Kontakt cięgna z betonem

Dla danego systemu sprężania opory w zakotwieniach są stałe i znane wykonawcy. W celu zredukowania strat stosuje się wygładzone powierzchnie spodziewanego kontaktu, a czasem smary na tych powierzchniach. Zamierzony lub przypadkowy kontakt cięgna z betonem lub osłoną powoduje w czasie naciągu opory tarcia. Dotyczy to przede wszystkim kabli przebiegających w ciasnych kanałach i kabli o trasach zakrzywionych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Oprócz belek ciągłych charakterystycznym przykładem są tutaj odcinkowe kable przy sprężaniu ścian zbiorników walcowych. Gdy podczas projektowania konieczne jest wstępne oszacowanie strat od tarcia, można przyjmować orientacyjne straty w kablach prostoliniowych ok. 4%, a w krzywoliniowych dla jednoprzęsłowych belek 6-8% siły (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W stożkowych, klinowych lub szczękowych uchwytach technologicznych, na torze naciągowym lub w sztywnej formie, podczas kotwienia może wystąpić poślizg cięgien, zależny od rodzaju cięgien, typu i stopnia zużycia uchwytów oraz czystości powierzchni kontaktu, równy kilku milimetrom (a_w = 2-HO mm). W strunobetonie, gdzie podczas naciągu cięgna przebiegają swobodnie w powietrzu, strata siły jest równomierna na długości. Znaczenie tej straty zależy od długości cięgna przy naciągu; na długim torze naciągowym strata może być równa 1% naprężeń wstępnych, natomiast w krótkiej formie może sięgać aż 10% (uprawnienia budowlane).

Relaksacja stali

Naciąg cięgien w strunobetonie poprzedza przekazanie sprężenia na beton co najmniej o kilkanaście godzin, a czasem o kilkanaście dni, zależnie od procesu technologicznego i zabiegów przyspieszających dojrzewanie betonu. W tym okresie przebiega dość intensywnie relaksacja stali zależnie od rodzaju stali sprężającej (obróbka stabilizująca) oraz poziomu naprężeń i temperatury cięgien podczas naparzania elementów, może zachodzić w tym czasie 30-90% pełnych efektów relaksacji dla danego poziomu naprężeń (program egzamin ustny). Orientacyjnie można przyjąć, że w normalnej temperaturze (20°C) po 5 dobach (120 h) zachodzi 1/3 strat od relaksacji oszacowanych dla t = oo na podstawie uproszczonych wzorów normowych.

Przy stosowaniu stali nie stabilizowanych fabrycznie należy dążyć do ograniczenia strat od relaksacji przez chwilowe przeciążenie stali do wyższego poziomu naprężeń, niż zakłada się w programie naciągu. Efekt tego zabiegu dla określonego typu cięgien i rodzaju stali powinien być sprawdzony doświadczalnie (opinie o programie). Strata od częściowej relaksacji A₃N_P wpływa równomiernie na całe cięgno i o jej wartość przyjętą w programowaniu naciągu należy zmniejszyć stratę od relaksacji po zakotwieniu cięgien w betonie.

W produkcji elementów strunobetonowych stosowana jest różnorodna obróbka cieplna betonu zapewniająca przyspieszone jego dojrzewanie (segregator aktów prawnych). Mogą wówczas występować okresowe różnice temperatur między cięgnem a podgrzaną konstrukcją oporową, w której kotwi się cięgna. Na przykład w metodach torów naciągowych nagrzanie mieszanki betonowej powoduje ogrzanie, a więc zluźnienie cięgna w tym stanie nastąpi związanie przez przyczepność cięgna z betonem. Późniejsze ostudzenie elementów nie pozwoli odzyskać straconej części naciągu, gdyż skraca się cięgno wraz z betonem(promocja 3 w 1). Za moment zakotwienia uważa się zwolnienie cięgna z zakotwień technologicznych (w strunobetonie) lub redukcję ciśnienia w komorze naciągowej prasy (w kablobetonie). W strunobetonie następuje wówczas przekazanie siły na beton poprzez przyczepność i w normalnych warunkach nie dochodzi do poślizgu.