Lepiki bitumiczne

W literaturze fachowej ostatnich lat omawiane są metody badania wzajemnego zachowania się różnych materiałów bitumicznych, ze szczególnym uwzględnieniem możliwych zaburzeń układów koloidalnych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Przy ustalaniu składu i własności lepików należy zatem zwracać uwagę na właściwości składników i unikać stosowania tych składników, które mogłyby pogorszyć właściwości materiałów przylepianych.

Jest to szczególnie ważne dla lepików na Zimno, których lotniejsze składniki mogą wpływać rozluźniająco na substancje bitumiczne, wchodzące w skład papy lub juty impregnowanej.
Lepiki bitumiczne należy uważać za układy koloidalne, w których podczas klejenia lepkość obniżona jest przez ogrzanie lub wskutek obecności rozpuszczalnika (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W czasie procesu wiązania, który zachodzi dzięki stygnięciu lepiku lub dzięki odparowywaniu rozpuszczalnika, następuje wzrost lepkości, przy czym lepik tworzy warstewkę (błonkę) przylegającą ściśle do materiałów zlepianych.
O jakości lepiku decyduje również kształt i wielkość cząsteczek. Składniki o większych cząsteczkach posiadają daleko silniejszą zdolność zlepiania i większą kohezję niż składniki o małych cząsteczkach.

Dalszym czynnikiem, od którego zależy siła wiążąca i kohezja lepików, jest kształt cząsteczek lepiszcza bitumicznego (uprawnienia budowlane). Cząsteczki o budowie rozgałęzionej lub łańcuchowej, zwłaszcza jeżeli cząsteczki te mogą się ułożyć w sposób zorientowany kierunkowo, posiadają lepszą spoistość niż cząsteczki o budowie kulistej lub blaszkowatej. Asfalty, w których skład wchodzą cząsteczki o bardziej rozgałęzionej budowie niż w smołach, posiadają znacznie większą ciągliwość i plastyczność niż smoły powęglowe nawet najgęstsze, w których przeważa budowa pierścieniowa (program egzamin ustny).
Różnego rodzaj;’ masy izolacyjne i lepiki preparuje się najczęściej z dodatkiem składników mineralnych, jak np. mączka wapienna, azbest, wełna żużlowa, krzemionka mielona lub strącona itp.
Zadanie tych wypełniaczy jest bardzo rozmaite (opinie o programie).

Skuteczność

Z jednej strony dodatek składników mineralnych, jako tańszych i łatwiej dostępnych niż bitumy, pozwala na oszczędność w stosowaniu bitumu, zwiększając objętość masy. Z drugiej strony składniki mineralne, zwłaszcza o budowie włóknistej, jak azbest, lub blaszkowatej, jak np. łupki, tworzą wewnątrz materiału bitumicznego szkielet zwiększający sztywność i twardość masy oraz jej temperaturę mięknienia, co w wielu wypadkach jest konieczne dla zapobieżenia spływaniu i poceniu się mas izolacyjnych. Poza tym wypełniacze odgrywają specjalną rolę, która daje się wyjaśnić adhezją. Na powierzchni każdego ciała stałego, z którym styka się lepik, a więc i na ziarnie wypełniacza, powstaje warstwa bitumu o specjalnych właściwościach. Najbliżej ziarna mineralnego tworzy się warstwa molekularnej grubości, związana z ziarnem siłą adhezji, przy czym prawie nieruchome cząsteczki przytrzymywane dzięki adhezji zmniejszają znacznie ruchliwość warstwy następnej (segregator aktów prawnych).

Dzięki temu dodatek wypełniacza stabilizuje masę bitumiczną, z którą jest związany.
Skuteczność dodanego wypełniacza zależy od następujących czynników:
- rozwinięcia powierzchni właściwej mączki mineralnej, które uzyskuje się przez odpowiednio drobny przemiał.
- granicznego kąta zwilżania między wypełniaczem a bitumem,
- zdolności adsorpcyjnej wypełniacza.

Niektóre z wypełniaczy o dużej aktywności w stosunku do asfaltu mogą już przy dodatku 10-20% znacznie zahamować spływność ogrzanego asfaltu.
Teoretycznie zwiększenie przyczepności można uzyskać przez dodanie substancji zmniejszających napięcie powierzchniowe, tym samym wzmagających zwilżanie powierzchni lepionych. Ponieważ o granicznych napięciach powierzchniowych pomiędzy substancjami mineralnymi a bitumicznymi niewiele wiadomo, stosuje się jedynie praktycznie wypróbowane dodatki, jakimi są kalafonia, żywica i pak kumaronowy oraz rzadko - kauczuk (promocja 3 w 1).

Żywice syntetyczne dzięki swej łańcuchowej budowie mogą znacznie zwiększać zdolności wiążące lepików, czego dowodem są np. próby bakelizacji lepików przeprowadzone w zakładach Leuna. Bakelizację przeprowadzono przez ogrzewanie mieszaniny miękkiego paku, zawierającego fenole, z formaldehydem w obecności kwasu siarkowego jako katalizatora.