Kamień naturalny

Autor nie zatrzymał się w tym miejscu na analizie przyczyn, które wywołały dawniej i wskrzeszają obecnie w tej lub innej formie tzw. problem „nieprzejednanych sprzeczności” między techniką i sztuką, techniką i architekturą, problem, w którym określoną rolę wyznaczano i wyznacza się wyrobom i materiałom przemysłowym, gdyż (jak słusznie zauważył A. Buro w) ,,sprzeczności te wynikły jedynie i w znacznej mierze wskutek tego, że ludzie propagujący prymat techniki w architekturze nie znali się na sztuce, a ci, którzy propagowali architekturę tylko jako sztukę, nie znali się na technice (program uprawnienia budowlane na komputer). Jeszcze nie zapomniano czasów, kiedy nadmiernie gorliwi „obrońcy” architektury, poczytujący za materiały dla budowniczego jedynie kamień naturalny i drewno, nazywali beton materiałem nadającym się „chyba tylko do budowy magazynów lub więzień”, a obecni ich naśladowcy obwieścili bój tworzywom sztucznym, przylepiając nowym materiałom budowlanym najniepochlebniejsze etykietki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Sukcesy osiągnięte przez technikę budowlaną w ciągu dwóch tysiącleci są zdumiewające. Ale to co zrobiono w latach ostatnich i tempo w jakim dziś rozwija się myśl naukowo-techniczna nie daje się z niczym porównać (uprawnienia budowlane). W ostatnim półwieczu wdrożono do budownictwa dziesięciokrotnie więcej materiałów i wyrobów budowlanych niż w ciągu całej poprzedniej historii. Jeśli w ciągu 20 (z nawiązką) stuleci ilość materiału budowlanego, zużytego na jednostkę kubatury użytkowej, zmniejszyła się z 0,47 do 0,058, tj. mniej więcej 10 razy, to z wprowadzeniem nowoczesnych konstrukcji pneumatycznych, stosujących zbrojone folie polimerowe o wysokiej wytrzymałości, liczba ta spadła mniej więcej do 0,0001, tj. więcej niż 500 razy (program egzamin ustny).

Objętości przekrywanych przestrzeni

Wielokrotnie wzrosły rozpiętości i objętości przekrywanych przestrzeni. Lecz postęp w rozwoju np. konstrukcji błonowych od namiotu dawnego koczownika do nowoczesnych pięknych przekryć o dużej rozpiętości można przypisać zaledwie ostatnim dziesięcioleciom. Wdrożenie nowych metod budownictwa (wykonanie konstrukcji monolitycznej w deskowaniu ślizgowym, metoda podnoszenia pięter, montaż ze śmigłowca ogromnych prefabrykowanych elementów konstrukcji, zastosowanie deskowania pneumatycznego itp.) zupełnie zmieniło technologię stosowania materiałów i wyrobów budowlanych, urealniło najśmielsze koncepcje architektoniczne i konstrukcyjne (opinie o programie).

Ale chyba największy postęp osiągnęła w ostatnim stuleciu nauka inżynieryjno-budowlana, która dopiero w XIX w. zbliżyła się do rozwiązania zadań praktycznych. Do tego czasu doświadczenie oraz dane z praktyki były prawie jedynym niezawodnym i wypróbowanym środkiem w rękach architektów i inżynierów budowlanych. Dowodem tego były niezliczone katastrofy budowlane i ogromna rezerwa wytrzymałości tkwiąca w wielu budowlach. „Jest absolutna podstawa do przypuszczenia, że budowniczowie nie prowadzili rachunku, że nie zawsze mieli jasne wyobrażenie o działaniu sił, ale mieli trafne wyczucie statyki, rozwinięte na konstrukcjach poprzedników. Byli oni zbyt ostrożni niż śmiali i racjonalni w sensie zużycia materiału” pisał O. Munc (segregator aktów prawnych).

Próby zbadania granicznych stanów konstrukcji (łuków, sklepień itp.) były XVII, i w XVIII w. Jednakże mechanika budowlana jako nauka o wytrzymałości i trwało skomplikowanych budowli ukształtowała się dopiero na początku XIX w. w związku z powszechnym wdrażaniem konstrukcji metalowych. Powstała konieczność szczegółowego przebudowania fizyczno-mechanicznych właściwo-:: materiałów budowlanych, opracowania metod ich wstępnych badań, jak również zbadania różnych elementów konstrukcji budowlanych i ich wytrzymałości na ściskanie, rozciąganie i zginanie. Ważnym czynnikiem metod obliczania było wdrożenie do budownictwa nowego materiału żelbetu i związanych z nim statycznie niewyznaczalnych schematów konstrukcyjnych. Obliczanie konstrukcji żelbetowych zapoczątkował w 1887 r. Canan. A. Kuzniecowowi przypisuje się autorstwo pierwszej w Rosji pracy z teorii żelbetu, napisanej jeszcze w 1899 r. Uważał on, że „w żelbecie mamy nie tylko nowy materiał, ale co jest jeszcze ważniejsze nowe konstrukcje i nowi metodę projektoiuania budynków” (promocja 3 w 1).