Minimum oporności uprawnienia budowlane

Minimum oporności, a więc i początek wiązania są tu wyraźnie widoczne. Natomiast krzywą II wykreślona jest na podstawie wyników pomiarów oporności betonu wykonanego z tego samego cementu, lecz o konsystencji bardzo ciekłej, i C : W = 0,893 (program uprawnienia budowlane na komputer).

W tym przypadku występował w początkowej fazie chwilowy wzrost oporności, po czym dopiero można było ustalić minimalną wartość oporności odpowiadającą początkowi wiązania. Ten chwilowy wzrost oporności przy bardzo wodnistych betonach, a nie występujący w przypadku dozowania normalnej ilości wody, jest wg Grzymka dowodem, że w zależności od ilości dozowanej wody reakcje chemiczne wiązania przebiegają w pewnym stopniu różnie.

Jak wykazały badania czasu wiązania za pomocą prądu elektrycznego, podział tężenia na dwa okresy jest sztuczny. Po właściwym początku wiązania następuje okres hydratacji w sposób ciągły przez długi okres czasu. Podział na okres wiązania i okres twardnienia mierzony igłą Vicata jest sztuczny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Granica między obu okresami oznacza jedynie przejście zaczynu normowego w procesie hydratacji ze stanu plastycznego w stan ciała stałego przy uzyskanej wytrzymałości na ściskanie około 3 kG/cm2. Wszystkie początki wiązania próbnych zaczynów, ustalone na podstawie pomiaru ich oporności, zachodziły wcześniej od czasów wiązania ustalonych igłą Vicata.

Jest to zrozumiałe, gdyż pomiar wykonany za pomocą igły, która stanowi miniaturową prasę, daje wytrzymałość wiążącego zaczynu i ustala, kiedy zaczyn osiągnął wytrzymałość, jaką umówiliśmy się uważać za początek wiązania. Właściwy początek wiązania musi więc zachodzić wcześniej.
Igła Vicata wykazuje opóźnienie tym większe, im cement wiąże wolniej (uprawnienia budowlane).

Istnieje jednak pewna zależność między metodami elektryczną i Vicata, gdyż na pewno późniejszy chemiczny początek wiązania powoduje późniejsze osiągnięcie przez dany cement wytrzymałości, która wg igły Vicata oznaczałaby początek wiązania.
Na podstawie badań cementów normalnie wiążących ustalono przybliżoną zależność między rzeczywistym początkiem wiązania a początkiem wiązania mierzonym igłą Vicata zgodnie z polską normą. Technologów betonu nie interesują zmiany objętości, jakie zachodzą w cemencie w pierwszym okresie wiązania, kiedy beton jest jeszcze plastyczny. Zachodzące wówczas zmiany nie mają żadnego wpływu na betonowy element. Istotne natomiast są zmiany objętości zachodzące w stwardniałym betonie.
Beton jak każde ciało przy ogrzewaniu powiększa swą objętość, zaś przy oziębianiu kurczy się. Przy większych wymiarach betonów właściwość tę należy uwzględnić przez odpowiednią konstrukcję w celu zapobieżenia powstawaniu rys i pęknięć.
Znaczne zmiany objętości zachodzą w betonie również wskutek nawilgacania betonów. Jeżeli związany beton będzie przez dłuższy czas przechowywany w wodzie, będzie on powiększał swą objętość. Zjawisko to nazywamy narastaniem. Tłumaczy się ono dalszym uwadnianiem cementu oraz namakaniem żelu cementowego (program egzamin ustny).

Beton związany

Jeżeli natomiast związany beton będziemy przechowywali na powietrzu, będzie on się kurczył. Beton kilkakrotnie kolejno nawilżany i suszony, będzie odpowiednio powiększał .swą objętość i kurczył się.

Dlatego też szczególnie w okresie kilku pierwszych dni po zabetonowaniu, kiedy hydratacja cementu przebiega najintensywniej, konieczne jest polewanie betonów wodą. Należy bowiem z jednej strony zapewnić dostateczną ilość wody do hydratacji cementu, a z drugiej zaś - uchronić beton od powstawania rys skurczowych wskutek wysychania.

Im więcej kruszywa dodamy do zaczynu tym całość będzie sztywniejsza a aktywnego zaczynu w elemencie będzie mniej (opinie o programie).
Przy obliczeniach statycznych skurcz uwzględnia się jako równoznaczny ochłodzeniu betonu o 15°C przy współczynniku rozszerzalności cieplnej a = 0,00001.
Innego rodzaju zmianą objętości jest tzw. pęcznienie, polegające na tym, że niektóre związki chemiczne zawarte w cemencie, przy łączeniu się z wodą powiększają swoją objętość. Pęcznienie to bywa nieraz tak znaczne, że może spowodować rozpad betonu.

Najczęstszą przyczyną pęcznienia jest nadmiar w cemencie wolnego tlenku wapniowego. Wypał tlenku wapniowego odbywa się w temperaturze około 1450°C; jest on więc martwopalony i wiąże leniwie wodę przez szereg tygodni. Wiążąc wodę tlenek wapnia powiększa swoją objętość, a ponieważ już wcześniej nastąpiło związanie cementu, to w rezultacie nadmiar CaO może spowodować rozsadzenie stwardniałej masy betonowej.
Tlenek magnezu MgO przy uwodnieniu silnie pęcznieje. Zachodzi tu duże podobieństwo cech z tlenkiem wapniowym. Jednakże MgO wiąże jeszcze wolniej i pęcznienie magnezowe może objawić się nawet po kilku latach. Pęcznienie to zachodzi jedynie w wilgotnym betonie (segregator aktów prawnych).
Pęcznienie siarczanowe może spowodować gips CaS04 • 2H20 dodawany do cementu, jako regulator czasu wiązania.

Gips w połączeniu z glinianem trójwapniowym tworzy sól Candlota 3CaO • A1203 • 3CaS03 • 31H20 o dużej objętości cząsteczkowej. Dlatego też norma ogranicza w cemencie zawartość S03 do maksimum 3%. Związki siarki mogą dostać się do betonu również i w inny sposób. Albo woda zarobowa może zawierać te związki, albo woda gruntowa z rozpuszczonymi siarczanami przeniknie do stwardniałego betonu (promocja 3 w 1). Może wówczas powstać sól Candlota w starym, dawno już związanym betonie i również spowodować jego rozsadzenie.

W normie PN/B-04300 - przewidziana jest konieczność kontrolowania stałości objętości cementu. W normowy sposób wykonane i przechowywane placki z badanego zaczynu cementowego podlegają obserwacji. Nie powinny wykazywać one pęknięć promienistych ani spaczeń. Można również zmiany objętości mierzyć pierścieniem Le Chatelier wg PN/B-04306.