Konstrukcja budowlana

Innym zjawiskiem niszczenia tworzyw jest utlenianie. Proces ten zwykle przebiega w obecności tlenu i wody, a więc w tych przypadkach często towarzyszy mu hydratacja.
Każda konstrukcja budowlana znajduje się w ośrodku mniej lub więcej intensywnie oddziałującym na jej powierzchnię. Oczywiście, jeżeli materiał budowlany jest porowaty, korozja może mieć miejsce na całej powierzchni ścianek porów, a więc w całej objętości materiału (program uprawnienia budowlane na komputer).
Skroplona para wodna z powietrza rozpuszczając w sobie związki chemiczne tworzy warstewki roztworów wodnych na powierzchniach przedmiotów.

Wskutek dyfuzji pary wodnej agresywne roztwory związków chemicznych dostają się w głąb materiałów porowatych, powodując korozję wewnątrz przegrody budowlanej. Przedostając się do najmniej dostępnych szczelin konstrukcji budowlanych roztwory agresywne przyczyniają się do ukrytej i złośliwej korozji połączeń i wiązań. Szczególnie niebezpieczne są pary elektrolitów dyfundujące przez przegrody zewnętrzne wskutek różnicy rzeczywistych ciśnień pary wewnątrz i zewnątrz budynku.
Pary cieczy agresywnych i ich roztworów są na ogół ciężkie, mają mniejsze ciśnienie od pary czystej wody. Z tego powodu pary cieczy agresywnych zazwyczaj zalegają dolne warstwy powietrza (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W okręgach przemysłowych powietrze znajdujące się zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz hal fabrycznych może zawierać dużo zanieczyszczeń związkami chemicznymi w postaci pyłów,
które stają się jądrami tworzenia się tzw. „mgły przemysłowej”.

Chemicznie aktywne jądra rozpuszczając się w kropelkach mgły tworzą agresywne roztwory. Na ogół opary (gazy) agresywne, będąc znacznie cięższe od powietrza, szybko osiadają; zagrażają one zwykle posadzkom, dolnym częściom ścian i przedmiotom niżej położonym (uprawnienia budowlane). W tych przypadkach niewłaściwie zaprojektowana wentylacja może spowodować ruch powietrza do góry i przeniesienie oparów na znaczne wysokości i odległości.
W halach fabrycznych, gdzie występują opary agresywne, urządzenia wywiewne powinny odciągać je w dół, a poza tym powinny być tak zaprojektowane, aby możliwie zmniejszyć dyfuzję par przez przegrody zewnętrzne (program egzamin ustny).

Kwas węglowy

W produkcji chemicznej spotykamy się ze szczególnym rodzajem par, jak np. opary kwasu siarkowego. Jest to właściwie rodzaj mgły. Takie mgły tworzą się w halach, gdzie są zainstalowane wanny z elektrolitami. Na elektrodach wydzielają się różne gazy (np. tlen, wodór), zazwyczaj nieszkodliwe (opinie o programie). Wydobywając się na zewnątrz trafiają one na warstwę powierzchniową elektrolitu, która stawiając opór odrywaniu się cząsteczek gazu powoduje tworzenie się bardzo małych banieczek, podobnych do baniek mydlanych pokrytych błonką cieczy roztworu korodującego. Banieczki te odrywając się unoszą się w powietrzu, i napotykając ciała stałe pękają, powlekając je warstwą roztworu korodującego. Jako zabezpieczenie przed tego rodzaju oparami (mgiełkami) oprócz wentylacji stosuje się przykrywy z siatek i dodawanie substancji spieniających, przeciwdziałających odrywaniu się banieczek roztworu.

Korozja materiałów budowlanych w wodzie postępuje w zależności od jej właściwości chemicznych. Do aktywnych składników zawartych w wodzie należą: kwas azotowy, amoniak, tlen, kwas węglowy, związki chloru, kwas siarkowy, kwas siarkawy, substancje humusowe, związki organiczne, bakterie i inne związki (segregator aktów prawnych).
Amoniak NH3 i tlenki azotu tworzą się w atmosferze pod wpływem wyładowań elektrycznych lub promieni ultrafioletowych. Związki azotowe powstają też pod wpływem bakterii amonizacyjnych, nitryfikacyjnych i denitryfikacyjnych.

Tlen rozpuszcza się w wodzie znacznie lepiej od azotu. Jednakże pomimo jego aktywności, ma on większe znaczenie tylko w procesach wietrzenia. Poza tym tlen jest niezbędny do rozkładu ciał organicznych (promocja 3 w 1).

Kwas węglowy H2C03 tworzy się przez rozpuszczenie C02 pobranego z powietrza. Rozpuszczalność dwutlenku węgla w wodzie w temperaturze 10°C jest 40-krotnie większa od rozpuszczalności tlenu. Kwas węglowy działa roztwarzająco na wszystkie węglany, słabo atakuje krzemiany wapnia, potasu i sodu, tworząc z nich węglany lub kwaśne węglany.