Kruszarki szczękowe

Działanie kruszarki szczękowej polega na zgniataniu brył lub ziarn pomiędzy dwoma szczękami, z których jedna ustawiona pionowo jest nieruchoma, a druga - nachylona pod określonym kątem wykonuje ruch wahadłowy, zbliżając się i oddalając od szczęki stałej (program uprawnienia budowlane na komputer). Rozróżnia się ruch wahadłowy prosty w kruszarkach dwurozporowych i ruch wahadłowy złożony w kruszarkach jednorozporowych.

Obie szczęki wyposażone są w wymienne płyty drobiące, których powierzchnie robocze ukształtowane w formie daszkowatych podłużnych bruzd tworzą rodzaj uzębienia. Ponieważ ostrza zębów obu przeciwległych płyt mijają się, ziarna zgniatane między płytami, zwłaszcza płaskie i wydłużone, podlegają zginaniu (łamaniu). Częściowo, szczególnie przy złożonym ruchu wahadłowym szczęki ruchomej, występuje przy rozdrabnianiu działanie ścierające (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Konstrukcyjne rozwiązania kruszarek szczękowych najczęściej używanych. Urządzenie regulujące ma na celu ustalenie szczeliny wylotowej kruszarki, tj. odległości pomiędzy szczękami przy ich największym zbliżeniu, mierzonej w płaszczyźnie wylotu.

Kruszarki szczękowe znajdują zastosowanie do rozdrabniania grubego i średniego, a niekiedy i drobnego skał kruchych zwięzłych. Nie nadają się natomiast do rozdrabniania skał plastycznych. Skały częściowo plastyczne, np. wapień porowaty może być z dobrymi wynikami kruszony na lekkie kruszywo łamane na kruszarkach jednorozporowych, gdzie złożony ruch szczęki powoduje częściowo przepychanie materiału w kierunku szczeliny wylotowej (uprawnienia budowlane). Kruszarki dwurozporowe nadają się do rozdrabniania grubego i średniego, dlatego stosuje się je z reguły do rozdrabniania wstępnego lub wtórnego, gdy nie jest to kruszenie ostateczne. Kruszarki jednorozporowe używa się raczej do rozdrabniania średniego i drobnego materiałów nie bardzo zwięzłych. Odmianą kruszarek jednorozporowych są granulatory szczękowe charakteryzujące się węższym i wydłużonym wlotem, drobniejszym karbowaniem płyt drobiących, jak również wydłużoną szczeliną wylotową powstałą w wyniku wykształcenia dolnej części szczęki ruchomej równolegle do szczęki stałej.

Kruszarki stożkowe

Działanie ich jest oparte na podobnej zasadzie jak kruszarek szczękowych (program egzamin ustny). Rozdrabnianie odbywa się przez zgniatanie i zginanie (łamanie) pomiędzy dwoma powierzchniami stożkowymi, z których zewnętrzna jest nieruchoma, a wewnętrzna ruchoma opisująca swoją osią geometryczną stożek lub walec. Główną różnicą w działaniu kruszarki stożkowej w stosunku do kruszarki szczękowej jest jej działanie ciągłe, a nie cykliczne.

Poruszający się stożek ruchomy (wewnętrzny) przybliża się i oddala od każdego punktu stożka nieruchomego (zewnętrznego), powodując obsuwanie się brył podczas oddalania i ich kruszenie przy zbliżeniu. Rozróżnia się dwa zasadnicze typy kruszarek stożkowych: kruszarki ze stożkami przeciwległe zbieżnymi „Gates” i kruszarki stożkowe ze stożkami równolegle zbieżnymi „Symons”. Kruszarki ze stożkami przeciwległe zbieżnymi używane są do kruszenia wstępnego i wtórnego; pod względem konstrukcyjnym charakteryzują się tym, że wał główny z osadzonym na nim stożkiem ruchomym jest zawieszony (opinie o programie). W porównaniu z kruszarkami szczękowymi, kruszarki stożkowe z wałem zawieszonym stanowią jednostki o większej wydajności, ale mają większy ciężar i rozmiary oraz są delikatniejszej konstrukcji. Wielkość ziarn przekruszonych reguluje się podnoszeniem lub opuszczaniem wału głównego ze stożkiem ruchomym - tym samym zmniejszeniem lub powiększeniem szczeliny wylotowej (segregator aktów prawnych).

Na kruszarkach stożkowych z wałem zawieszonym można kruszyć każdy surowiec skalny nie zanieczyszczony materiałami plastycznymi. Kruszarki stożkowe ze stożkami równolegle zbieżnymi mają wał główny podparty, bardziej skomplikowaną budowę, lecz odznaczają się większą wydajnością i znacznie równomierniejszym produktem kruszenia niż poprzednio omówione (promocja 3 w 1).