Niestateczność w pewnych położeniach

Poważną wadą jest ich niestateczność w pewnych położeniach, co wymaga specjalnego prowadzenia ich za pomocą przegibnych dźwigarów, jednym końcem umocowanych do doku, drugim zaś związanych z brzegiem lub ze specjalnymi pontonami stabilizującymi. Stabilizatory te ograniczają możliwości doku zarówno pod względem głębokości zanurzania się, jak i nośności. Doki typu L są zatem stosowane tylko do jednostek mniejszych, a rozpowszechnienie ich jest stosunkowo niewielkie (program uprawnienia budowlane na komputer).
Istnieją trzy kryteria podziału doków pływających symetrycznych, a mianowicie ze względu na:
- materiał, z jakiego dok jest wykonany,
- wymogi tzw. „samodokowania”,
- rozkład urządzeń wewnętrznych i rozwiązanie pomieszczeń na wodę balastową (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pierwsze kryterium nie nastręcza kłopotów, gdyż dzisiaj w olbrzymiej większości używany jest jeden materiał, a mianowicie stal. Dawniejsze doki wykonywane były z drewna obecnie materiał ten niemal zupełnie wyszedł z użycia. Formę przejściową stanowiły doki konstrukcji mieszanej (typu Composite-Docks), w których dolny ponton wykonywany był z drewna, ściany zaś ze stali, albo też wewnętrzny szkielet doku był dla zapewnienia sztywności wzdłużnej wykonany ze stali, opierzenie zaś jego było drewniane.
Obecnie znajduje również pewne zastosowanie żelbet. Szczególnie w Rosji rozwinęło się budownictwo doków z tego materiału, przy czym nośność ich nie przekracza 6000 t. Najdłuższe doki żelbetowe dochodzą do 135-150 m (uprawnienia budowlane).
Drugie kryterium wymaga pewnego wyjaśnienia.

Dok pływający jest statkiem, który podobnie jak i inne tego rodzaju konstrukcje wymaga stałej konserwacji. Dok stalowy wymaga oględzin i zabiegów konserwacyjnych co najmniej raz na 4 lata, w przeciwnym bowiem razie ulega zniszczeniu, w wyniku którego konieczna jest potem wymiana wielu jego elementów składowych, szczególnie arkuszy blachy, a w dokach nitowanych - bardzo dużego procentu nitów.

Dok żelbetowy

Dok żelbetowy wymaga konserwacji w o wiele mniejszym zakresie i to jest jego wielka zaleta (program egzamin ustny).
Konserwację doków przeprowadzano dawniej przez nurków lub za pomocą specjalnych, szczelnych i szczelnie do zewnętrznej ściany doku przylegających skrzyń drewnianych, stanowiących swoiste dzwony nurkowe,
jednakże w miarę wzrostu wymiarów doków sposoby te okazywały się kosztowne i zbyt mało wydajne.

Obecnie konserwację doków małych przeprowadza się, podobnie jak zabiegi konserwacyjne przy statkach, w dokach większych. Tc ostatnie jednak muszą być tak skonstruowane, aby mogły w tym względzie obsługiwać same siebie, czyli aby były „samodokujące” (opinie o programie). Zależnie od tego jak to zagadnienie jest rozwiązane, rozróżnić można szereg typów, za granicą przeważnie patentowanych.
Najprostsze doki, niesamodokujące, małe, wykonywane są jako doki stalowe ciągłe, sztywne, o stałych połączeniach wszystkich części lub jako monolityczne doki żelbetowe.
Dalszym typem są doki odcinkowe, podzielne, które mogą być zarówno stalowe, jak i żelbetowe.

Doki te podzielone są pionowymi spoinami na odcinki o takiej długości, że po wymontowaniu jednego z nich może on być po odwróceniu o 90° zadokowany w obrębie pozostałych odcinków. Poszczególne odcinki są ze sobą sprzęgane, ale nie połączone sztywnie (segregator aktów prawnych).
Wadą tego rodzaju doków jest ich mała sztywność w kierunku wzdłużnym, nie używa się ich zatem jako doków awaryjnych, tzn. do poważnych remontów statków, lecz jedynie jako doków konserwacyjnych, wyposażeniowych lub do drobnych remontów w takim wypadku sztywność potrzebną podczas robót zapewnia sam statek.
Dalsze ulepszenia dotyczą już tylko doków stalowych (promocja 3 w 1).

Ulepszenie doków odcinkowych stanowi dok typu Pola (od włoskiej nazwy portu Pula na Adriatyku, w którym został po raz pierwszy zastosowany). Dok tego rodzaju podzielony jest również na odcinki, które są jednak ze sobą mocno połączone w dolnej części za pomocą śrub, w górnej za pomocą przykładek, co zapewnia dużą sztywność wzdłużną.