Komory okrągłe o węzłach swobodnie przesuwnych

W przypadku węzłów o dużej możliwości odkształceń można przyjąć założenie, że w węzłach występuje swobodne przesunięcie ścian komór w kierunku równoległym do stycznej w każdym punkcie węzłowym. Przesunięcie to jest jedyną niewiadomą układu, a znalezienie jej pozwoli na określenie rozporu łuku i tym samym przebiegu sił podłużnych oraz momentów zginających na części i nieobciążonej łuku a oraz jego części obciążonej p wg oznaczeń (program uprawnienia budowlane na komputer)..

Obliczanie den silosów. Dno w postaci leja o kształcie odwróconego stożka pracuje na siły rozciągające południkowe wzdłuż tworzącej stożka oraz na siły równoleżnikowe pierścieniowe działające w płaszczyznach poziomych. Wielkość tych sił można, opierając się na teorii błonowej, wyznaczać z warunku równowagi sił działających na myślowo odciętą część stożkowego leja w poziomie obliczanych sił wewnętrznych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Tak myślowo wydzielona część leja znajduje się pod działaniem pionowego parcia materiału oraz ciężaru własnego odciętej części leja G. Z rzutu na oś pionową otrzymujemy warunek zrównoważenia tych obciążeń z pionowymi składowymi południkowej siły N, działającej na całym obwodzie ścianki.

Siła rozciągająca równoleżnikowa jest tu iloczynem promienia r„ poziomego kołowego przekroju i poziomej składowej parcia pr. normalnego do powłoki stożkowej (uprawnienia budowlane).
Przy monolitycznym połączeniu ścian z dnem, w ścianie, która jest prawie zawsze mniej sztywna od dna, powstają pionowe momenty zginające wskutek ograniczenia swobody poziomych odkształceń ścian komory.

Siła rozciągająca równoleżnikowa

Wartości tych momentów w pobliżu dna są na ogół duże; zmniejszają się one jednak szybko w miarę oddalania się rozpatrywanego przekroju od dna. Dlatego też naprężenia pionowe spowodowane ograniczeniem swobody odkształceń w płaszczyznach poziomych bierze się na ogół pod uwagę tylko przy wymiarowaniu brzegowych stref powłok (opinie o programie). W strefach bardziej oddalonych od krawędzi wartość ich praktycznie jest równa zero, z wyjątkiem den stożkowych o małej wysokości w stosunku do średnicy komory okrągłej.
Wyznaczenie momentu brzegowego na krawędzi powłok i w ścianach oraz wpływ zaburzeń brzegowych H = X, i M = X2 na wielkości sił wewnętrznych południkowych i równoleżnikowych przeprowadza się według zasad.

W przypadku komór o wysokościach większych od podwójnej ich średnicy, wobec na ogół niewielkiego już przyrostu wielkości parcia px na ściany powłoki cylindrycznej, można uważać część powłoki
ścian walcowych za obciążoną parciem poziomym równomiernym, a denną powłokę stożkową za obciążoną materiałem sypkim, będącym w leju oraz pionową składową py parcia materiału, który działa na górną poziomą powierzchnię leja (opinie o programie). 

W przypadku niskich komór silosowych, gdzie w strefie dennej powłoki walcowej krzywa parcia px na pionową ścianę bardzo odbiega od rozkładu prostokątnego, można przyjmować odpowiednio zastępczy układ będący sumą parcia prostokątnego i trójkątnego. Dokładniejsze określenie sprężystego zamocowania jest bardzo pracochłonne; znajdzie je czytelnik w literaturze technicznej rozpatrującej bliżej teoretyczną stronę tego rodzaju zagadnień w oparciu o teorię sprężystości [25].

W większości przypadków praktycznie biorąc - można nie uwzględniać wpływu momentów zginających na wielkości sił równoleżnikowych (pierścieniowych) R oraz południkowych N (stycznych) (promocja 3 w 1).
Przy monolitycznym połączeniu leja stożkowego z walcową ścianą komory, pionowa składowa siły południkowej równa N sin a odrywa lej od walcowego korpusu silosu. Na tę siłę należy obliczyć zbrojenie utrzymujące lej.