Kominy w elektrowniach

Dalsze budowy tego typu to kominy w elektrowniach Victoria w Wałbrzychu (komin na podbudowie szkieletowej), Stalowa Wola, Ostrołęka, Skawina, Łódź, Konin oraz kominy dla innych zakładów przemysłowych jak cementowni, hut, zakładów włókienniczych i zakładów chemicznych w Fastach, Częstochowie, Tarnowie (program uprawnienia budowlane na komputer). W roku 1959 ukończono komin wentylacyjny wysokości 140 m w Zakładach Azotowych w Chorzowie, a w roku 1961 kominy o wysokości 150 m w Elektrowni Siersza II i o wysokości 160 m w Elektrowni Łagisza, który jest obecnie (r. 1964) najwyższym kominem w Polsce.

Od roku 1951 zrealizowano w Polsce już ponad 40 kominów i w najbliższym czasie zamierza się budować dalsze. Kominy te wykonują specjalizowane Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych (Bytom, Kraków, Warszawa, Wrocław), a poziom techniczny wykonawstwa dorównuje poziomowi firm
zagranicznych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Kominy średniej wysokości budowano w Polsce przede wszystkim z cegły. Ostatnio od r. 1957 nastąpił zwrot w kierunku żelbetowych kominów cylindrycznych, dzięki wprowadzeniu przez Krakowskie Przedsiębiorstwo Budowy Pieców Przemysłowych tzw. podwójnego ślizgu, w którym wykonuje się równocześnie trzon komina oraz izolację z betonu żaroodpornego. Pierwszy tego rodzaju komin o wysokości 26 m wykonano w Hucie Szkła w Polance k. Krosna.

Do kominów żelbetowych zalicza się również kominy z pustaków lub kształtek betonowych z otworami na zbrojenie, które w czasie budowy zalewa się zaprawą cementową. Szereg takich kominów wybudowano w okresie międzywojennym, stosując jeden ze znanych systemów budowy (system Dumas, Lupescu i in.). Kominy z pustaków wychodzą jednak z użycia i w Polsce obecnie nie są budowane, gdyż kominy monolityczne są od nich pod wieloma względami korzystniejsze.
Kominy żelbetowe wykazują w stosunku do kominów ceglanych wiele zalet (uprawnienia budowlane).

Znacznie mniejszy ciężar, a tym samym łatwiejsze i lżejsze posadowienie (w pewnych warunkach jedynie możliwe do realizacji). Jako przykład można podać kalkulacje wykonane w r. 1931 przez Bay’a dla komina o wysokości 130 m, który waży (trzon z fundamentem) 6000 T, podczas gdy komin ceglany tej wysokości - 11000 T, lub kalkulację podaną przez Sachnowskiego dla komina wysokości 150 m, wg której ciężary jak poprzednio wyniosą 6000 T i 15000 T. Chociaż porównania liczbowe mogą być przeprowadzane tylko dla konkretnych wymiarów (średnice, zbieżności) oraz warunków obciążenia i posadowienia, niemniej wniosek o zmniejszeniu ciężaru jest ważny dla każdej wysokości i dla wszystkich warunków.

Mniejsze ilości zużytych materiałów budowlanych, a przede wszystkim cementu w trzonie i betonu w fundamencie (program egzamin ustny).

Wykresy porównawcze

Wykresy porównawcze podane przez Sojuztiepłostroj ilustrują wyraźnie to zagadnienie. Interesujące jest również, że zużycie samego cementu przy kominach ceglanych o wysokości powyżej 100 m jest większe niż cementu dla kominów żelbetowych. Komin ceglany wymaga często zwiększenia średnicy ku dołowi ze względów statycznych, co w kominach żelbetowych w takim stopniu nie występuje.
Mniejszy ogólny koszt. Zaleta ta została potwierdzona w Polsce konkretnymi liczbami dla zrealizowanych w Polsce południowej obiektów. Oczywiście różnice zależą od warunków budowy i zwiększają się z wysokością obiektów (1,2-1,5-krotnie) (opinie o programie).
a) Krótszy okres wykonania (1,5-1,8 razy), dzięki mechanizacji budowy i mniejszej liczbie robót.
b) Większa sztywność konstrukcji, dzięki przenoszeniu naprężeń rozciągających oraz odporność na zarysowanie.
c) Monolityczność zwiększająca odporność na wstrząsy (sejsmiczne, szkody górnicze) oraz na odkształcenia typu Teologicznego i osiadania gruntu. Interesującym przykładem jest pochylenie się wskutek szkód górniczych dwóch kominów żelbetowych w kopalni Witkowice (Czechosłowacja) (segregator aktów prawnych). Mimo że ich wierzchołki mają odchylenie ok. 2 i 2,5 m od pionu - żadnych przeszkód w dalszej eksploatacji kominów nie stwierdzono.
d) Większa odporność na wpływy atmosferyczne, dzięki jednolitej powierzchni zewnętrznej trzonu i małej możliwości agresji wewnętrznej wód opadowych i mrozu. Pogląd ten można poprzeć co prawda tylko praktyką 30-40-letnią, ale jest on powszechnie podzielany również w literaturze zagranicznej (promocja 3 w 1).