Konstrukcja ściągów

Konstrukcja ściągów uzależniona jest od rodzaju materiału, połączeń z lukiem, podwieszeń do łuku, zabezpieczeń ogniowych i antykorozyjnych, regulacji długości ściągu itp.
Ściągi występują najczęściej w czterech postaciach:
a) sztywne ściągi stalowe z profili walcowanych, bez regulacji długości,
b) wiotkie ściągi stalowe ze stali zbrojeniowej z regulacją długości,
c) sztywne ściągi z obetonowanych po naprężeniu wiązek prętów zbrojeniowych,
d) ściągi wstępnie sprężone.

Ostatni rodzaj ściągów masowo występuje w kablobetonowych dźwigarach dachowych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Ściągi w postaci obetonowanych wiązek prętów zbrojeniowych stosowane są w przypadkach możliwej agresji środowiska lub zagrożenia pożarowego. Ich sztywność umożliwia również podwieszenie dodatkowych ciężarów, np. mo- norelsów. Przy większych ciężarach ściągi trzeba dodatkowo zbroić na zginanie. Najliczniej reprezentowane są odkryte ściągi stalowe, zwłaszcza wiotkie z możliwą regulacją długości. Ściągi sztywne stosuje się przy znacznych wartościach rozporu (H > 50 T), przy których konstrukcja ściągów wiotkich staje się nieracjonalna. Zamiast dużej liczby prętów okrągłych korzystniej jest wówczas zastosować profile walcowane (program uprawnienia budowlane na ANDROID).. Ściągi wiotkie składają się z 1-4 prętów z miękkiej, spawalnej stali, łączonych z 2-3 odcinków za pomocą spawania lub śrub rzymskich.

W przypadku połączeń spawanych zakotwienia ściągów w belkach wezgłowiowych sklepień lub w wezgłowiach łuków zaopatrzone są w nakrętkę umożliwiającą regulację napięcia poszczególnych prętów ściągu. Ma to na celu wyrównanie naprężeń we wszystkich prętach wiązki stanowiącej ściąg. Zakotwienie prętów odbywa się przez oporowe blachy żebrowane lub odcinki ceowników.
Zakotwienia są najczęściej wykonywane na zewnątrz wezgłowia łuku przez zabetonowanie w wezgłowiu rurki, umożliwiającej przewlekanie ściągów. Powierzchnia blach oporowych winna być dostateczna dla przeniesienia docisku na beton (uprawnienia budowlane).

Żeberka blachy

Żeberka blachy nadają jej odpowiednią sztywność. Jeśli zachodzi konieczność zwiększenia powierzchni dociskowej, co najczęściej ma miejsce przy ściągach sztywnych, zamiast blachy przyjmuje się odcinek ceownika wzmocniony rozwidlonymi płaskownikami, tworzącymi dodatkowe podpory ceownika oporowego (program egzamin ustny). Nakrętki używane do tych śrub mogą być trzech rodzajów: odkuwane, toczone lub spawane. Najpowszechniej używany jest ostatni rodzaj, który jest najłatwiejszy do wykonania.
Do dwóch sześciokątnych nakrętek, jednej z prawym, a drugiej z lewym gwintem, przyspawane są piaskowniki, przenoszące rozciąganie pomiędzy łączonymi prętami. Ponieważ gwintowanie końców ściągów osłabia przekrój, należy w tych miejscach dawać końcówki o większej średnicy, połączone spoiną czołową z prętem. Styk należy wzmocnić żeberkami (opinie o programie).

Pogrubiania końców prętów za pomocą kucia na gorąco nie zaleca się, aczkolwiek niekiedy bywa ono stosowane. Przy wykonawstwie ściągów należy zwracać uwagę na spawalność końcówek ściągu, najczęściej wykonywanych z innego materiału niż ściąg. Ściągi sztywne, z profili walcowanych z reguły nie są zaopatrzone w regulację długości.
W przekryciach wielonawowych należy kotwić ściągi na podporach pośrednich w ten sposób, aby zniszczenie jednego przęsła nie powodowało zniszczenia przęseł przyległych. v
Ściągi podwieszane są do łuków za pomocą wieszaków stalowych, w odstępach 4,0-6,0 m (segregator aktów prawnych). Wieszaki obetonowane składają się zwykle z 2-M prętów. Wieszaki nieobetonowane wykonuje się z pojedynczego lub podwójnego pręta stalowego. Ich długość może być stała lub regulowana.

Obliczanie ściągów. Ściągi należy obliczać na maksymalną wielkość rozporu łuku lub sklepienia. W układach wielonawowych ściągi należy obliczać na rozpór pojedynczych naw. Ze względu na odpowiedzialną rolę ściągu w pracy konstrukcji nie należy dążyć do minimalizacji jego przekroju (promocja 3 w 1).