Mechanizacja robót tynkowych

Mechanizacja robót tynkowych wymaga starannego przygotowania frontów pracy, właściwego doboru brygad roboczych oraz wzorowej organizacji. Jeśli te nieodzowne warunki nie są dotrzymywane, wówczas mechanizacja robót tynkowych nie daje oczekiwanych rezultatów ani technicznych, ani tym bardziej ekonomicznych (przestoje maszyn i robotników) (program uprawnienia budowlane na komputer). Szczególną trudnością organizacyjną przy zmechanizowanych robotach tynkowych jest wzajemne zharmonizowanie czynności dokonywanych mechanicznie (narzucanie zaprawy na obrzutkę i na narzut) z pracochłonnymi czynnościami ręcznymi (wyrównywanie dwóch warstw narzutu, narzucanie i zacieranie gładzi, wyprawianie ościeży, tynkowanie małych pomieszczeń, jak łazienki, nisze itp.).

Przy mechanizacji robót tynkowych na większych obiektach podstawową zasadą organizacji jest podział pomieszczeń na równe co do powierzchni (lub zbliżone) działki (np. 800T-900 m²), w ten sposób, aby odpowiednie zespoły robocze przechodząc z jednej działki na drugą w nie zmienionym składzie i wykonując na nich te same czynności, zastawały wszędzie należycie przygotowane fronty robót (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jako założenia przy określaniu wielkości powierzchni działek, będących jednocześnie minimalnymi frontami robót tynkowych, należy przyjmować:

• wydajność pomp do zapraw (przenośników pneumatycznych) na jedną zmianę, licząc w m² jednorazowo narzuconej warstwy tynku (uprawnienia budowlane),
• niezbędny czas na przeschnięcie każdej warstwy tynku, aby możliwe było narzucenie następnej warstwy.

Minimalne wielkości działek przy robotach tynkowych, z uwzględnieniem powyższych założeń. Skład zespołów roboczych brygady tynkowej ustala się w zależności od rodzaju tynków, ich charakteru technicznego i innych konkretnych warunków wykonywania robót (program egzamin ustny). Przy robotach tynkowych w obiektach do 4-5 kondygnacji wysokości łączy się pompę do zapraw bezpośrednio wężami gumowymi do końcówek.

Mechanizacja robót malarskich

Przy zastosowaniu krajowych agregatów do tynkowania (np. ZT-2) skład brygady zmechanizowanego tynkowania (tabl. 7-3) wg zaleceń Instytutu Organizacji i Mechanizacji Budownictwa obejmuje 6 tynkarzy (I-III kategorii) i pomocnika oraz maszynistę i pomocnika do obsługi maszyn. Przeciętna zmianowa wydajność brygady ok. 240 m² tynku, a przeciętna zmianowa wydajność na 1 tynkarza ok. 35 m² tynku (opinie o programie).

Przy robotach tynkowych wewnętrznych w budynkach wyższych niż 5 kondygnacji postępować można jak podano powyżej lub przez zainstalowanie rurociągu stalowego w układzie jednoliniowym lub obwodowym, dostarczając zaprawę do zasobników ustawionych na poszczególnych kondygnacjach za pomocą pompy o większej wydajności, ustawionej na poziomie terenu, z zasobników natomiast zaprawę tłoczyć do narzutnic za pomocą pomp o małej wydajności, ustawionych na poszczególnych kondygnacjach. Sposób ten jest kosztowny, a instalacja, w szczególności układ rurociągu, mało operatywna.

Mechanizacja robót malarskich, wbrew pozorom, nie jest zadaniem łatwym, gdyż wiąże się nie tylko z konstrukcją odpowiednich aparatów, lecz także w wysokim stopniu z higieną pracy malarzy (szkodliwość dla dróg oddechowych, dla oczu i naskórka) (segregator aktów prawnych).

Przyczyną pewnych trudności związanych z mechanizacją malowania w pierwszym okresie jej stosowania były nie zawsze odpowiednie farby klejowe i olejne, które nie nadawały się do mechanizacji natryskiwania, zatykając wyloty końcówek itp. Również w okresie tym stosowane były maszyny i aparaty o zbyt dużych wydajnościach (promocja 3 w 1). Wreszcie mechanizacja tylko pewnych czynności malowania przy dużych robotach malarskich nie dawała większych rezultatów, dopiero mechanizacja wszystkich podstawowych czynności procesu malowania zapewniła zarówno techniczne, jak i ekonomiczne korzyści (np. mechanizacja czyszczenia powierzchni malowanych, przygotowanie farb przez zastosowanie młynków, mieszarek, sit wibracyjnych do przecierania i cedzenia farb).