Momenty rozwój wytwórczości społecznej

Szczególnie poglądowo wciela się w organizmy miejskie dialektyczna zasada nieustannych przemian i rozwoju. Wzrost miasta, powstawanie nowych gmachów i zespołów, rozbiórka starych budynków, zastępowanie jednych budowli innymi - wszystko to nieprzerwanie towarzyszy rozwojowi miasta (promocja 3 w 1). Wśród wielu przyczyn wywołujących te nieustanne przemiany wysuwają się na czoło dwa główne momenty rozwój wytwórczości społecznej i - co za tym idzie - przeobrażenia społeczno-gospodarcze powodujące wzrost miast i ich przebudowę, w tym rozbiórkę starej, niezamortyzowanej zabudowy w celu zastąpienia jej nową, właściwą dla nowego etapu rozwoju społecznego, gospodarczego i technicznego fizyczna amortyzacja budynków, wymagająca ich wyburzenia i budowy nowych. Pierwsze zjawisko doprowadza oczywiście nie tylko do zmian materialnej tkanki miasta, lecz również do przeobrażeń panujących zasad urbanistycznych - funkcjonalnych i kompozycyjnych (program uprawnienia budowlane na komputer).

W toku tych przeobrażeń - nieraz radykalnych i głębokich - ze starych elementów, dobiegających kresu swego istnienia nowy etap rozwojowy adaptuje pewne nieobumarłe wartości materialne, techniczne lub artystyczne. Szereg budowli, zespołów, nagromadzonych w toku rozwoju historycznego zasad i pomysłów urbanistycznych wytrzymuje próbę czasu i zachowuje się nadal w przeobrażonej formie ulegając oczywiście takim czy innym trawestacjom i procesom rozwoju. Zjawisko to stanowi istotę ciągłości historycznej, więzi dziedzicznej w rozwoju miasta rozumianej jako zachowanie i rozwój żywotnych elementów starej sieci planistycznej i zabudowy po to, by wprzęgnąć je do służby nowej struktury miasta (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Nowa struktura miasta

Określając w ten sposób zjawisko ciągłości dziedzictwa należy podkreślić w tym jego pojmowaniu dwa istotne momenty. Po pierwsze: zjawisko dziedziczenia spuścizny rozpatrujemy nie jako przeciwstawne temu co nowe w życiu miasta i niejako proces zamknięty w sobie (uprawnienia budowlane). Przeciwnie - ciągłość historyczna jest jedną z cech, jednym z elementów głównego zjawiska w rozwoju miasta, jego nieustannego odnawiania się. Historia urbanistyki świadczy, że w toku najbardziej radykalnej przebudowy miasta przejmowanie postępowego dziedzictwa poprzednich układów było istotnym oparciem dla budowniczych-przeobrazicieli, oparciem sprzyjającym jedności starych i nowych elementów zabudowy i podbudowującym realizację nowych zadań przez nagromadzone doświadczenie przeszłości (program egzamin ustny).

Nowa struktura- miasta negując starą pochłania wszystko co było w niej postępowe i rozwija te elementy w nowych warunkach, na gruncie nowych treści. Mówiąc o negacji jako o kategorii dialektyki Lenin podkreślał: „Nie sama tylko negacja, nie próżna negacja, nie sceptyczna negacja, wahanie się, wątpienie, nie to wszystko jest charakterystyczne i istotne dla dialektyki, która niewątpliwie zawiera w sobie element negacji, i to jako swój element najważniejszy - nie to wszystko, ale negacja jako moment związku, jako moment rozwoju, z zachowaniem tego, co pozytywne (opinie o programie).

Andrzej Żdanow w swym referacie o problemach muzyki rozwinął tę leninowską myśl i stosując ją do rozwoju kultury mówił: „Zaprzeczenie zawiera w sobie przejmowanie dziedzictwa, oznacza pochłonięcie, krytyczną przeróbkę i zjednoczenie w nowej, wyższej syntezie wszystkiego tego przodującego i postępowego, co już osiągnięto w historii myśli ludzkiej Afirmacja tak pojętej ciągłości dziedzictwa nie oznacza by najmniej dążności konserwatywnych, chęci zachowania wszystkiego co stare, przeciwnie - otwiera i ułatwia drogę temu co nowe. Dlatego też wydaje się konieczne badanie problemów dziedzictwa i jego przejmowania zawsze w integralnym powiązaniu z głównym zjawiskiem - przeobrażeniem i odnawianiem się miasta. A więc przejmowanie dziedzictwa jako podporządkowane ogniwo, jako jedna ze stron procesu przeobrażeń (segregator aktów prawnych).