Moduł podstawowy

Moduł podstawowy M warunkuje tylko te wymiary elementu budowlanego, które wywierają wpływ na położenie tego elementu wzglądem elementów sąsiednich; te części elementu, które graniczą z powietrzem, kształtowane być mogą dowolnie i koordynacji wymiarów nie podlegają (program uprawnienia budowlane na komputer). Dzięki takiej „ingerencji” modułu podstawowego zapewniona jest możność wbudowania elementów budowlanych bez potrzeby zmiany ich kształtu i wymiarów co jest jednym z warunków racjonalnie pojętej prefabrykacji (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Moduł podstawowy jest jednostką stosunkowo drobną i stosowaną przede wszystkim do wyznaczania wymiarów elementów małych, do stopniowania wymiarów okien, drzwi, drobniejszych pomieszczeń itp. W odniesieniu do wymiarów większych może być on również stosowany, lecz przede wszystkim jako podstawa do wybrania dalszych, nowych modułów większych, stanowiących w tych przypadkach dogodniejszy skok wymiarowy (uprawnienia budowlane).

Można przyjąć, że siatka prostokątna o oczkach wielkości M X M stanowi podkład projektowy i że poszczególne zaprojektowane elementy, ich zespoły i części budowli pokrywają w przybliżeniu swymi krawędziami linie siatki. Trzeba sobie uświadomić konieczność pieczołowitego wyważenia wielkości modułu podstawowego: musi być ona tak dobrana, by nie ograniczać jak najwszechstronniejszych możliwości plastycznego i funkcjonalnego kształtowania obiektów budowlanych i ich fragmentów (to znaczy, że musi być dostatecznie mała); z drugiej zaś strony musi ona pozwolić na znaczne zredukowanie czynnika przypadkowości wymiaru w projekcie i wykonawstwie, a tym samym stworzyć korzystne warunki dla ekonomicznej typizacji elementów budowlanych o różnym charakterze (to znaczy, że musi być dostatecznie duża) (program egzamin ustny).

Tak więc wielkość modułu podstawowego musi być wynikiem kompromisu między wymaganiami modułu podstawowego architektury, dążącej do maksymalnej swobody kształtowania funkcjonalnego i plastycznego z jednej strony, a wymaganiami konstrukcji, technologii produkcji elementów i wykonawstwa budowlanego, działającymi po linii zwiększenia stopnia typizacji elementów, rozwiązań przestrzennych i obliczeń z drugiej strony (opinie o programie).

Wielokrotność modułu podstawowego

Przyjęto dziś na ogół, że warunkom tego kompromisu odpowiadają wielkości modularne zawarte w granicach 10-ł-15 cm; nie można przy tym określić, jaka ścisła wielkość zawarta w tych granicach najlepiej spełni wymagania architektury i dyscyplin konstrukcyjno-produkcyjnych jednocześnie. Można jedynie z dużą dozą prawdopodobieństwa przypuścić, że wybranie wielkości M poza tymi granicami spowoduje przeważające straty w dziedzinie architektury przy M większym od 15 cm, zaś w dziedzinach technologii wykonawstwa przy M mniejszym od 10 cm. Przyjąć więc należy, że rozpatrzenie zależności wymagań funkcji i plastyki z jednej, a typizacji z drugiej strony, wyznacza jedynie rząd wielkości modułu-, ścisłej zaś jego wielkości należy szukać na innej drodze, o czym będzie mowa w dalszych rozdziałach (segregator aktów prawnych).

Wielokrotność modułu podstawowego stanowi o wymiarze elementu; nie jest ona równa rzeczywistemu wymiarowi elementu w fizycznym sensie. Wielokrotności modułu podstawowego jest równy nominalny ¹ wymiar elementu, to jest liczony między osiami spoin ograniczających element, niezależnie od grubości tych spoin. Takie ustawienie wymiarów jest konieczne z tego względu, że stosowanie w układzie szeregu modularnego normalnych “, fizycznych wymiarów elementu powodowałoby na każdej spoinie przesunięcie tego elementu względem siatki M X M, przy czym wielkość tego przesunięcia uzależniona byłaby od grubości spoiny i od odchyłki wymiarowej, zawartej w granicach tolerancji dopuszczalnej przy wyrobie danego elementu (promocja 3 w 1).

Wymiar nominalny równa się więc wymiarowi normalnemu, powiększonemu o grubość spoiny (rys. 9). Wymiar nominalny elementu pozostaje niezmienny, podczas gdy grubość spoiny wykazuje odstępstwa od wielkości założonych teoretycznie. Odstępstwa te są równe co do wielkości, a przeciwne pod względem kierunku w stosunku do odstępstw od założonego normalnego wymiaru elementu budowlanego, które zawarte są w granicach tolerancji.