Lokalne mikroogniwa galwaniczne

Na szybkość procesów korozyjnych bardzo duży wpływ ma stan mechaniczny powierzchni metalu (np. wynikający z warunków jego produkcji lub obróbki mechanicznej), różnice stanu metalu wywołane obróbką cieplną lub mechaniczną, różnice struktury metalograficznej, nieciągłości w warstwach tlenków lub w nałożonych powłokach metalicznych i niemetalicznych, szczeliny, osady na powierzchni metalu i inne czynniki geometryczne powodujące występowanie różnic stężenia tlenu lub innych depolaryzatorów katodowych, wreszcie stykanie się ze sobą różnych metali (program uprawnienia budowlane na komputer).

Podobny wpływ mają również niejednorodności roztworu (medium) korozyjnego, np. różnice w zawartości tlenu, różnice stężenia depolaryzatora katodowego itp. Wszystkie te czynniki są powodem powstawania ogniw lokalnych na powierzchni metalu i wynikającej stąd intensywnej korozji lokalnej, często o charakterze wżerowym, lub korozji selektywnej, atakującej niektóre składniki strukturalne metalu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Według Evansa korozja rozpoczyna się na defektach powierzchni, tzn. w miejscach, gdzie atomy są nieuporządkowane, wskutek czego łatwiej ulegają jonizacji, albo w miejscach uszkodzeń niewidocznej warstwy tlenkowej; są to często miejsca, w obrębie których występują naprężenia mechaniczne.

Decydujący wpływ na postać korozji mają różnice stężenia tlenu na powierzchni metalu. Powstające przy tym ogniwa korozyjne noszą nazwę ogniw stężeniowych tlenowych lub ogniw różnicowego napowietrzania. W takich ogniwach obszar mniej napowietrzony staje się anodą, a bardziej napowietrzony katodą (uprawnienia budowlane).

Intensywną korozję lokalną może spowodować bezpośrednie lub pośrednie stykanie się różnych metali. Na podstawie samych tylko właściwości stykających się metali nie zawsze można przy tym określić, który z nich stanie się anodą, a który katodą (program egzamin ustny).

Gleba

W szczególności nie można korzystać z wartości potencjałów normalnych, ponieważ w warunkach praktycznych potencjały te ulegają dla różnych metali dużym zmianom. W praktyce’ technicznej stosuje się „techniczny szereg napięciowy”, dla niektórych metali i ich stopów. Dla celów praktycznych najbardziej interesujące jest przede wszystkim galwaniczne zachowanie się różnych metali w zwykłej wodzie, pozwala to bowiem na wyciąganie konkretnych wniosków o zachowaniu się korozyjnym danego metalu. Wartości potencjału względem elektrody wodorowej nie są wygodne z uwagi na uciążliwość stosowania elektrody wodorowej w pomiarach technicznych (opinie o programie).

Bardzo często podaje się więc techniczne szeregi napięciowe metali względem nasyconej elektrody kalomelowej. Przy zwiększeniu zasolenia wody wzrasta nieco bezwzględna wartość potencjału, ale kolejność uszeregowania metali zostaje zachowana. Wyjątkiem jest tylko brąz, który przybiera bardziej ujemny potencjał od miedzi.

Dla obliczenia prądu stykowego ogniwa korozyjnego utworzonego z różnych metali nie wystarczy znajomość wartości różnicy potencjałów i rezystancji (oporności) elektrolitu. Należy również uwzględnić opory polaryzacji, praktycznie niemożliwe do zmierzenia, dlatego z danych szeregu napięciowego metali można określić tylko kierunek prądu korozyjnego, a nie liczbowe rozmiary korozji (segregator aktów prawnych).

Zresztą dla korozji anody nie ma znaczenia, czy jest ona powodowana przez ogniwo stężeniowe lub stykowe, czy też przez prądy z zewnątrz korodowanego układu (np. prądy błądzące), może to jednak mieć istotne znaczenie przy wyborze sposobu ochrony przed korozją.

Gleba jest jednym z najczęściej spotykanych w praktyce środowisk korozyjnych, przy czym agresywność wynika z jej charakteru elektrolitycznego uwarunkowanego własnościami fizycznymi (promocja 3 w 1). W dużym stopniu zależą one od struktury granulometrycznej gleby charakteryzującej się rozmiarami cząstek gruntu. Struktura ta warunkuje porowatość gleby, która jest miarą przepuszczalności wilgoci i powietrza.