Nawierzchnie żwirowe, gruzowe i żużlowe

Ten rodzaj nawierzchni stosowany jest dla ruchu pieszego oraz dla lekkich pojazdów kołowych. Dobrze uwałowana (ustabilizowana) droga żwirowa, gruzowa lub żużlowa może służyć przez niedługi okres czasu jako droga kołowa dla ciężkich pojazdów (program uprawnienia budowlane na komputer).

Warunkiem zachowania w dobrym stanie takich nawierzchni jest należyte ich odwodnienie. Dla zapewnienia odwodnienia jako podkład pod nawierzchnię stosuje się warstwę odsączającą z czystego piasku o grubości średnio 25 cm. Warstwa taka łatwo przepuszcza wody opadowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Również dla szybszego odwodnienia nawierzchni warstwę filtracyjną wykonuje się ze spadkami poprzecznymi i podłużnymi. Grubość nawierzchni wynosi po uwałowaniu średnio: żwirowej - 12 cm, gruzowej - 22 cm, żużlowej - 18 cm.

Dobrze uwałowana nawierzchnia wymaga kilkakrotnego przejścia walca o ciężarze 5-6 T przy jednoznacznym podsypywaniu odsiewek lub gruboziarnistego piasku i polewaniu wodą.
Pewną odmianą nawierzchni żwirowej, gruzowej lub żużlowej są nawierzchnie utrwalane cementem lub bitumem. Takie nawierzchnie trwalsze są od nawierzchni utrwalanych tylko mechanicznie - przez ubicie lub uwałowanie. Nawierzchnie kołowe wzdłuż swoich bocznych krawędzi ujęte są kra wężnikami, które wzmacniają je i oddzielają od innych powierzchni użytkowych. Nawierzchnie żwirowe, gruzowe i żużlowe stanowią często podkład (warstwę spodnią) dla nawierzchni twardych, jak bruki, betony lub asfalty (uprawnienia budowlane).

W przypadkach występowania wody gruntowej, która przedostaje się do nawierzchni od spodu, lub w przypadku nieprzepuszczalnego podłoża gruntowego, na którym bezpośrednio spoczywa warstwa odsączająca (filtracyjna), droga powinna być odwodniona przez zastosowanie drenażu (program egzamin ustny).

Nawierzchnie z kamienia naturalnego

Nawierzchnia brukowana kamieniem polnym lub łamanym. Kamień polny jest materiałem od bardzo dawna używanym do budowy dróg. Jest to kamień polodowcowy (narzutowy), spotykany
w różnych gatunkach, jak granit, bazalt, sjenit, melafir, diabaz, porfir. Większe kamienie narzutowe po przełupaniu dają kamień łamany. Bruki z kamienia naturalnego, jako mało gładkie, niesprężyste i hałaśliwe stosowane są w dzielnicach o małym ruchu pojazdów mechanicznych (opinie o programie).
Nawierzchnie z bruku układa się zazwyczaj na warstwie przepuszczającej wody opadowe (warstwie filtracyjnej) z czystego piasku. W przypadkach występowania wody gruntowej podłoże pod bruk powinno być zdrenowane. Bruk powinien być szczelnie ułożony, zaklinowany drobnymi i ostrymi kamieniami i piaskiem gruboziarnistym oraz dobrze ubity lub uwałowany (segregator aktów prawnych).

Nawierzchnia brukowana kostką kamienną (rys. 228) jest lepsza aniżeli bruk z kamienia polnego; stosowana jest tam, gdzie występuje ciężki i intensywny ruch pojazdów kołowych, a więc przeważnie w miastach. Kostki kamienne przygotowywane są w kamieniołomach ze skał twardych o dużej wytrzymałości na ściskanie i ścieranie. Kostki w kształcie sześcianów - o krawędzi od 3 do 18 cm mają różne wymiary.
Podłożem pod nawierzchnię z kostki kamiennej jest należycie utrwalona warstwa filtracyjna piasku lub twardsze podłoże, jak np. tłuczeń należycie ubity, beton gruzowy lub wreszcie bruk z kamienia polnego.

Kostkę kamienną układa się na warstwie piasku lub suchej zaprawie cementowej, zachowując właściwe wiązanie kostek. Wąskie (poniżej 1 cm) szczeliny pomiędzy kostkami zapełniane są albo piaskiem (jeżeli kostka układana na piasku), albo częściowo (do połowy lub 2/a wysokości) piaskiem i częściowo zaprawą cementową lub asfaltem.

Jak i inne rodzaje nawierzchni, nawierzchnie z kostek kamiennych układane są ze spadkami podłużnymi i poprzecznymi w kierunku spływu wód (promocja 3 w 1).