Montaż budynku

Montaż budynku obejmuje podniesienie prefabrykatu żurawiem i przeniesienie go na miejsce przeznaczenia w budynku, osadzenie prefabrykatu na tym miejscu, rektyfikację położenia prefabrykatu i zapewnienie jego stateczności do czasu wykonania połączeń konstrukcyjnych lub uzyskania przez nie wymaganej wytrzymałości, wykonanie połączeń montażowych, wykonanie połączeń konstrukcyjnych, a w przypadku ścian zewnętrznych również uszczelnienie złączy, oraz usunięcie usztywnień montażowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Niektóre z tych czynności można połączyć ze sobą, np. stosując odpowiednie wyposażenie do osadzenia prefabrykatu można zapewnić jego stateczność, a stosując spawane połączenia montażowe wykorzystać te połączenia jako konstrukcyjne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Proces technologiczny stawia specyficzne uwarunkowania w zakresie kształtu prefabrykatu (szczególnie jego obrzeży) i wymaga przewidzenia w projekcie odpowiedniego wyposażenia technologicznego prefabrykatu, takiego jak tuleje, trzpienie, zaczepy, prowadnice, uchwyty transportowe, śruby, nakrętki, kliny, a także otwory, wręby itp.

Najbardziej istotnymi czynnikami technologicznymi dla kształtu geometrycznego prefabrykatu jest:

1. położenie prefabrykatu w czasie formowania,
2. sposób odejmowania boków formy,
3. uniwersalność formy, tj. przystosowanie do produkcji w jednej formie prefabrykatów tego samego rodzaju, lecz o różnej szerokości lub długości (uprawnienia budowlane).

Czynniki te mają wpływ na kształt obrzeży prefabrykatu oraz kształt i usytuowanie zbrojenia, a także akcesoriów, takich jak marki do połączenia za pomocą spawania, tuleje do wkręcania śrub itp. Szczególne uwarunkowania technologiczne występują przy projektowaniu obrzeży warstwowych płyt ścian zewnętrznych (program egzamin ustny).

Położenie prefabrykatu

Przy masowej produkcji prefabrykatów stosuje się formy stalowe. Ogólnym zaleceniem przy projektowaniu obrzeży prefabrykatów jest w takim przypadku dostosowanie ich profilu bądź do kształtu i wymiarów typowych walcowanych kształtowników stalowych, bądź do kształtu, jaki można uzyskać przy gięciu na zimno blach stalowych. Zastosowanie beków formy o przekroju pełnym i kształcie uzyskanym za pomocą frezowania jest rozwiązaniem najbardziej kosztownym i stąd z reguły unikanym (opinie o programie).

Obrzeża prefabrykatu, poza sposobem nadania im kształtu przez wypełnienie formy betonem, kształtować można przez krojenie. Metoda ta jest szeroko stosowana przy produkcji prefabrykatów z betonu komórkowego. W odniesieniu do betonu zwykłego ograniczona jest raczej do szczególnych przypadków, np. produkcji na długich torach prefabrykatów sprężonych. Poza dodatkowymi kosztami obróbki występują tu jeszcze istotne ograniczenia kształtu obrzeży i niemożność wypuszczenia zbrojenia z płaszczyzny krojenia prefabrykatu (segregator aktów prawnych).

Obok krojenia betonu można stosować również nawiercanie w nim otworów, głównie do mocowania śrub, przez co prefabrykat uzyskuje nowe cechy konstrukcyjne. Jest to bardzo wygodne rozwiązanie upraszczające w wielu przypadkach konstrukcję form i kształt prefabrykatów oraz zbrojenie.

Położenie prefabrykatu w czasie formowania. Ze względu na pozycję form w czasie formowania prefabrykatu rozróżniamy formy pionowe (bateryjne lub pojedyncze) i poziome. Do produkcji w formach pionowych nadają się prefabrykaty jednomateriałowe, płaskie lub przestrzenne, o przekroju pełnym, z reguły niezmiennym na wysokości formy. Próby wykonywania w formach pionowych prefabrykatów wielokanałowych nie dały pozytywnych rezultatów (promocja 3 w 1).

Przy stosowaniu betonu drobnoziarnistego i półciekłej jego konsystencji można w formach pionowych wykonywać prefabrykaty grubości 4 cm (np. ściany kabiny sanitarnej). Do prefabrykatów konstrukcyjnych stosuje się z reguły jednak beton o grubszym kruszywie i o niższym w/c, w związku z czym minimalna grubość prefabrykatu powinna wynosić 8 cm. Zaletą wykonywania prefabrykatów w formach pionowych jest uzyskiwanie gładkich powierzchni bocznych prefabrykatu.