Naprężenia obwodowe

Naprężenia obwodowe N_v przebiegają również zgodnie z cos cp. Odpowiednie odkształcenia obwodowe powodują przesunięcia przekroju w s a- mym sobie, tj. w swej własnej powierzchni, przy czym punkty cp = 0 cp 7i pozostają w swym pierwotnym położeniu, podczas gdy wszystkie inne punkty przekroju poruszają się stycznie do powłoki, a proporcjonalnie do cos (f (odkształcenia v). Ponieważ zmieniają się długości elementów pierścienia, powstają przy przeponach silnie tłumione zakłócenia, odpowiadające dokładnie zakłóceniom dla m 0 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wyrazy rozwinięcia obciążenia dla m ^ 2 nasuwają więcej zawiłych problemów. Wewnątrz każdego przekroju, obciążenie tworzy system sił w równowadze, który dąży jednak do falowego odkształcenia przekroju o m falach zewnętrznych i m wewnętrznych. W następnych rozważaniach podstawowych można przyjąć, że obciążenie jest jednakowe w każdym przekroju (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W przypadku rury o nieskończonej długości nie można przekazać działania obciążenia w kierunku osiowym. Każdy przekrój działa więc jak zwykły płaski pierścień, w którym dane obciążenie wywołuje momenty M,_p oraz odpowiednie siły normalne N_v. W tym przypadku wielkość odkształceń jest zależna od sztywności zginania powłoki.

Również w tym przypadku odkształcenia są zależne od sztywności zginania powłoki. Należy jednak dodać, że w praktyce tak krótkie powłoki rurowe występują bardzo rzadko. Warunki dla rur o normalnej długości są bardziej skomplikowane, gdyż część obciążenia przejmowana jest przez M,₍, część zaś przez M_v oraz momenty skręcające M_A7>, do których dochodzą jeszcze siły błonowe w powłoce, umożliwiając przeniesienie obciążenia na przepony. Ta ostatnia część obciążenia wywołuje odkształcenia, odwrotnie proporcjonalne do sztywności błonowej powłoki (uprawnienia budowlane).

Warunki brzegowe

Odkształcenia te są często dużo mniejsze niż odkształcenia od sił zginających i w takich przypadkach większa część obciążenia przejmowana jest przez siły błonowe. Dla dużych wartości m zasada ta nie może być jednak stosowana, co omówimy poniżej bardziej szczegółowo (program egzamin ustny).

W związku z różnym charakterem sił błonowych i zginających, praktycznie jest wyobrazić sobie podział obciążenia na dwie części, z których jedna jest przejmowana przez siły błonowe, zaś druga przez siły zginające. To założenie kształtuje podstawę metody przybliżonej, rozwiniętej i nazwanej metodą błonowo-płytową. Podstawą tej metody jest po prostu zrównanie maksymalnych odkształceń błonowych z maksymalnymi odkształceniami płytowymi. Koncepcja powłoki, stanowiąca wynik sumowania działania błony i płyty- była również zastosowana przy praktycznym obliczaniu żelbetowych powłok dachowych.

Metoda błonowo-płytowa nie może stanowić dla rur bezpośredniej ilustracji teorii sprężystości, ponieważ siły błonowe i zginające są w rzeczywistości powiązane w bardziej skomplikowany sposób poprzez równania odkształceń i równowagi. Jednak metoda jest bardzo prosta i w wielu przypadkach uzyskane rezultaty są wystarczająco dokładne (opinie o programie).

Metoda błonowo-płytowa umożliwia określenie warunków naprężeń dla całej konstrukcji powłokowej, nie określa jednak naprężeń w pobliżu przepon. Dlatego też konieczne jest wyróżnienie i odrębne rozpatrzenie warunków brzegowych pierwszego i drugiego rzędu.

Warunki brzegowe pierwszego rzędu odnoszą się do stanu błonowego i mogą obejmować bądź siły wewnętrzne N_x [ N_xv, lub też odkształcenia powłoki, u (osiowe) i v (obwodowe) (segregator aktów prawnych). Warunki brzegowe drugiego rzędu odnoszące się do stanu płytowego mogą zawierać M_x i R_x (wypadkową siłę poprzeczną) lub też odkształcenia w i obroty tworzącej t_x = w’.

Rozwiązanie błonowe, biorąc ogólnie, nie może spełnić warunków brzegowych drugiego rzędu. Dlatego też silnie tłumione zakłócenia powstają od przepon. Zakłócenia te są analogiczne do wymienionych poprzednio i traktowane dla ułatwienia niezależnie od metody błonowo-płytowej (promocja 3 w 1). Duże wartości m. Metoda błonowo-płytowa daje doskonałe wyobrażenie o sposobie działania powłoki przy różnych wartościach m.