Montaż konstrukcji

Montaż konstrukcji wykonany został żurawiem typu „Derrick” na podwoziu jezdnym o udźwigu przy wysięgu 12 m i przy długości wysięgnika 23,2 m - 30 ton.
Układ zbrojenia w belce podsuwnicowej dostosowany jest do wymagań montażu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zbrojenie wystające z jednego końca prefabrykatu zakończone jest w pobliżu osi teoretycznej podpory, z drugiego zaś końca - jest przedłużone na długość wymaganego zakładu. Przy montażu tak ukształtowanych belek powinien być zachowany odpowiedni jego kierunek. Przy założeniu, że element ustawiony jest na podporach zgodnie z rysunkiem, montaż powinien przesuwać się w lewo. W tym przypadku wystające dłuższe zbrojenie następnej z kolei belki podsuwnicowej nakładane jest z góry w przerwy między krótszymi prętami belki poprzedniej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Odwrotny kierunek montażu wymagałby kłopotliwego odginania do góry zbrojenia dłuższego i przyginania go z powrotem po zakończeniu montażu. Strzemiona są od góry otwarte i przyginane dopiero po zmontowaniu prefabrykatów (uprawnienia budowlane).
Podane w niej wskaźniki dotyczą wyłącznie nawy środkowej, mającej charakter hali typu średniego, co pozwala na porównanie ich z zużyciem stali w konstrukcji stalowej tegoż typu.

Według tablicy 4-1 zużycie stali profilowej w hali stalowej w grupie III z przekryciem ocieplonym wynosi 202 kG/nr. Zużycie stali zbrojeniowej w hali żelbetowej jest równe 43,4 kG/nr, co wynosi 21,5% zużycia stali w hali stalowej. Stosunek ciężarów materiałów konstrukcyjnych przy zastosowaniu w hali stalowej identycznego jak w żelbetowej przekrycia dachowego wynosi 712 : (202 + 105) = 2,3. Wskaźniki hali prefabrykowanej są w danym przypadku bardzo korzystne. W budownictwie przemysłowym znajdują u nas coraz szersze zastosowanie elementy sprężone. W halach typów podanych na rys. 4-48 najczęściej stosowanymi elementami sprężonymi są dźwigary dachowe i belki podsuwnicowe (program egzamin ustny).

Zapewnienie współpracy

Zapewnienie współpracy następuje przez wypuszczenie strzemion z dźwigara strunobetonowego i zbrojenia z elementów przekrycia.
W dźwigarze zastosowano beton marki 500, w nadbetonie - marki 200. Zbrojenie dźwigara składa się ze stali strunowej o średnicy 2,5 mm i granicy wytrzymałości Rr = 21000 kG/cnr oraz zbrojenia konstrukcyjnego ze stali X.
Przy rozpiętości 15 m stosowany jest dźwigar strunobetonowy o wysokości 80 cm.

Dużą zaletą dźwigarów strunobetonowych o niezmiennym przekroju jest ich wielka elastyczność (opinie o programie). Przy produkcji na długich torach w tej samej formie mogą być wykonywane dźwigary o różnych długościach. Zastosowana tu koncepcja konstrukcji dachowej zwiększa jeszcze ich elastyczność przez podwyższenie granicy ich nośności dzięki wciągnięciu do współpracy nadbetonu monolitycznego. Przy niedostatecznym zaopatrzeniu placów budowy w sprzęt montażowy o odpowiednim dla potrzeb prefabrykacji udźwigu może się okazać dogodne, że prefabrykat, tj. belka strunobetonowa, stanowi tylko część ciężaru dźwigara całkowitego, jaki powstaje po wykonaniu nadbetonu. Może też być uważane za zaletę, że cena jednostkowa nadbetonu jest niższa aniżeli betonu sprężonego.
Poważną wadą koncepcji omawianej konstrukcji dachowej jest duża ilość procesów monolitycznych (segregator aktów prawnych). Jakkolwiek nie występuje tu potrzeba wykonywania jakichkolwiek deskowań, to jednak dla nadbetonowania dźwigarów należy organizować produkcję i transport na odpowiednią odległość i wysokość dużych mas betonu monolitycznego. Pod względem ciężaru beton monolityczny stanowi 23-32% ciężaru dźwigara całkowitego. Uzyskanie wymaganej marki nadbetonu (200) w większości przypadków wymaga wibrowania, a więc doprowadzenia prądu na całej powierzchni dachu.

Wykonanie tak dużej ilości robót monolitycznych, jaka jest wykazana w tablicy 4-15, jest specjalnie uciążliwe w warunkach zimowych lub przy chłodach.
Zużycie materiałów w strunobetonowych dźwigarach dachowych jednospadowych przy rozstawie 6,0 m i przy rozmaitych rozpiętościach oraz ich ciężary (promocja 3 w 1).