Maszyna ustawiona na fundamencie

Zadaniem fundamentu pod maszynę jest przenieść na grunt wszelkie obciążenia wywołane przez maszynę. Obciążenia te powodują ruch fundamentu, a z nim razem i ruch przyległego gruntu (program uprawnienia budowlane na komputer). Żądamy, aby ruch ten był nieznaczny (wpływ na nośność gruntu, na konstrukcję fundamentu, na proces produkcyjny) oraz aby nie przekazywał się on poprzez grunt na otoczenie (wpływ na konstrukcje budowli otaczających fundament).
Maszyna ustawiona na fundamencie jest połączona z nim za pomocą śrub kotwiących.

Przyjmuje się, że obciążenia dynamiczne od maszyny przekazują się na fundament poprzez te śruby. Aby móc określić statyczne obciążenie fundamentu, należy znać:
a) ciężary poszczególnych części maszyny,
b) sposób ich oparcia o fundament,
c) rozmieszczenie w planie i wielkość powierzchni oparcia poszczególnych elementów maszyny.
Aby zaś móc określić dynamiczne obciążenie fundamentu, należy znać:
a) schemat dynamiczny maszyny,
b) wartości obciążeń dynamicznych: ekstremalne wartości bezwzględne, charakter zmienności ich w czasie, rodzaj (siły lub momenty),
c) miejsca przyłożenia obciążeń dynamicznych,
d) sposób przymocowania maszyny do fundamentu (wymiary i rozstaw śrub kotwiących, ich naciąg montażowy),
e) napęd maszyny (silnik, przekładnia pasowa),
f) częstotliwości obrotów maszyny i napędu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Współczynnik oporu sprężystego

Liczne maszyny nagrzewają się w czasie pracy. Ogrzanie górnej powierzchni fundamentu lub niektórych jej elementów stanowi dodatkowe obciążenie termiczne. Trzeba zatem znać rodzaj i wielkość wpływów cieplnych przekazywanych z maszyny na fundament. W niniejszym rozdziale rozpatrzone będą tylko fundamenty pod maszyny o mechanizmach posuwno-zwrotnych, pod maszyny obrotowe i młoty kuźnicze (uprawnienia budowlane). Fundamenty pod inne maszyny omówione będą w dalszych rozdziałach. Zagadnienia związane z projektowaniem fundamentów pod maszyny reguluje PN-67/B-03040.

Maszyna jest stateczna na fundamencie w sensie statycznym, gdy moment statyczny poziomej siły F powstałej od nacisku krzyżulca L na prowadnicę względem osi obrotu maszyny jest mniejszy od momentu statycznego ciężaru maszyny QM względem punktu Cu dokoła którego mogłaby się obrócić maszyna przy jej wywróceniu.

Współczynnik oporu sprężystego dla całego posadowienia obliczamy mnożąc wartość Cz wg wzoru przez liczbę pali (program egzamin ustny).
Współczynnik oporu sprężystego dla posadowienia na działanie sił poziomych oblicza się dla przypadku pali żelbetowych tak, jak gdyby posadowienia na palach nie było wartość Cx dla danego gruntu zwiększa się natomiast dwukrotnie w stosunku do wartości obliczonej za pomocą wzoru.

Współczynnik C,p przyjmuje się równy Cz. Przy posadawianiu na palach dobrze jest przynajmniej połowę pali wbić ukośnie w celu lepszego przeciwdziałania poziomym siłom bezwładności. Fundament blokowy ustawiony na gruncie traktujemy jako sztywną bryłę na sprężystym podłożu (opinie o programie). Na bryłę tę działa siła bezwładności P (składowe: Px, Py, Pz) powstała w wyniku pracy maszyny. Działanie siły P wywołuje odkształcenia zarówno samej bryły jak i podłoża; jednak z uwagi na bardzo małą odkształcalność bryły w stosunku do gruntu, założenie o sztywnej bryle jest praktycznie poprawne. Określenia niezbędnych wymiarów bloku fundamentowego można dokonywać trzema sposobami (segregator aktów prawnych). Dla założonych wymiarów fundamentu sprawdzamy ile razy wzrośnie jego obciążenie pod działaniem zmiennych w czasie sił bezwładności od maszyny w stosunku do statycznego działania tychże sił.

Na podstawie tego wyznaczamy „dynamiczne” naciski fundamentu na grunt. Jest to sposób współczynników dynamicznych, podany przez Rauscha.
Dla założonych wymiarów fundamentu określamy wartości amplitud wykonywanych przez niego drgań, wywołanych działaniem sił bezwładności maszyny (promocja 3 w 1).