Kolonizacja francuska

Sukcesy na Karaibach były równie imponujące. W okresie 1632-176.3 Brytyjczycy zawładnęli wyspami: Montserrat, Antiguą i Barbudą (1632), Bermudami (1. poł. XVII w.), Bahamami (1637), Anguillą (1650), Kajmanami (poł. XVII w.), Barbadosem (1652), Jamajką (1655), Brytyjskimi Wyspami Dziewiczymi (2 poł. XVII w.), Turks i Caicos (1678), Saint Kitts i Nevis (171 3), Dominiką (1763); po 1763 powiększyli swoje posiadłości o Saint Vincent i Grenadyny (1 783 kolonizowane od XVII w.), Grenadę (1783), Trynidad (1797), Tobago (1802), Saint Lucia (1803 - kolonizowana od XVII w.) i Martynikę (pod władzą brytyjską od 2 poł. XVIII do 2 poł. XIX w.) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na kontynencie sytuacja Brytyjc zyków układała się w XVIII w. tylko pozornie pomyślnie. W 1763 pozyskali wprawdzie Florydę (1783 utracili ją na rzecz Hiszpanii), wsch. część Gwatemali (od 1862 kolonia Honduras Brytyjski) i obszary na wsch. od Missisipi (wsch. część francuskiej Luizjany, jednak bez Nowego Orleanu), oraz francuskie posiadłości w Kanadzie (Nową Francję, czyli Quebec i część Ontario); w 1783 roku utracili jednak I 5 kolonii u wybrzeży Oceanu Atlantyckiego, które weszły w skład Stanów Zjednoczonych, obejmujących też zdobytą przez Wielką Brytanię wsch. Luizjanę (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Kolonizacja francuska rozwijała się w XVII i XVIII w. początkowo wzdłuż Rzeki Św. Wawrzyńca i wybrzeży jezior Ontario i Erie, następnie wzdłuż rzek Ohio i Alabama, docierając aż do Zatoki Meksykańskiej; objęła także zach. dorzecze Missisipi i Missouri, sięgając po Góry Skaliste (promocja 3 w 1). Obszary położone między Wielkimi Jeziorami a Zatoką Meksykańską oraz Appalachami a Górami Skalistymi nazwano Luizjaną w 1682 otrzymały one status kolonii. Dalej na pd. zach. rozciągały się ziemie formalnie zależne od Madrytu. Na zach. od kanadyjskich prowincji Francji (Nowej Francji) jej kolonizacja sięgnęła wybrzeży jezior: Górnego, Michigan i Huron oraz Zatoki Hudsona, napotykając dalej ziemie podporządkowane brytyjskiej Kompanii Zatoki Hudsona (uprawnienia budowlane).

Granice nowego państwa

W basenie Morza Karaibskiego udało się Francuzom opanować Gwadelupę i Martynikę (1635), Saint Kitts i Nevis (XVII w., teren sporny z Brytyjczykami), Dominikę (1632- 1763), Grenadę (1650-1783), Tobago (1781- 1802) oraz najpierw część, potem całość Haiti 1795-1808). W XVIII i na pocz. XIX w. Francja została prawie całkowicie pozbawiona swoich amerykańskich kolonii - utraciła większość wysp na Karaibach oraz Luizjanę (po odzyskaniu od Hiszpanii jej zach. terytoriów w 1802, Napoleon I sprzedał ją w 1803 Stanom Zjednoczonym) i Kanadę (pozostały przy niej jedynie wyspy Saint-Pierre i Miquelon, zajęte w XVII w.) (program egzamin ustny).

Najważniejszym wydarzeniem w politycznej i gospodarczej nowożytnej historii Ameryki Północnej było powstanie Stanów Zjednoczonych. W 178.3 kolonie brytyjskie Connecticut, Delaware, Georgia, Karolina Południowa i Karolina Północna, Maryland, Massachusetts, New Hampshire, New lersey, Nowy )ork, Pensylwania, Rhode Island Wirginia uzyskały potwierdzenie niepodległości. zadeklarowanej w 1776. Granice nowego państwa w Ameryce Północnej ukształtowały się w XIX w. W 1803 zakupiono od Francji z I 846 wykreśliły granice pn.). W 1 867 car Alek sander II za 7,2 min dolarów sprzedał Stanom Zjednoczonym Alaskę (opinie o programie).

Do Ameryki Północnej napływały przez kilkaset lat rzesze imigrantów z Europy (wciągu ostatnich 200 lat ok. 80 min); od XVI w. na kontynent sprowadzano też czarnych niewolników z Afryki (ogółem ok. 3,5 min). W XX w., szczególnie w drugiej jego poł., kontynent stał się punktem docelowym wzrastającej migracji z Azji. Dla XX w. znamienne jest też przemieszczanie się na pn. - do Stanów Zjednoczonych i Kanady - mieszkańców Międzymorza (zwł. Meksykanów) i wysp Morza Karaibskiego (segregator aktów prawnych).