Magistrale przesyłowe

W zależności od temperatury prowadzonego medium, rurociągi dzielą się m „zimne” i „ciepłe”. Do pierwszych należą wodociągi, rurociągi naftowe i gazowe, do drugich zaś - rurociągi cieplne i rurociągi prowadzące materiały wymagające podgrzewania dla uzyskania odpowiedniej ciekłości, umożliwiającej transport. Temperatura, powyżej której rurociąg jest uważany za ciepły, jest umowna. Zwykle przyjmuje się 60 °C (program uprawnienia budowlane na komputer).
Ze względu na odległość transportu, rurociągi dzieli się na magistrale przesyłowe i sieci wewnątrzzakładowe.

Magistrale przesyłowe, doprowadzające ciecze do okręgów i zakładów, charakteryzuje znaczna odległość transportu (np. znane transkontynentalne rurociągi naftowe), a stąd brak możliwości stałego nadzoru ich pracy. Stosuje się przewody o znacznych średnicach i zwykle nie więcej niż dwa równoległe rurociągi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wewnątrzzakładowe sieci rurociągów bywają szczególnie rozbudowane w zakładach chemicznych. W wielkich zakładach łączna długość rurociągów sięga setek kilometrów, a cechą charakterystyczną jest prowadzenie dziesiątków rurociągów o różnych średnicach i z różnymi produktami, wymagających stałej kontroli.
Różne warunki znajdują swoje odzwierciedlenie w różnych sposobach układania rurociągów, a przez to w zastosowaniu i odpowiednim ukształtowaniu konstrukcji budowlanych: kanałów i elementów wsporczych.

Nie jest możliwe oddzielenie zagadnień projektowania rurociągu od projektowania jego konstrukcji budowlanych. Rurociąg współpracuje ściśle pod względem statycznym z konstrukcjami wsporczymi, a konstrukcja kanałów ma istotny wpływ na ochronę termiczną i antykorozyjną rurociągów (uprawnienia budowlane).
Do rurociągów wymagających stałego nadzoru i częstej obsługi powinien być zapewniony dobry dostęp, a więc będą stosowane rozwiązania. Rurociągi przesyłowe układa się na ogół wprost w wykopach, przy czym rurociągi ciepłe muszą być odpowiednio izolowane.

Rurociągów prowadzących wszelkie substancje trujące i wybuchowe nie wolno prowadzić w zamkniętych kanałach. W zakładach o rozbudowanej sieci rurociągów wskazane jest, tak ze względów funkcjonalnych, jak ekonomicznych, grupowanie rurociągów w zbiorcze trasy ułożone w podziemnych przechodnich kanałach-kolektorach, płytkich wykopach lub na mostach, przeważnie w dwóch poziomach. Łatwy dostęp do rurociągów zapewnia płaskie ich ułożenie w płytkim wykopie (program egzamin ustny).

Stan wód gruntowych

Jednakże duże zapotrzebowanie miejsca i ograniczenie komunikacji poprzez trasę kwalifikuje ten sposób do stosowanie jedynie w zakładach nowo projektowanych na wolnym terenie. Przy nadziemnym ułożeniu przestrzennych zbiorczych tras układa się w środku ciągły pomost dla obsługi. Nierówny teren łatwiej jest na ogól pokonać trasą nadziemną lub naziemną niż podziemną. Przy dużych trudnościach terenowych stosuje się czasem kombinację różnych sposobów ułożenia (opinie o programie).

Niewskazane jest układanie rurociągów w kanałach w przypadku wysokiego stanu wód gruntowych, z uwagi na znaczne koszty skutecznej izolacji przeciwwodnej. Natomiast rurociągi nie wymagające kanałów ani izolacji cieplnej można układać nawet na dnie zbiorników wodnych. Gdy brak jest wyraźnych wskazań co do wyboru jednego ze sposobów ułożenia rurociągu, decyduje analiza kosztów. Analiza taka, przeprowadzona w zakładach petrochemicznych w Rosji, wykazała zbliżone koszty inwestycji przy ułożeniu nadziemnym i w kanałach, niższe natomiast przy ułożeniu naziemnym. Rurociąg z wydiużkami sprężystymi na podporach słupowych stanowi złożony ustrój przestrzenny o wielokrotnej statycznej niewyznaczalności (segregator aktów prawnych).

W praktyce, w celu uproszczenia obliczeń, wprowadza się następujące założenia:
a) oddziaływania na podpory od ciężaru własnego rurociągu z izolacją są równe oddziaływaniom ciągu belek swobodnie podpartych (lub belki ciągłej o nieskończenie wielkiej liczbie przęseł),
b) dla obliczenia sił podłużnych działających na podpory stałe można przyjąć przeguby obliczeniowe na tych podporach (nie dotyczy łuków bezprzegubowych) i ewentualnie na łożyskach przesuwnych wzdłużnie,
c) wydłużenia rurociągu (łącznic z wydłużkami giętymi) wskutek działania ciśnienia wewnętrznego są znikomo małe w porównaniu z ugięciami podpór stałych,
d) ugięcia poziome podpór stałych są znikomo małe w porównaniu z ugięciami wydłużek sprężystych przy termicznych zmianach długości rurociągu (nie dotyczy podpór specjalnie projektowanych jako wiotkie,
e) ugięcia poziome podpór stałych są znikomo małe w porównaniu ze swobodnymi wydłużeniami kompensatorów działających na zasadzie membrany.
Przy dużych różnicach sztywności sąsiednich przęseł może zajść potrzeba odstąpienia od założenia a) (promocja 3 w 1).