Metody dyfuzyjne

Do drugiej grupy metod zaliczamy: metody ciśnieniowe, jak metoda zastępowania soków cieczą grzybobójczą, metoda ciśnieniowo-próżniowa za pomocą sposobu nasycania na pełno lub też sposobu oszczędnościowego Rupinga oraz metody bezciśnieniowe, do których należą: kąpiele gorąco-zimne i metody dyfuzyjne (osmotyczna, dyfuzyjna, zastrzykowa, bandażowania, pastowania oraz nawiercania otworów). Ważne znaczenie dla maksymalnego nasycenia drewna środkiem impregnacyjnym ma wilgotność drewna. Im suchsze drewno, tym większa jest jego nasiąkliwość. Drewno zabezpieczone w stanie wilgotnym jest bardziej podatne na złamanie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przyjmuje się za dopuszczalną przeciętną wilgotność dla drobnych i średnich sortymentów (desek, kantówek 17%, dla grubszych sortymentów) podkładów kolejowych, masztów przeciętną wilgotność 25%. Drewno o wyższej wilgotności (powyżej 30%) należy zabezpieczać stosując metody dyfuzyjne (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Również środki użyte do zabezpieczenia takiego drewna powinny zawierać większe ilości składnika toksycznego rozpuszczalnego w wodzie (np. pasty B-50% i 25% fluorku sodu). Nasycaniu środkami chemicznymi łatwiej ulega biel; natomiast drewno twardzielowe jest bardzo oporne na tego rodzaju zabiegi. Jedynie przy zastosowaniu metod dyfuzyjnych środek toksyczny może przeniknąć w głębsze partie twardzieli (uprawnienia budowlane).

Wszystkie powierzchniowe metody zabezpieczania drewna wprowadzają impregnat na głębokość kilku milimetrów. Grubość warstwy zaimpregnowanej zależy od gatunku drewna, jego wilgotności oraz od właściwości zwilżających danego impregnatu. Ze względu na łatwość wykonania zabiegu powierzchniowe metody zabezpieczania drewna znalazły szerokie zastosowanie, a szczególnie w budownictwie, chociaż nie dają one całkowitej gwarancji skuteczności zabiegu. Oto przegląd najczęściej stosowanych metod impregnacji (program egzamin ustny).

Metoda smarowania

Metoda smarowania polega na dwukrotnym lub trzykrotnym (w rzadkich razach) dokładnym posmarowaniu powierzchni drewna impregnatem oleistym lub roztworem wodnym preparatu solowego. Smaruje się pędzlami albo szczotkami, zwracając uwagę na powleczenie wewnętrznych powierzchni pęknięć, połączeń itp. Powtórne smarowanie powinno się przeprowadzać po wchłonięciu impregnatu, a nie po całkowitym wyschnięciu. Chcąc powiększyć głębokość wnikania impregnatu do drewna należy smarować powierzchnię drewna impregnatem podgrzanym (roztwór wodny do temperatury 60 °C, środek oleisty do 90 C) (opinie o programie).

Ilość zużytego środka grzybobójczego przy tej metodzie waha się w granicach ód 0.2-0.5 kg/m² powierzchni drewna. Stosując tę metodę zabezpieczamy tylko cienką powierzchniową warstwę drewna i dlatego istnieje niebezpieczeństwo łatwego przedostania się grzyba w głąb drewna licznymi spękaniami i szczelinami. Z tego też powodu metodę tę powinno się stosować tylko do tych elementów, które nie są w silnym stopniu narażone na zagrzybienie oraz na działanie warunków atmosferycznych, jak również do zabezpieczania elementów o niewielkich rozmiarach.

Środki grzybobójcze użyte do smarowania drewna powinny mieć dużą siłę trującą lub działać na zasadzie dyfuzji (opis w dalszym ciągu książki). Zabezpieczając drewno wg metody smarowania należy zabieg ten powtarzać co kilka lat (3-5 lat) (segregator aktów prawnych).

Metoda kąpieli lub moczenia jest najskuteczniejszą z metod powierzchniowego zabezpieczania drewna. Polega ona na zanurzaniu drewna w impregnacie grzybobójczym na przeciąg kilku lub kilkunastu minut (od 3 do 30 min). Przedłużanie czasu moczenia jest niecelowe, na to bowiem, aby płyn przeniknął w głąb drewna trzeba wiele czasu i ze względów ekonomicznych słuszniejsze jest stosowanie metod ciśnieniowych.

Drewno w czasie kąpieli powinno być całkowicie zanurzone w impregnacie. Ten sposób zabezpieczania drewna stosuje się szeroko, a najczęściej spotyka się w zakładach produkujących prefabrykaty (elementy barakowe, gotowe elementy konstrukcyjne, stolarkę budowlaną itp.) (promocja 3 w 1).