Kwalifikowanie cementu

Kwalifikowanie cementu stosowanego do obróbki cieplnej, podane w polskich normach, na podstawie dopuszczalnego rozszerzenia 8 mm w metodzie Le Chateliera, uzyskane przy drugim badaniu, jest zbyt tolerancyjne i powinno być zmienione.
Stopień zmielenia nie jest podawany we wszystkich normach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jest to bowiem wartość, która nie interesuje bezpośrednio użytkownika cementu, lecz stanowi raczej przepis technologiczny gwarantujący inne wymagane cechy produktu. Jeżeli jednak wymagania te są ujęte w normach, to podaje się w nich zakresy z reguły bardzo tolerancyjne. Wyrażone są one przez minimalną powierzchnię właściwą lub dopuszczalną zawartość ziarn cementu powyżej 0,2 lub 0,08 mm. Wymagania norm polskich w tym zakresie nie odbiegają od pozostałych. Wszystkie normy porównywane, w tym również polskie, pozwalają na stosowanie dodatków specjalnych w niewielkich ilościach do 2°/o. Są to dodatki polepszające właściwości użytkowe cementu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). 

Światowy przemysł cementowy stosuje takie same dodatki do cementu. Są to przede wszystkim: granulowany żużel wielkopiecowy, a następnie popiół lotny i pucolany naturalne. Ilość tych dodatków utrzymana jest również na takim samym poziomie, który wynosi 15-20%. Normy polskie różnią się jednak od zagranicznych tym, że z nazwy cementu portlandzkiego marek 25 lub 35 (w MPa) nie wynika, czy jest to czysty cement portlandzki, czy też z dodatkami i to jakimi (uprawnienia budowlane). Takie samo podejście występowało do niedawna w normach wielu krajów, np. NRD, CSRS, Bułgarii, a do końca 1977 roku w normach GOST. Ten stan rzeczy wynikał ze stwierdzonego doświadczalnie faktu bardzo małej, w zasadzie trudno uchwytnej, zmiany właściwości cementu portlandzkiego przy niewielkim dodatku żużla granulowanego czy popiołu lotnego.

Jednak w celu dokładnego poinformowania odbiorcy o składzie cementu w normach francuskich przyjęto na przykład nazwy: cement portlandzki z dodatkiem żużla, cement portlandzki z dodatkiem popiołu i w końcu cement portlandzki z dodatkiem żużla i popiołu. Zagadnienie to wymaga w normach polskich stopniowego rozwiązania.
Równomierność jakości cementów różnych marek wytwarzanych w Polsce (program egzamin ustny).

Zagadnienie dodatków do cementów

Wymagania norm w zakresie wytrzymałości są wartościami minimalnymi, którym musi odpowiadać cement dostarczony użytkownikowi. Faktycznie granica ta jest przekraczalna, przy czym nadwyżka wytrzymałości nie zawsze jest jednakowa.
Krajowy przemysł cementowy wprowadza do eksploatacji systematycznie duże zakłady, wyposażone w nowoczesne agregaty produkcyjne. Ten stan rzeczy wpływa na stałe polepszanie jakości cementu. Duże fabryki przerabiają duże masy materiału, co zwiększa równomierność jakości cementu (opinie o programie).

Zawsze jednak występuje nie dający się uniknąć rozrzut właściwości cementu, który charakteryzuje jego jednorodność. Sprawę tę należy rozpatrywać w dwóch aspektach: jako jednorodność cementu w odniesieniu do jednej cementowni i jednorodność w stosunku do rodzajów i marek cementu, bez względu na miejsce jego produkcji.
W dwóch normach na świecie znalazły się ostatnio wymagania co do jednorodności cementu. W obydwu przypadkach chodzi o rozrzut w zakresie wytrzymałości (segregator aktów prawnych). Norma niemiecka DIN 1164 z 1970 roku przewiduje dla poszczególnych marek cementu - z wyjątkiem marki 55 (w MPa) - wymagania minimalne i maksymalne dla wytrzymałości po 28 dniach.

Oceniając rozrzut wytrzymałości dopuszczony przez DIN, który wynosi 20 MPa, trzeba stwierdzić, że jest on znacznie wyższy od zmian w wytrzymałościach cementów produkowanych w naszym kraju. Krajowe cementy nie mają bowiem tak dużych różnic pomiędzy wymaganiami a maksymalną osiąganą wytrzymałością. Różnice te w nielicznych tylko przypadkach przekraczają 10 MPa; w większości są one znacznie niższe (promocja 3 w 1).