Mleko wapienne

Mleko wapienne jest to ciasto wapienne rozcieńczone wodą na zaczyn o konsystencji śmietany (program uprawnienia budowlane na komputer). Ciężar objętościowy mleka wapiennego wynosi 1,15-5-1,20 T/m3 przy zawartości 20 do 30% Ca(OH)2. Mleko wapienne używane jest do bielenia ścian, do zarabiania zapraw cementowych itp.

Twardnienie (wiązanie) wapna gaszonego może przebiegać w dwojaki sposób. Karbonizacja — łączenie się z dwutlenkiem węgla, która przebiega według wzoru Ca(OH)2 + nH20 + C02 = CaCOs + (n+l)H20. W wyniku tej reakcji otrzymuje się z powrotem węglan wapnia, który był produktem wyjściowym przy wyrobie wapna.

W ten sposób, jak często w przyrodzie, mamy do czynienia z procesem cyklicznym (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Obecność wody jest niezbędna dla przebiegu reakcji, gdyż waruj suche nie łączy się z dwutlenkiem węgla. Woda odgrywa w tyj wypadku rolę katalizatora umożliwiającego karbonizację, tj. przyłącza-1 nie COz.

Jak wynika z reakcji, przy wiązaniu wapna wydziela się stopniowo pewna ilość wody niezależnie od wody zarobowej. Ze stosunku stochiome- trycznego wynika, że każda gramocząsteczka wodorotlenku wapniowe:: (74 g) przechodząc w węglan wapniowy wydziela jedną gramocząsteczk- wody (18 Wydzielająca się wskutek reakcji woda jest przyczyną wilgotności świeżych murów i tynków. Ponieważ powietrze zawiera niewie’. dwutlenku węgla (zaledwie 0,046% wagowo), więc twardnienie wapnr przebiega stosunkowo powoli (uprawnienia budowlane).

Twardnienie zaprawy

W normalnych warunkach zaprawa w murze grubości 55 cm twardnieje całkowicie dopiero co najmniej po 3 latach (program egzamin ustny). W murach grubszych, gdzie dostęp powietrza jest utrudniony, twardnienie trwa znacznie dłużej. Stwierdzono np., że zaprawa wapienna wewnątrz grubych murów obronnych pochodzących ze średniowiecza, a nawet z czasów starożytnych (budowle rzymskie) do dziś nie skarbonizowała się całkowicie.

Przy niedostatecznym dostępie powietrza, a tym samym i dwutlenku węgla, zamiast karbonizacji następuje krystalizacja wodorotlenku wapniowego, czyli drugi rodzaj twardnienia wapna. W celu przyśpieszenia twardnienia zapraw i tynków wapiennych stosuje się sztuczne zwiększenie ilości dwutlenku węgla w otaczającej atmosferze, np. przez palenie koksowników lub doprowadzanie gazów spalinowych o dużej zawartości C02 (syst. Deuba) (opinie o programie).

Należy pamiętać, że samo podwyższenie temperatury, np. przez centralne ogrzewanie, bez doprowadzenia dwutlenku węgla wywiera wręcz odmienny skutek, gdyż zaprawa lub tynki wysychają i nie przyłączają dwutlenku węgla. W rezultacie następuje pękanie i kruszenie się zaprawy, któremu nie można już zapobiec. Krystalizacja wodorotlenku wapniowego połączona z odparowaniem wody powoduje twardnienie wapna. Przy niedostatecznym dostępie powietrza, a więc i dwutlenku węgla, w zaczynie lub zaprawie wapiennej wydzielają się kryształki uwodnionego wodzianu wapnia Ca(OH)2 • 2H20.

Krystalizacja ta przebiega szczególnie energicznie przy użyciu do zapraw mielonego wapna palonego przy jednoczesnym możliwie silnym chłodzeniu (np. w porze zimowej). Tak wykonane zaprawy tężeją już po paru godzinach i znajdują coraz szersze zastosowanie. W normalnych warunkach oba procesy zachodzą jednocześnie, z tym że w warstwach zewnętrznych, gdzie powietrze może łatwo docierać, powstaje głównie węglan wapna, zaś w warstwach głębszych przeważają kryształy uwodnionego wodorotlenku wapniowego (segregator aktów prawnych).

W wyniku obydwóch procesów powstają kryształki węglanu i wodorotlenku wapniowego, które zrastają się ze sobą i z ziarnami piasku w zaprawie, tworząc sztuczny kamień. Wapno może również wiązać przez reakcję chemiczną z dwutlenkiem krzemu — krzemionką, stanowiącą podstawowy składnik piasku. W wyniku tej reakcji powstają krzemiany wapniowe odznaczające się dużą wytrzymałością.

Reakcja ta zachodzi jedynie w środowisku wodnym przy podwyższonej temperaturze i ciśnieniu. Ten sposób wiązania jest stosowany przy wyrobie cegły wapienno-krzemowej (silikatowej) (promocja 3 w 1).