Metoda statystyczna

Prognozę ruchu opracowujemy na okres perspektywiczny 15 lat (obecnie do roku 1985), aczkolwiek wiele opracowań z lat ubiegłych podaje dane perspektywiczne na rok 1980. W pewnych warunkach może okazać się celowe opracowanie prognozy na okres etapowy (1975 r.) i okres docelowy (2000 r.) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wytyczne Centralnego Zarządu Dróg Publicznych zalecają 3 metody prognozy ruchu dla dróg pozamiejskich:

• metoda wskaźników wzrostu,
• metoda statystyczna,
• metoda oparta na przewidywanej wielkości ładunków (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Metoda pierwsza polega na ustaleniu wskaźników wzrostu ruchu w pojazdach umownych w oparciu o przewidywany rozwój gospodarczy kraju, wzrost produkcji przemysłu motoryzacyjnego itp. Prognozę ruchu ustala się według tej metody przez pomnożenie obecnego natężenia ruchu, obliczonego na podstawie pomiarów, przez orientacyjne wskaźniki wzrostu ustalone przez Centralny Zarząd Dróg Publicznych.

Metoda pierwsza polega na ustaleniu wskaźników wzrostu ruchu z lat ubiegłych (uprawnienia budowlane). Zakładamy przy tym, że rozwój gospodarczy kraju i związany z nim wzrost natężenia ruchu będzie w okresie perspektywicznym przebiegał analogicznie, jak w latach ubiegłych. Ekstrapolację przeprowadzamy najczęściej sposobem wykreślnym. Metoda statystyczna (ekstrapolacyjna) daje dobre wyniki przy określaniu prognozy ruchu na stosunkowo krótki okres czasu (okres etapowy).

Najracjonalniejsza jest metoda trzecia polegająca na ustaleniu wielkości ładunków, które będą przewożone w perspektywie po badanej drodze. Wymaga to określenia strefy wpływu badanej drogi, lokalizacji w tej strefie zakładów przemysłowych i gospodarstw rolnych oraz wielkości wynikającej stąd przewidywanej masy przewozowej (surowców, półproduktów i produktów gotowych). Z uwagi na brak zarówno wskaźników do obliczeń, jak i metodyki ich opracowania, metoda trzecia nie jest dotychczas w Polsce stosowana (program egzamin ustny).

Ustalenie prawidłowości rządzących

Należy zaznaczyć, że niezależnie od wybranej metody prognozę ruchu drogowego ustala się tylko dla pojazdów mechanicznych, przyjmując, że natężenie ruchu konnego w okresie do 1985 roku będzie kształtować się w wielkości ustalonej w czasie ostatnich pomiarów z 1963 r., niezależnie od klasy drogi (opinie o programie).

Prognoza ruchu w węzłach komunikacyjnych miejskich wymaga w ogólnych przypadkach dość pracochłonnych obliczeń. Należy mianowicie:

• obliczyć przewidywaną w perspektywie międzydzielnicową więźbę ruchu metodą Lilpopa, Chlebowicza, Fratara lub inną,
• rozłożyć potoki więźby ruchu na istniejącą lub projektowaną sieć uliczną,
• obciążenie krzyżujących się ulic przyjąć za obciążenie węzła.

Obliczenia te stanowią podstawowe zagadnienia inżynierii ruchu miejskiego i nie są omawiane w niniejszym podręczniku. Przy planowaniu na krótkie okresy czasu oraz przy założeniu, że dotychczasowe kierunki rozwojowe miasta nie ulegną zasadniczym zmianom, tzn., że nie powstaną nowe ośrodki ruchotwórcze (nowe dzielnice przemysłowe itp.), można dla prognozy ruchu stosować ekstrapolację. Przy założeniu, że natężenie ruchu miejskiego wzrasta proporcjonalnie (segregator aktów prawnych).

Wskaźniki te są częściowo współzależne między sobą; zależności te możemy wykryć przez obserwacje oraz pomiary natężenia i warunków ruchu. Wyniki tych obserwacji zestawiamy w postaci tablic statystycznych lub wykresów. Zadaniem analizy ruchu jest znalezienie praw rządzących ruchem i wyrażenie ich w ogólnej postaci wzorów matematycznych.

Ustalenie prawidłowości rządzących ruchem środków komunikacji zbiorowej nie jest trudne, gdyż pojazdy te poruszają się po ustalonych trasach i zgodnie z rozkładem jazdy(promocja 3 w 1). Przygniatającą większość jednostek potoków ruchu miejskiego stanowią jednak samochody osobowe, dla których jako pojazdów indywidualnych, nie są znane z góry czas i trasa podróży. Dlatego też ruch uliczny należy traktować jako zjawisko masowe, którym rządzą prawa rachunku prawdopodobieństwa.