Najważniejsze właściwości

Niepożądane są w składzie barwników niektóre substancje wywierające szkodliwy wpływ na organizm ludzki (np. związki arsenu, rtęci, miedzi, ołowiu), j^’ Na podstawie analizy chemicznej barwników otrzymywanych z żużla żelazochromowego można stwierdzić, że duża zawartość domieszek jest całkowicie dopuszczalna, o ile nie pogarsza tylko właściwości barwników. Badania barwników potwierdzają ich dobre właściwości barwiące, pomimo znacznej zawartości domieszek (program uprawnienia budowlane na komputer).

Najważniejsze właściwości, do których należą zdolność krycia i chłonność oleju, zależą od powierzchni właściwej materiału. W celu ustalenia wpływu dyspersji na te właściwości, wykonano serię badań, zmieniając wartości powierzchni właściwej barwników w zakresie od 2600 do 8000 cm2/g. Wyniki tych badań świadczą o zwiększeniu zdolności krycia barwników ze wzrostem ich powierzchni właściwej. Chłonność oleju w tych warunkach zmienia się nieznacznie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy ocenie uzyskanych wyników trzeba uwzględnić czas zużyty na osiągnięcie określonej powierzchni właściwej. Podatność na mielenie barwnika 2 jest znacznie lepsza od podatności, pozostałych barwników. W czasie, gdy rozdrobnienie barwnika 2 osiągnęło powierzchnię właściwą 8200 cm2/g, rozdrobnienie pozostałych barwników - tylko powierzchnię właściwą 6000 cm2/g (uprawnienia budowlane).
Badania, mające na celu poznanie zależności właściwości barwników od ich dyspersji, uzupełniają badania, w wyniku których następuje oznaczenie wielkości ziarn i składu
ziarnowego barwników. Wyniki tych pierwszych badań świadczą o wzroście zawartości drobnych frakcji (poniżej 5 p.m) w barwnikach w miarę zwiększania ich powierzchni właściwej, co także zwiększa zdolność krycia barwników (program egzamin ustny). Wpływa na to również heterodyspersja ziarn, która sprzyja ściślejszemu zagęszczeniu ich w powłoce barwnej.

Odporność na wpływy atmosferyczne. Przyspieszone badania odporności na wpływy atmosferyczne powłok z omawianych barwników przeprowadzono w specjalnej „komorze”. Powłoki barwne, przygotowane zgodnie z wymaganiami normy GO ST 8832-58, nanoszono na płytki blaszane o wymiarach 70×150 cm.
Sole kwasów fosforowych (fosforany) są szeroko stosowane w gospodarce Rosyjskiej (opinie o programie).

Fosforany glinowe

Przy zastosowaniu spoiw fosforanowych otrzymuje się różnego rodzaju materiały żaro i termoodporne, powłoki antykorozyjne i elektroizolacyjne oraz kleje o dużej efektywności. Materiały fosforanowe mają niektóre właściwości zbliżone do właściwości ceramiki, a ponadto wiele innych ważnych zalet. Na przykład, materiały ze spoiw fosforanowych można otrzymać bez wypalania w wysokiej temperaturze, są one trwałe w różnych środowiskach agresywnych i odporne na działanie ciepła (segregator aktów prawnych).

Ze spoiw fosforanowych najbardziej rozpowszechnione są glinofosforany. Można z nich wytwarzać betony żaroodporne o różnych składach, jak również liczne materiały i wyroby o specjalnym przeznaczeniu.
Szerokie zastosowanie glinofosforanów wynika z różnorodnych ich właściwości, modyfikowanych składem surowców i wypełniaczy oraz warunkami technologicznymi ich wytwarzania. W niniejszym rozdziale omówiono procesy twardnienia cementów glinowo-fosforanowych, stanowiące podstawę ich technologii wytwarzania, podano właściwości cementów i zależność tych właściwości od warunków technologicznych.

Spoiwa glinowo-fosforanowe należą do grupy spoiw twardniejących w wyniku polimeryzacji i polikondensacji, a ich właściwości są określane właściwościami związków występujących w układach. Kwaśne fosforany glinowe można podzielić - ze względu na rodzaj wiązania grup OH - na dwie grupy (promocja 3 w 1).

Uwodnione fosforany glinowe pierwszej grupy, zawierające wodę krystalizacyjną ogólnym wzorze A1P04 • H20, ulegają dehydratyzacji w temperaturze niższej od 200°C i tylko dla mieszaniny A1P04 • 1,2 H20 i waryscytu A1P04 • 2HaO temperatura dehydratyzacji wynosi 280CC. Jednak szybkość dehydratyzacji tych związków zależy w dużym stopniu od szybkości ogrzewania i wymiarów próbki.