaren i cząstek, między którymi pory są wypełnione wodą lub powietrzem lub wodą i powietrzem. W rozdziale tym zajmiemy się badaniem pojedynczych ziaren i cząstek gruntu. Wielkość ziaren i cząstek z wyjątkiem kulistych i sześciennych, nie można przedstawić jednoznacznie za pomocą jednego wymiaru liniowego. Stąd przyjęcie wymiaru (wielkości cząstki) zależy od niego samego oraz od sposobu przeprowadzania pomiaru. Istnieją dwie powszechnie stosowane metody wyznaczania wymiarów cząstek (segregator aktów prawnych).

Pierwsza z nich to metoda przesiewu dla ziaren większych niż ok. 0,06 mm, druga to metoda areometryczna dla cząstek mniejszych. W metodzie przesiewu ziarna gruntu poddaje się wibracji na sitach o otworach kwadratowych o określonej wielkości. Stąd wielkość cząstki większej niż 0,06 mm wiąże się z wymiarem krawędzi kwadratowego oczka sita. Natomiast w metodzie areometrycznej wielkość cząstki oznacza średnicę kuli, która osiada w wodzie z taką samą prędkością co dana cząstka (promocja 3 w 1). Wielkość cząstek waha się w granicach od 10 mm, tj. 10 A, aż do dużych odłamów skalnych o wymiarach do kilku metrów, a więc stosunek wymiarów jest większy niż jeden do biliona. Stosunek tych dwóch wartości może być bardziej widoczny, jeżeli porównamy go ze stosunkiem średnicy kulki ok. 1 cm do średnicy Ziemi, który wynosi również około jeden do biliona.