Korzeń mydlika

Korzeń mydlika rozdrobniony na cząstki o wymiarach 14-2 mm zalewa się dziesięciokrotną ilością wody (wagowo) i pozostawia na 48 godz. Następnie wylewa się ciecz, a korzeń bierze się do przygotowania właściwego roztworu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Opisane moczenie korzenia wykonuje się tylko raz przy rozpoczynaniu przygotowania emulsji.

Wymoczony korzeń zalewa się powtórnie taką samą ilością wody i gotuje aż do uzyskania gęstości cieczy 1,01, dolewając stale wody do początkowej objętości. Następnie wyrzuca się wyekstrahowany korzeń i dodaje się nową porcję rozdrobnionego korzenia, po czym gotuje się ciecz aż do uzyskania gęstości 1,02.
Otrzymana ciecz stanowi gotową emulsję. Pożądane jest jednakże aby przed użyciem dojrzewała ona jeszcze w ciągu 3-4 dni.
Korzeń z drugiego gotowania zalewa się świeżą wodą, gotuje się powtórnie dla uzyskania cieczy o gęstości 1,01.
Gotową emulsję można przechowywać w ciągu 1 miesiąca (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Emulsją glinosul jonową otrzymuje się ze smoły ponaftowej, siarczanu glinu, ługu sodowego i wody. Na 1 m3 pianobetonu o ciężarze objętościowym 6004-800 kG/m3 zużywa się: smoły ponaftowej - 1,2-1,7 kg, siarczanu glinu - 1,2-1,7 kg, ługu sodowego - 0,164-0,20 kg.
Przygotowanie emulsji składa się z następujących czynności:
A) Przygotowanie wodnego roztworu siarczanu glinu. Rozdrobniony siarczan glinowy zalewa się w naczyniach drewnianych gorącą wodą (w stosunku wagowym 1 : 2), do których następnie wpuszcza się w ciągu 2-2,5 godz. parę wodną lub też pozostawia się na 24 godz. Gęstość roztworu powinna wynosić 1,16. Roztwór jest gotów po wymieszaniu i ostudzeniu do 15°C.
B) Przygotowanie 20-procentowego roztworu ługu sodowego.
C) Zobojętnienie smoły ponaftowej. W tym celu smołę ponaftową rozcieńcza się wodą w stosunku 1 :2 (objętościowo) i dodaje niewielkimi porcjami przy ciągłym mieszaniu 20% roztwór ługu sodowego, otrzymując roztwór siarczanu sodowego i soli sodowej sulfokwasów naftowych. Koniec reakcji oznacza się za pomocą czerwieni kongo (uprawnienia budowlane).
Emulsję do produkcji pianobetonu przygotowuje się przez zmieszanie roztworu soli sodowej sulfokwasów naftowych i siarczanu glinu w stosunku - 1,2 (wagowo).

Emulsja

Emulsja nie traci swych własności w ciągu roku (program egzamin ustny).
Emulsją GK przygotowuje się z krwi bydlęcej przez hydrolizę ługiem sodowym i zobojętnienie chlorkiem amonu. Przed użyciem do produkcji pianobetonu hydrolizowaną krew miesza się z 15% roztworem siarczanu żelazowego, rozpuszczonym w wodzie o temperaturze 40-50°C w stosunku 1 : 0,3 (objętościowo). Roztwór siarczanu żelazowego dodaje się do roztworu hydrolizowanej krwi niewielkimi porcjami przy ciągłym mieszaniu.
Emulsją dziegciowo-wapienną przygotowuje się z mielonego wapna palonego i dziegciu sosnowego (opinie o programie).

Emulsja ze szklą wodnego różni się od klejowo-kalafoniowej tym, że jako stabilizatora dodaje się szkło wodne zamiast kleju.
Mydło kalafoniowe, przygotowane jak przy emulsji klejowo-kalafoniowej, podgrzane do 60°C wlewa się przy ciągłym mieszaniu do szkła wodnego,
D) gęstości 1,31-1,34, podgrzanego do 50-60°C.
Przed użyciem emulsję podgrzewa się do 60°C i rozcieńcza w gorącej wodzie (60°C) w stosunku 1 : 6 (objętościowo) (segregator aktów prawnych).
Na 1 m pianobetonu zużywa się kalafonii 0,1 kg, ługu sodowego 0,02 kg szkła wodnego 0,12 kg.
Emulsję n okalinową przygotowuje sią przez zmieszanie 10% roztworu nekaliny i 10% roztworu wodnego kleju.

Nekalinę otrzymuje się przez działanie kwasem siarkowym i spirytusem butylowym na naftalinę, a następnie zobojętnienie ługiem sodowym.
Stosunek roztworu nekaliny do roztworu kleju i wody wynosi 1 : 0,25 : 600 (wagowo). Roztwory przed zmieszaniem podgrzewa się do 30-40°C (promocja 3 w 1).
Emulsję z ługów posulfitowych przygotowuje się z ługów posulfitowych, mielonego wapna palonego i wody w stosunku wagowym 1 : 0,075 :1. Woda powinna być podgrzana do 30-40°C.