Maksymalne ceny rozliczeniowe

Przedstawiony niżej algorytm opiera się na koncepcji, o której już była mowa w rozdz. II, przy referowaniu metod Sokołowa i Needlemana. Przyjmuje się więc jako założenie podstawowe, że naprawa i odnowa budynku stanowią tylko odroczenie inwestycji i że przy alternatywnym wyborze: „remont czy inwestycja” przyszłe nakłady na pełną reprodukcję stają się częścią składową kalkulacji łącznego nakładu przy wariancie remontowo-modernizacyjnym (program uprawnienia budowlane na komputer). Wartość przyszłych nakładów inwestycyjnych podlega oczywiście odpowiedniemu przeliczeniu.

Spośród licznych stosunkowo uzupełniających elementów rachunku, omówionych w poprzednim rozdziale, niektóre, jak okres użytkowania nowego budynku, odpadają wskutek przyjętego założenia podstawowego. Inne, jak wartość likwidacyjna starego budynku i straty powierzchni przy modernizacji, nie znajdą zastosowania w proponowanym schemacie, gdyż argumenty za uściśleniem obliczenia, również w tych aspektach, nie wydają się dostatecznie przekonujące, a ewentualne powstające różnice są stosunkowo niewielkie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Nakład ten, w rachunku opłacalności remontu, trzeba określać w relacji do 1 m² p.u., po cenie budynku aktualnej w danym regionie, w rozliczeniach pomiędzy wykonawcą, a inwestorem. Np. dla m. Warszawy w 1971 r., odnośną pozycję w rachunku opłacalności remontu można określać na 2900 zł (uprawnienia budowlane).

Maksymalne ceny rozliczeniowe są obecnie ustalane drogą odpowiednich zarządzeń, ale nie wydaje się, by można było sugerować posługiwanie się inną wartością parametryczną, bardziej zbliżoną do pojęcia ceny równowagi. Przekraczałoby to zakres czynności kontrolnych, jakie można zalecać potencjalnym użytkownikom przedstawionej metody (program egzamin ustny).

Zgodnie ze stanowiskiem, które starano się uzasadnić w rozdziale poprzednim (III.B.3), w przypadkach kiedy ze szczegółowego planu przestrzennego wynika, że dany teren nie jest przeznaczony w przyszłości na zabudowę mieszkaniową, alternatywny koszt nowego budynku trzeba liczyć inaczej, powiększając go mianowicie o część tzw. kosztów towarzyszących, tj. o koszty osiedlowe urządzeń komunalnych i koszty przygotowania terenu (opinie o programie).

Kompleksowy remont

Przy takim szczególnym sposobie wyznaczania wartości czynnika J należy wyłączać z ogólnego rachunku wyraz U, czyli koszty rozbiórki, zgodnie z rozumowaniem przedstawionym w rozdziale III.B.3. Efektywne koszty rozbiórki są jak wiadomo dość zróżnicowane. Jednakże, nie wydaje się by warto było szacować je oddzielnie przy każdym rachunku, bo występujące różnice nie są tego rzędu, by istotnie oddziaływać na ogólny wynik kalkulacji (segregator aktów prawnych).

Na podstawie danych zebranych w Warszawie i z terenu kilku mniejszych miast, można twierdzić, że najczęściej występują koszty rozbiórki w wysokości ok. 50 zł na 1 m³, przy czym uzyski materiałowe nie stanowią istotnej pozycji. W przeliczeniu na metr powierzchni, ten typowy koszt może się wyrażać w kwotach 250-350 zł. Przy bardzo wysokim współczynniku Ko koszt rozbiórki przypadający na 1 m² p.u. może być nawet jeszcze wyższy, ale wydaje się, że można zalecać, zamiast indywidualnych wyliczeń, przyjmowanie z reguły kwoty 250 zł jako przeciętnej wartości parametrycznej dla wyrazu U.

Kompleksowy remont, nawet w połączeniu z pełną modernizacją, nie doprowadza jednak na ogół do takiego poziomu wartości użytkowej jaki występuje w nowych budynkach osiedlowych. Niektórych elementów tej wartości, jak np. warunków naświetlenia, czy w zakresie rozkładu mieszkań, nie można bowiem zwykle całkowicie zmienić i poprawić. Wskaźnik we wzorach 6) i 7) daje wyraz odchyleniom od wartości standardowej, jakie pozostają mimo przeprowadzanej odnowy obiektu (promocja 3 w 1).

W pracy wykonanej w IBM w 1967 r. wskaźnik wartości użytkowej opierał się na bardzo licznych pozycjach szczegółowych. Wydaje się, że rozpatrywanie użyteczności w rozmaitych jej aspektach jest celowe również dlatego, że skłania projektantów do gruntownego przemyślenia możliwości usunięcia występujących braków. Poza tym szczegółowa ich ocena ułatwia wariantowanie zakresu robót, w przypadkach gdy optymalny program modernizacji jest kalkulacyjnie nie do przyjęcia.