Literatura drogowa

Literatura drogowa ostatnich lat omawia dodatki do smół i asfaltów, mające na celu zwiększenie przyczepności tych materiałów do kruszywa. Pozwala to z jednej strony na budowę nawierzchni bitumicznych w niesprzyjających warunkach atmosferycznych, z drugiej zaś na stosowanie do budowy dróg materiałów kamiennych o wyraźnie złej przyczepności do bitumów, Jak np. granity lub porfiry (program uprawnienia budowlane na komputer).
Na zagadnienia przyczepności bitumicznych materiałów izolacyjnych do powierzchni betonów, na które izolacje są nakładane, zwracano dotąd mało uwagi, jakkolwiek niewątpliwie niektóre z niepowodzeń trafiających się przy robotach izolacyjnych mogły być spowodowane brakiem przyczepności powłok izolacyjnych do powierzchni betonów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Odpowiednie stosowanie środków zwiększających przyczepność może umożliwić nakładanie powłok gruntujących na wilgotne powierzchnie betonowe.
Najprostszym z tych środków może być posypanie powierzchni gruntowanej wapnem hydratyzowanym (wodorotlenkiem wapniowym) lub sproszkowanym wapnem palonym (tlenkiem wapniowym) (uprawnienia budowlane).
Środek ten jednak jest jedynie skuteczny przy użyciu produktów smołowych lub roztworów asfaltowych, zawierających pewne ilości (2-3%) fenolu lub podobnych składników kwaśnych.
Wapno hydratyzowane i wapno palone nie są jednak środkami, których dodatek zwiększa przyczepność bitumu do kruszywa. Działanie tych dwóch środków ułatwia jedynie otoczenie powierzchni wilgotnego kruszywa przez bitum, dzięki przerwaniu i oddzieleniu błonki wodnej otaczającej ziarna kruszywa (program egzamin ustny).

Dużo szersze zastosowanie i wydajniejsze działanie mają związki chemiczne aktywizujące bitumy, które w efekcie wytwarzają emulsje wody w bitumie, oddzielając ją tym samym od powierzchni kruszywa, a ponadto zmniejszają graniczne napięcie powierzchniowe pomiędzy kruszywem a bitumem, umożliwiając tym samym dobre, trwałe otoczenie i przyleganie filmu bitumicznego do kruszywa. Środków takich stosowanych w drogownictwie istnieje bardzo wiele. Są to preparaty patentowane, należące do różnych działów chemii organicznej.

Kwasy sulfonowe

Jako typowe wymieniano w literaturze woski ekstrahowane z lignitów, zawierające grupy polarne, kwasy sulfonowe, pochodne kwasów tłuszczowych, np. sulfonowany olej rycynowy, estry kwasów sulfonowych, np. ester metylowy kwasu benzeno-sulfonowego, aminy aromatyczne, zwłaszcza trzeciorzędowe, pirydyna, chinolina i wiele innych amin, poczynając od aniliny, oraz tzw. mydła kationowe (opinie o programie).

Ilość tych środków, potrzebna do aktywizacji bitumu, wynosi 0,5H- 2°/o, nie jest więc tak wielka i mimo wysokiej ceny stosowania tych środków w drogownictwie całkowicie się opłaca.
Przy produkcji materiałów izolacyjnych środki te jeszcze nie zostały szerzej wypróbowane. Dobre jednak wyniki, jakie uzyskuje się z tymi preparatami przy robotach drogowych, pozwalają przypuszczać, że znajdą one zastosowanie przy produkcji materiałów izolacyjnych, zwłaszcza jako dodatki do roztworów gruntujących, które będą mogły być nakładane na wilgotne betony (segregator aktów prawnych).

Jako rozpuszczalne można stosować średniolotne oleje otrzymywane przy przeróbce smoły z węgla kamiennego. Najlepiej do tego celu nadaje się tzw. solwent-nafta I lub ciężki benzol silnikowy, a więc frakcje, których początek wrzenia leży powyżej temperatury 80°C i które nie zawierają więcej niż 10’% składników destylujących powyżej temperatury 160°C. Stosowanie rozpuszczalników o wyższej granicy wrzenia powoduje pozostawanie części składowych rozpuszczalnika w powłoce, co przedłuża czas schnięcia i ją zmiękcza. Rozpuszczalniki o niższych temperaturach wrzenia, pomijając ich łatwiejszą zapalność, parują zbyt szybko, co utrudnia przeniknięcie materiału gruntującego w głąb powierzchni izolowanej (promocja 3 w 1).

Z rozpuszczalników pochodnych ropy naftowej nadają się do tego celu ciężkie benzyny, a w szczególności tzw. benzywa lakowa. Z produktów będących odpadkami różnych dziedzin przemysłu dobre własności jako rozpuszczalnik posiada o-dwuchlorobenzen. Mimo dość wysokiej temperatury wrzenia (179°C) jest on dostatecznie lotny, aby uzyskane przy jego zastosowaniu błony asfaltowe dość szybko wysychały. Dalszą zaletą o-dwuchlorobenzenu jest jego niepalność, poważną jednak wadą jest dość duża toksyczność, wymagająca przy stosowaniu specjalnych ostrożności.