Linie zniszczenia struktury

Jeśli poziome rozciąganie lub ściskanie gruntu powoduje bardzo duże odkształcenia, to należy użyć kąta tarcia wewnętrznego 0_CV do wyznaczenia tych współczynników. Jednakże w większości przypadków wskazane jest stosowanie maksymalnej wartości tarcia wewnętrznego 0. Dla 0 = 30° teoretyczne linie zniszczenia struktury gruntu będą nachylone pod kątem 60° do poziomu dla stanu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wartości odkształceń konieczne do osiągnięcia stanu czynnego lub biernego można określić na podstawie wyników badania trójosiowego. Wyniki tych badań podano w odmiennej postaci na wykresie pokazano ścieżki naprężeń oraz odkształcenia poziome i pionowe, natomiast w części b) tego rysunku przedstawiono odkształcenie poziome w zależności od stosunku naprężeń K (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Z analizy tych wykresów wynika, że:

• bardzo małe odkształcenie poziome, mniej niż - 0,5%, jest potrzebne do osiągnięcia stanu czynnego,
• małe ściśnięcie poziome, ok. 0,5%, powoduje osiągnięcie połowy wartości maksymalnego parcia biernego,
• dopiero znacznie większe ściśnięcie poziome, ok. 2%, powoduje osiągnięcie maksymalnej wartości parcia biernego (odporu). Te spostrzeżenia są typowe dla większości piasków zagęszczonych. W przypadku piasków w stanie luźnym dwa pierwsze spostrzeżenia zachowują ważność, natomiast wartość ściśnięcia poziomego, konieczna do wywołania maksymalnego parcia biernego, może dochodzić nawet do 15% (uprawnienia budowlane).

Dwa czynniki składają się na to, że mniejsza wartość odkształceń jest potrzebna do osiągnięcia stanu czynnego niż stanu biernego- Po pierwsze, odciążenie (stan czynny) zawsze wywołuje mniejsze odkształcenia niż obciążenie (stan bierny). Po drugie, zmiana naprężeń przy przejściu do stanu czynnego jest znacznie mniejsza niż zmiana naprężeń przy przejściu do stanu biernego.

Linia działania siły

Te zasady znajdują zastosowanie tylko wtedy, gdy warunek początkowy wyraża się współczynnikiem K₀. Jednakże, jeżeli początkowo, to wtedy nieco inne wartości odkształceń są konieczne, aby osiągnąć stany graniczne. Poza tym należy zaznaczyć, że w większości zagadnień praktycznych związanych ze ścianami oporowymi mamy do czynienia z płaskim stanem odkształcenia i dlatego przedstawione uprzednio dane z badań trójosiowych oddają tylko w sposób. przybliżony całość zagadnienia praktycznego (program egzamin ustny). Stąd użycie danych z badań w tym stanie odkształcenia jest właściwsze.

Pojęcia czynnego i biernego parcia jednostkowego oraz naprężeń sprzężonych odnoszą się do wielu zagadnień, a nie tylko do zagadnień poziomych naprężeń geostatycznych. I tak, w przypadku poziomego naziomu, gdy naprężenia ścinające we wszystkich płaszczyznach pionowych są sobie równe. W powyższym przykładzie przedstawiono zależności P w funkcji 0 oraz wskazano praktyczny sposób wykreślenia wyników (opinie o programie). Parcie P jest największe przy 0 = 60°. Gdyby było ono mniejsze niż otrzymane z obliczeń, to nastąpiłoby zniszczenie zasypki za ścianą wzdłuż płaszczyzny nachylonej pod tym kątem. W tym prostym przypadku zagadnienie można rozwiązać matematycznie (por. przykład 13.4).

Równanie równowagi zawiera zmienną 0, która określa klin odłamu w gruncie. Stosując warunek na maksimum wyrażenia na P zależnego od 0 można wyznaczyć rzeczywistą wartość parcia oraz krytyczne położenie płaszczyzny poślizgu. Istnieją również graficzne metody wyznaczania pochylenia krytycznego (por. Taylor, 1948, s. 497). Największym parciem wyznaczonym tymi metodami jest parcie czynne P_a (segregator aktów prawnych).

W przechodzi przez środek ciężkości klina odłamu. Jedyne możliwe położenie wektorów P i F. Siła P działa na jednej trzeciej wysokości ściany, licząc od dołu, a F na jednej trzeciej długości płaszczyzny poślizgu, biorąc od dołu. Położenie sił P i F wynika z liniowej zmienności naprężeń w zależności od głębokości(promocja 3 w 1).