Naciąg jednostronny

W wielu systemach formowanie kabla jest zmechanizowane, a czasem częściowo zautomatyzowane i fabrycznie przygotowane cięgna są dostarczane do miejsca zabudowania. Rozpowszechnione w kraju kable Freyssineta, złożone z 12 lub 18 drutów, formowane są zarówno ręcznie, jak i mechanicznie, za pomocą wkładek stabilizujących z tworzywa, w których druty „zatrzaskują się” dostatecznie skutecznie, aby zachować rozmieszczenie koncentryczne, nawet bez wiązania zewnętrznego (program uprawnienia budowlane na komputer). Druty przygotowywane są na długość odpowiadającą długości elementu, zwiększonej o odcinki potrzebne do uchwycenia kabla w prasie i zakotwieniach.

Służy do tego stanowisko do prostowania i cięcia drutów rozwijanych z kołowrotków. Kolejną czynnością formowania kabla jest wprowadzenie wiązki drutów do osłony lub kanału w betonie za pomocą specjalnych nasadek chwytających kabel od czoła; końcówkę z kablem przeciąga się linką po przedmuchaniu kanału sprężonym powietrzem. W kraju stosowane są końcówki sztywne, złożone z tulei i trzpienia, które muszą być indywidualnie dostosowane do różnych cięgien. Bardzo wygodne są wiotkie końcówki w postaci oplotu (używane w kilku systemach zachodnioeuropejskich), które dostosowują się do różnych średnic kabla (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Czynności składające się na sprężenie zależą od typu cięgna i urządzeń naciągowych. Przedstawiona dalej kolejność naciągu na przykładzie kabli Freyssineta jest typowa dla polskich realizacji, ale szereg czynności dotyczy wielu innych kabli. Zależnie od długości elementu, trasy cięgien, oporów tarcia i możliwości sprzętu naciągowego, stosuje się trzy warianty naciągu (uprawnienia budowlane). Najprostszy naciąg jednostronny stosuje się dla cięgien o trasach prostych lub mało zakrzywionych bądź dla stosunkowo krótkich elementów; chodzi tu zwłaszcza o wpływ tarcia, a czasem także o ograniczony suw tłoka prasy z uchwytami cięgien. Naciąg jednostronny jest stosowany zawsze wtedy, gdy możliwy jest dostęp tylko do jednego końca cięgna.

Po sprężeniu wszystkich kabli danego elementu obcina się lub odpala końcówki drutów w odległości ok. 50 mm poza zakotwieniem i rozgina promieniowo pozostałe krótkie końce. Kable są wówczas przygotowane do iniekcji i zabezpieczenia zakotwień przed korozją (program egzamin ustny).

Tworzywa sztuczne

Iniekcja, czyli zastrzyk materiału wypełniającego kanał kablowy, powinna być dokonana w możliwie krótkim czasie po naciągu kabla, aby stal nie skorodowała i kanał nie zanieczyścił się (opinie o programie).

Zadaniem iniekcji jest:

• ochrona cięgien przed korozją,
• zapewnienie współpracy betonu i stali sprężającej,
• dodatkowe zakotwienie przyczepnościowe cięgien.

Jest to więc zabieg bardzo ważny, jeśli chodzi o trwałość konstrukcji kablobetonowych, ale jednocześnie trudny, gdyż odbywa się w wąskich i długich kanałach (segregator aktów prawnych). Do wypełniania kanałów stosowane były różne materiały masy bitumiczne, zaczyny cementowo-wodne z dodatkami i chemoutwardzalne tworzywa sztuczne. Najbardziej rozpowszechniły się spienione zaczyny cementowo-wodne, których zaletą jest duża płynność, uzyskiwana jednak nie przez duży dodatek wody, ale przez nasycenie zaczynu drobnymi pęcherzykami powietrza. Zaczynom takim stawia się wymagania wynikające z podstawowych zadań iniekcji; polskie wytyczne żądają, aby zaczyn cementowo-wodny cechowały następujące właściwości:

• wytrzymałość w normalnych warunkach dojrzewania: po 7 dniach co najmniej 20 MPa,
• po 28 dniach - co najmniej 30 MPa,
• sedymentacja zaczynu - nie więcej niż 2% objętości,
• mrozoodporność - po 24 h.

Wymagania te wynikają zarówno z dążenia do zapewnienia pełnej współpracy stali sprężającej z betonem, jak i do całkowitego wypełnienia kanału oraz umożliwienia prac iniekcyjnych w warunkach zimowych. W warunkach krajowych stosuje się zaczyny z cementu marki 35 (jak najświeższego) z ilością wody zależną od żądanej konsystencji - w granicach wic = 0,3-0,4 (promocja 3 w 1). Do wymieszanego zaczynu dodaje się środek napowietrzający w ilości 0,5-H,5% lub spulchniający w ilości 0,02-0,06%) w stosunku do masy suchego cementu. W uzasadnionych przypadkach dodawane są ponadto środki uplastyczniające.