Końce szyn

Wykonywanie spawanych poprzecznych styków szyny jest technologicznie opanowane. Końce szyn obcina się prostopadle i zestawia z odstępem ok. 20 mm. Przed spawaniem końce szyn podgrzewa się do temperatury ok. 300°C, przy czym powinny być one wolne od zamocowań na długości nie mniejszej niż 1,0 m (program uprawnienia budowlane na komputer). W czasie stopniowego wypełniania szczeliny styku szyny spoiwem występuje pewne odkształcenie i z tych względów nie należy spawać szyn zamocowanych całkowicie na belce. Warstwy spoiwa w główce szyny powinny mieć twardość zbliżoną do twardości materiału szyny.
W belkach podsuwnicowych należy stosować szyny o długości belki, a w przypadku szyn krótszych styki ich spawać.

Szyna zostaje włączona do współpracy całego przekroju belki, jeżeli jest połączona z belką w sposób trwały (np. za pomocą nitów stosowanych wyjątkowo lub śrub sprężających) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W miejscu nie zespawanego styku szyny następuje nagła zmiana przekroju belki. W tej sytuacji łączniki na końcach szyny zostają znacznie przeciążone i powstają pęknięcia materiału na obwodzie otworu nitu, które stopniowo rozszerzają się na cały przekrój pasa i na spoiny łączące pas ze środnikiem.
Ostatnio coraz szerzej stosuje się szyny ciągłe na całej długości jezdni w celu polepszenia pracy suwnic i zwiększenia trwałości konstrukcji.

Styki kształtowników walcowanych należy wykonywać jako doczołowe prostopadłe do osi podłużnej, stosując spoiny czołowe w całym przekroju poprzecznym. W celu ułatwienia uzyskania dobrego przetopu w styku pasów wykonuje się niekiedy półokrągłe otwory w środniku pod pasem (uprawnienia budowlane). W koniecznych przypadkach dla spełnienia wymagań normy można zastosować w elementach obciążonych statycznie nakładkę wzmacniającą spoinę w pasie rozciąganym.

Formowanie połączeń kształtowników

Natomiast nie należy stosować styków ukośnych i łamanych, jak również styków całkowicie pokrytych nakładkami. Takie styki są nietechnologiczne, a pod względem wytrzymałościowym niecelowe, gdyż nie dają zwiększenia wytrzymałości w stosunku do styku doczołowego prostego (program egzamin ustny).
Podobnie jak w prętach rozciąganych również w elementach zginanych nie należy stosować styków na przeponie poprzecznej, ze względu na niebezpieczeństwo rozwarstwienia blachy. Rozwiązań styków na przeponie poprzecznej powinno unikać się także i w innych przypadkach, gdy blacha jest rozciągana poprzecznie do swej grubości. Przy stosowaniu przepony konieczne są dodatkowe nakładki ciągłości lub śruby (opinie o programie).
Formowanie połączeń kształtowników pod kątem lub wyginanie osi podłużnej kształtownika wykonuje się z podgrzewaniem i kuciem. Wyginanie dłuższych prętów jest pracochłonne z uwagi na podgrzewanie i konieczność wywarcia dużych nacisków przy gięciu. Dlatego też korzystniej jest stosować częściowe wycięcia ścianki w płaszczyźnie gięcia, na przykład wycięcie w poziomym ramieniu kątownika lub w pasach ceownika, zmniejszając w ten sposób znacznie sztywność zginanej części. Zginana ścianka może być ogrzana w tym przypadku nie w piecu kuziennym, lecz miejscowo palnikiem gazowym (segregator aktów prawnych). Technologicznie najprostszym rozwiązaniem jest całkowite przecięcie przekroju kształtownika i połączenie końców spoinami czołowymi. W czasie wyginania kształtownika o większym przekroju następuje znaczne odkształcenie części przekroju, które musi być zlikwidowane przez prostowanie na gorąco.
W elementach belkowych w niektórych przypadkach zwiększa się wysokość przekroju na podporze. W kształtowniku nacina się na pewnej długości środnik, a następnie odgina go pod wymaganym kątem, po uprzednim podgrzaniu miejsca zginania.

Ze względu na wymagany dostęp głowicy palnika gazowego do środnika, linia cięcia powinna przebiegać w odległości ok. 50 mm od dolnej krawędzi kształtownika. Na końcu przewidywanej linii cięcia należy wywiercić otwór i na nim zakończyć cięcie palnikiem (promocja 3 w 1).